به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، کشورمان از نظر تجهیزات دفاعی در وضعیت چندان مطلوبی قرار نداشت که «صدام حسین» با استفاده از این شرایط پیش آمده و با پشتیبانی دنیای استکبار به کشورمان تعرض کرد؛ اما مردم غیرتمند ایران اسلامی بدون توجه به امکانات موجود، عازم جبهه شده و مقابل دشمن سینه سپر کردند تا مبادا یک وجب از خاک مقدس ایران، به دست دشمن بعثی بیافتد.
«شمس‌الدین مقدم» یکی از جوانان غیور از دیار آذربایجان است که همچون پدر و برادرش مقابل تجاوز دشمن ساکت نماند و رهسپار جبهه‌های نور شد. در ادامه معرفی شهدای گردان زرهی لشکر ۳۱ عاشورا، بخشی از زندگی و سلحشوری‌های این شهید والامقام را می‌خوانید.
زندگینامه شهید «مقدم»
«شمس‌الدین مقدم» فرزند اکبر در روز چهاردهم فروردین سال ۱۳۴۴ در شهرستان مراغه استان آذربایجان شرقی در خانواده‌ای مذهبی دیده به جهان گشود. پس از طی دوران کودکی، دوره ابتدایی و راهنمایی را در دبستان «شفیع‌زاده» و مدرسه «باغچی» با موفقیت به پایان رساند.
وی در دوران جوانی مسائل دینی و اسلامی را از پدر بزرگوارش که متدین و معتقد به اسلام و قرآن بود، به خوبی آموخت و از شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران در سال ۱۳۵۹، شوق جبهه رفتن را در سرش می‌پروراند، همیشه به همراه پدر و برادران مؤمن و انقلابی اش در مساجد شرکت می‌کرد.
نمازهایش را با جماعت می‌خواند و در عزاداری‌های حضرت اباعبدالله الحسین (ع) شرکت می‌کرد و در پایگاه‌های مقاومت بسیج در کلاس‌های مذهبی و فرهنگی فعالیت می‌کرد.
چون پدر و برادرانش همیشه در جبهه بودند و برای حفظ دستاورد‌های انقلاب اسلامی ایران می‌کوشیدند، هر روز در خانه آن‌ها صحبت از انقلاب اسلامی، امام خمینی (ره) و جبهه‌های جنگ بود که این بحث‌ها و حکایات ایثارگری رزمندگان اسلام در جبهه‌ها، شمس‌الدین را روز به روز شیفته جنگ و در دفاع از سرزمین ایران مشتاق‌تر می‌کرد تا این که برای اولین بار ۲۷ شهریور ۱۳۶۱ با عضویت در بسیج به جبهه‌های حق علیه باطل اعزام شد.
شمس‌الدین ابتدا در گردان‌های پیاده سازماندهی شد و پس از شرکت در چندین عملیات در سال ۱۳۶۴ به گردان زرهی لشکر عاشورا معرفی شد و با جان و دل در دفاع از میهن اسلامی، با دشمنان قسم خورده‌ی ایران به نبرد پرداخت شد.
او در بیشتر عملیات‌ها از جمله «مسلم بن عقیل»، «والفجر مقدماتی»، «والفجر ۱»، «والفجر ۴»، «خیبر»، «بدر» و «والفجر ۸» شرکت کرد و چندین بار مجروح شد؛ ولی هیچ وقت از جنگ و جهاد در راه اسلام و انقلاب اسلامی خسته نشد. با توجه به این که برادر بزرگترش «نورالدین» در سال ۱۳۶۴ به شهادت رسیده بود، شمس‌الدین نیز پس از رشادت‌های فراوان، راه برادرش را که ادامه داد و سرانجام در روز نهم آبان سال ۱۳۶۵ قبل از عملیات «کربلای ۴» در جبهه جنوب، به شهادت رسید.
انتهای پیام/
