به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، مصیب معصومیان برادر شهید محمد علی معصومیان روایت می کند: محمد علی قبل از عملیات کربلای 4 به رزمندگان گردان های یارسول (ص) و علی ابن ابیطالب(ع) لشکر ویژه 25 کربلا آموزش غواصی می داد. از صبح که می رفت برای آموزش غواصی رزمنده ها غروب به مقر باز می گشت. در عملیات کربلای 4 محمد علی از جمله افرادی بود که توانست داخل جزیره ام البابی شود.
در عملیات کربلای چهار، پدرم در گردان یارسول الله(ص) 2 در حمل مجروحان مشغول بود. من و محمدعلی در گردان یارسول َیک بودیم. پدر چند ماه بعد از عملیات برایم اینگونه تعریف کرد: می دانستم شماها در جزیره ام الرصاص هستید و در محاصره قرار گرفتید و از هر طرف به شما شلیک میشود. شاهد آتش گرفتن نیزارها در جزیره بودم. ما این طرف اروند بودیم وقتی جنازه ی شهدا را می آوردند دقیق میشدم که تو، هاشم و محمدعلی آیا جزء شهدا هستید یا نه؟ قایقی آمد و آن طرف تر پیکرهای شهدا را تخلیه کرد. سمت اش رفتم و پیکرها را این طرف و آن طرف کردم. دست خودم نبود انگار کسی به من میگفت: بچه ات شهید شده است. خود را فراموش کرده بودم عده ای از رزمندگان وقتی این صحنه ها را دیدند اعتراض کردند که چرا این کار را میکنم؟ آنها که نم یدانستند و شاید پدر نبودند تا بدانند به پدر دو رزمنده ای که وارد عملیات شده اند، چه می گذرد؟ گفتم: آخر سه فرزندم داخل جزیره هستند! مصیب، محمدعلی و هاشم.
چشم انتظاری پدر سالها طول کشید. پدر هر چه منتظر شد نه از محمدعلی خبری شد و نه از هاشم. پدر می گفت: خدایا آیا یک بار دیگر چشمم پیکر محمدعلی و هاشم را خواهد دید؟ سالها منتظر ماند تا جنازه فرزند و همرزمش را ببیند. پدر آخر پیکر فرزندانش را ندید و به مهمانی خدا رفت .پیکر پاک محمد علی پس از دوازده سال به زادگاهش بازگشت ودر گلزار شهدای بیشه سر (سید میرزا) و در کنار دوستان و همرزمان بسیجیاش آرام گرفت.
منبع: رزمندگان شمال
