به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از مشهد، «محمدرضا رحمانی ایوری» در سال ۱۳۳۵ در روستای ایور از توابع کوهسرخ کاشمر دیده به جهان گشود. در سن شش‌سالگی، قرآن را نزد مادرش آموخت، تحصیلات ابتدایی را در روستای خود سپری کرد و برای گذراندن دوره راهنمایی به مدرسه‌ای در روستای ریوش رفت که اگرچه ۱۲ کیلومتر با زادگاهش فاصله داشت اما به شوق تحصیل، پیاده این مسیر را طی می‌کرد.
شهید رحمانی تحصیلات متوسطه را در کاشمر گذراند و همزمان با تحصیل برای تأمین هزینه تحصیل خود، به کار بنایی مشغول بود و همین حضور در شهرستان کاشمر باعث شد تا ارتباط نزدیک‌تری با مبارزات سیاسی مردم مشهد داشته باشد و به خاطر نمرات عالی در زمان تحصیل، در تنظیم و انتشار اعلامیه‌های امام خمینی (ره) در کاشمر و روستاهای مجاور نقش بسزایی ایفا کرد.
اطلاع از محرومیت در روستاها و استضعاف ساکنان این مناطق که دغدغه مستمر شهید رحمانی بود، زمینه‌ای را ایجاد کرد که با شکل‌گیری جهاد سازندگی، این شهید والامقام جزو اولین نفراتی باشد که در این نهاد ضدمحرومیت عضو شود اما آغاز هجمه همه‌جانبه ماشین جنگی حزب بعث در سال ۱۳۵۹ باعث شد تا عمده تمرکز این مجاهد خستگی‌ناپذیر به حضور در جبهه‌ها معطوف باشد؛ به طوری که با شروع جنگ تحمیلی، شهید رحمانی بلافاصله به آموختن فنون نظامی پرداخت و به همراه تعدادی از جهادگران شهرستان کاشمر، از طریق بسیج به منطقه سوسنگرد اعزام شد.
ابتلا به بیماری، فصل بعدی زندگینامه این شهید جهاد خراسان بود. او که در قسمت مهندسی رزمی و تبلیغات جنگ حضور پررنگ و اثربخشی داشت، پس از چندی به دلیل استنکاف از اعزام به مرخصی و حضور مستمر در جبهه‌ها به سختی بیمار شد اما حتی همین بیماری هم مانع از ادامه تلاش‌های او نمی‌شد و علیرغم دستور پزشکان برای استراحت مطلق، شهید رحمانی هرگز از خطوط مقدم فاصله نگرفت تا جایی که دوستان و همرزمان شهید نقل کرده‌اند که به خاطر شدت گرفتن بیماری و درحالی که از رزم ناتوان شده بود، بازهم در جبهه ماند و مسئولیت ساخت سنگر و زاغه را برعهده گرفت.
به شهادت رسیدن شهید «حسن ابراهیمی ترشیزی» در دهلاویه و اطلاع از این خبر برای شهید رحمانی بسیار دشوار بود زیرا هردو از دوستان قدیمی و بسیار صمیمی یکدیگر بودند و پس از مدت‌ها، این خبر بود که باعث شد تا روح داغدار شهید رحمانی از جبهه‌ها به سمت غم فراق دوست قدیمی‌اش گرایش پیدا کند و لذا مسئولیت بازگرداندن پیکر شهید ابراهیمی به کاشمر، آن هم در معیت برادر کوچک‌تر این شهید را برعهده گرفت.
به همین منظور، کاروان این نفوس زکیه از فرودگاه اهواز سوار بر هواپیمای هرکولس C-130 به سمت تهران حرکت کرد اما این پرواز جاودانه که علاوه بر شهید رحمانی و برادران شهید ابراهیمی، جمعی از فرماندهان ارشد نیروهای مسلح همچون «منصور فلاحی»، «جواد فکوری»، «یوسف کلاهدوز» و «محمد جهان‌آرا» را نیز در خود جای داده بود، در تاریخ ۷ مهر ۱۳۶۰ در نزدیکی مقصد دچار نقص فنی شد و اگرچه خود به خاک افتاد اما روح بلند سرنشینان خود را به ملکوت اعلی رساند.
پیکر شهید رحمانی ایوری به همراه ابدان مطهر فرماندهان شهید نیروهای مسلح، با شکوه و جلال خاص تشییع شد و در بهشت‌زهرا (س) تهران به خاک سپرده شد.
انتهای پیام/
