شهید «سید محمد تقی طباطبایی» روایت مظلومیت هفتم تیر/ نماینده‌ای که در عزل بنی صدر نقش کلیدی داشت
به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس از زاهدان، کمتر شخصی را می توان در استان سیستان و بلوچستان یافت که وصف حال شهید سید محمدتقی طباطبایی که در بین مردمان این دیار به سید الشهدای سیستان معروف است و تلاش های او برای مقابله با بی عدالتی و ظلم رژیم پهلوی و سرنگونی آن را نخوانده یا نشینده باشد. شهیدی که پس از گذشت ۳۱ سال از شهادت وی یاد او نقش سیستان و بلوچستان را در جریان پیروزی انقلاب به منصه ظهور می رساند.
تولد در خانواده ای انقلابی
سیدمحمدتقی طباطبایی در یکی از روزهای زیبای سال ۱۳۰۷ در یک خانواده محروم کشاورز روستای چلنگ از توابع شهرستان هامون سیستان در خانواده ای روحانی و متدین دیده به جهان گشود.
پدر بزرگش سید حسن از روحانیون مبارز شهر بود که به علت سخنرانی های کوبنده بر علیه رضاخان به بیرجند تبعید شد و پدرش نیز مردی پرهیزگار و از معتمدان سیستان بود که سیدالشهدای سیستان خوی مبارزه طلبی و حق خواهی را از سوی آنان به بهترین شکل به ارث برد.
وی از همان دوران نوجوانی به مطالعه کتب اسلامی و نهج البلاغه علاقه وافری داشت و در سن ۱۶ سالگی دوره صرف و نحو و معانی بیان را در حوزه علمیه شهر زابل آموخت.
در سال ۱۳۲۵ هجری شمسی به شهر مقدس مشهد و در مدرسه بالاسر که مملو از فضای روحانی بود، مشغول ادامه تحصیل شد و مدتی را در مدرسه نواب آن شهر برای تحصیل معارف اسلامی گذراند.
وی در شهر مشهد با بهره گیری از محضر اساتیدی چون مرحوم آیت الله ادیب نیشابوری، حاج میرزا احمد مدرسی، شیخ کاظم دامغانی، شیخ هاشم قزوینی، میرزا جواد آقا تهرانی و آیت الله العظمی میلانی دروس اصول، فلسفه، احکام و فقه را آموخت.
شهید طباطبایی در سال ۱۳۴۰ قصد اقامت در تهران را داشت که با درخواست مردم زابل، برحسب وظیفه شرعی در سیستان و بلوچستان ماند.
وی در سال ۱۳۴۲ نمایندگی دفتر آیت الله العظمی حکیم را در زابل برعهده گرفت و بنا به دستور این مرجع عالیقدر، یک باب مسجد، کتابخانه و مدرسه به نام وی در این شهر بنا کرد.
پس از رحلت آیت الله حکیم، شهید طباطبایی به ندای حضرت امام خمینی (ره) لبیک گفت و با آغاز نهضت اسلامی ۱۵ خرداد، وی پرچم انقلاب اسلامی را به رهبری مرجع عالیقدر جهان تشیع در شهر زابل و استان سیستان و بلوچستان برافراشت.
شهید طباطبایی ذوقی سرشار، قلمی توانا و ایمانی خالصانه و تقوائی عارفانه و دلی پر از مهر و محبت داشت، به این جهت که همان که پس از طی مراحل تحصیل به زادگاه خود که سمبل فقر فرهنگی و اقتصادی کشور بود، بازگشت تا به هدایت قومش بپردازد، تا دستشان را بگیرد و در نابه سامانی ها یارشان باشد و در دشواری های شریک مصیبت هایشان، این نشان دهنده روح بزرگ این شهید بود.
