به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، تروریست‌های گروهک فرقان ساعت ۹ صبح روز سه شنبه ۲۷ آذر سال ۱۳۵۸ در حیاط دانشگاه تهران با شلیک چند گلوله روحانی را به شهادت رساندند که دل در گروه حوزه داشت و به دانشگاه می‌اندیشید تا این دو نهاد به پیوندی خجسته برسند.
شهید مفتح از جمله روحانیون روشنفکر و روشنگری بود که نقش مهمی در پیشبرد اهداف نهضت اسلامی مردم ایران به رهبری امام خمینی (ره) ایفا کرد. ایشان، همچنین قدم‌های موثری در راه ایجاد وحدت بین حوزه‌های علمیه و دانشگاه و دوقشر روحانی و دانشگاهی برداشت.
شهید مفتح سال ۱۳۰۷ ه. ش در خانواده‌ای روحانی در همدان به دنیا آمد. پدرش مرحوم حجت الاسلام حاج شیخ محمود مفتح از وعاظ بزرگ همدان بود. استعداد فراوان و عشق زیاد شهید به تحصیل باعث شد که زود مراحل مختلف تحصیل را بگذراند، به نحوی که دیگر حوزه همدان برای او قابل استفاده نبود لذا در سال ۱۳۲۲ در حالی که تنها ۱۵ سال داشت برای ادامه تحصیل به حوزه علمیه قم مهاجرت کرد.
پس از ورود به قم در حجره‌ای در مدرسه دارالشفاء اقامت کرده و شبانه‌روز به تحصیل علم پرداخت و از محضر اساتید بزرگی همچون حضرت آیت الله العظمی امام خمینی (ره)، مرحوم آیت الله علامه طباطبائی (ره)، مرحوم آیت الله داماد (ره)، مرحوم آیت الله حجت (ره) و ... استفاده کرد و دوره کامل خارج علوم مختلف حوزه را به سرعت گذارند و جامع منقول و معقول شد تا اینکه به درجه اجتهاد نائل آمد و به عنوان مدرس در حوزه به تدریس پرداخت، به نحوی که حوزه‌های درسی ایشان در زمینه‌های مختلف خصوصاً فلسفه از رونق خاصی برخوردار بود و از پراستفاده‌ترین حوزه‌های درسی برای فضلای قم محسوب می‌شد.
در کنار تحصیل در حوزه، شهید مفتح به تحصیل علوم جدید پرداخت و مدارج مختلف تحصیلات جدید را نیز گذراند و پس از مدت نسبتاً کوتاهی موفق به اخذ درجه دکتری (P.H.D) در رشته فلسفه شد. مقاله وی تحت عنوان «وحدت مسجد و دانشگاه» که در سال‌های حدود ۱۳۴۰ در نشریه مکتب اسلام قم چاپ شده خود به خوبی نشانگر نوع تفکر و تلاش عملی استاد مفتح در زمینه ایجاد این وحدت از آن سال‌هاست.
با شروع قیام حضرت امام خمینی (ره)، شهید مفتح که یکی از شاگردان نزدیک ایشان بود، از روز اول قیام پشت سر امام خمینی مبارزات خود را شدت بیشتری بخشید. منبر‌هایی که ایشان در شهر‌های آبادان، خرمشهر، اهواز و... می‌رفت بار‌ها منجر به دستگیری و تبعیدش شد، ولی شهید مفتح مجدداً در مناسبت بعدی برای منبر به آن شهر‌ها می‌رفت تا بالاخره در آخرین بار وی را دستگیر و تبعید کرده و ممنوع الورود به استان خوزستان شد.
غنای علمی استاد، تبحر و تسلط ایشان به علوم جدید و قدیم، بیان شیوا و قلم قدرتمند وی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران را بر آن داشت تا رسماً از ایشان دعوت به عمل آورد تا به تدریس در آن محل بپردازد. شهید مفتح به شوق همکاری با آیت الله مطهری (ره) تدریس در دانشکده الهیات را پذیرفت و از سال ۱۳۴۹ در تهران اقامت گزید.
شهید آیت الله دکتر محمد مفتح با قبول امامت مسجد جاوید در سال ۱۳۵۲ هسته‌ای دیگر را در جهت تجمع نیرو‌های مسلمان مبارزه و سنگری برای ارائه اسلام راستین و جبهه‌ای برای مبارزه با رژیم پهلوی ایجاد کرد. وی ابتدا اقدام به تشکیل کتابخانه‌ای در مسجد کرد و سپس با تشکیل کلاس‌های مختلف از جمله اصول عقاید، فلسفه، اقتصاد، تفسیر قرآن، نهج البلاغه، عربی، تاریخ ادیان، جامعه شناسی و... برای دانشجویان و نیز کلاس‌های دیگری در سطح دانش آموزان اقدامی مؤثر در جهت بالابردن سطح آگاهی‌های مذهبی به صورتی منظم و سیستماتیک و همچنین ایجاد زمینه برای آشنایی و تشکل در جهت پیشبرد انقلاب اسلامی کرد تا این که در سوم آذر ماه ۱۳۵۳ با دستگیری شهید آیت الله مفتح و آیت الله العظمی سید علی خامنه‌ای مسجد جاوید تعطیل شد.
شهید مفتح حدود دو ماه در زندان رژیم زیر شدیدترین شکنجه‌ها بسر برد. حدود دو سال پس از آزادی از زندان، شهید آیت الله دکتر مفتح امامت مسجدی در نزدیکی حسینیه ارشاد را پذیرفت و آن مسجد را «قبا» نامید و بدین صورت مسجد قبای دیگری در راستای مسجد قبا در صدر اسلام بنیاد نهاده شد تا سنت‌های اصیل رسول خدا (ص) و خاندان پاکش را احیا کند و توانست این مسجد را به عنوان بزرگترین سنگر در جریان مبارزات انقلاب اسلامی تثبیت کند. جمعیت‌های چند صد هزار نفری که در سال‌های ۵۶ و ۵۷ در سخنرانی‌های ماه مبارک رمضان در مسجد گرد می‌آمدند، تا آن زمان بی سابقه بوده و رعب و وحشت زیادی در دل رژیم پهلوی ایجاد می‌کرد.
شهید مفتح در رمضان سال ۱۳۵۶ اقدام به تشکیل جلسات سخنرانی در مسجد قبا کرد و از کسانی که رژیم پهلوی آن‌ها را از انجام سخنرانی منع کرده بود دعوت کرد و با این عمل قدم مؤثری را در جهت رسوا کردن پهلوی برداشت. پس از روز‌های سازندگی ماه رمضان ۵۶ شهید آیت الله دکتر مفتح اعلام کرد که نماز عید فطر را در زمین‌های قیطریه خواهد خواند.
ساعت هشت صبح پنجشنبه ۱۶ شهریور دکتر مفتح به زمین‌های قیطریه آمد و مشاهده کرد که سر تا سر زمین توسط نیرو‌های مسلح ارتش شاهنشاهی اشغال شده است. در اوائل راه، ارتش شروع به شلیک تیر هوایی و گاز اشک‌آور به سوی جمعیت مؤمن و مبارز کرد، اما مردم با روشن کردن آتش و سوزاندن مقوا در اطراف شهید مفتح، مانع از آسیب‌رسانی گاز به وی شدند.
نظامیان شاه کمی پائین‌تر (خیابان دکتر شریعتی، سر راه شهید کلاهدوز) حمله کردند و دکتر مفتح را با سرنیزه و قنداق تفنگ به سختی مجروح و مضروب کردند به طوری که امکان حرکت از وی سلب شد. شهید مفتح که صبح جمعه ۱۷ شهریور برای مداوا و پانسمان زخم‌های ناشی از تظاهرات دیروز به بیمارستان رفته بود، موقع بازگشت به منزل به وسیله ساواک دستگیر شد. بدین ترتیب در اولین ساعات حکومت نظامی با تن و بدنی مجروح دستگیر و روانه زندان کمیته ضد خرابکاری شاه شد. بعد از دو ماه که رژیم سابق در اثر اوج‌گیری انقلاب ناچار به گشودن در زندان‌ها شد، شهید آیت الله دکتر مفتح هم از زندان آزاد شد.
کوشش‌های شبانه‌روزی استاد مفتح پس از انقلاب با شدتی بیشتر دنبال شد. لیاقت و جدیت و کاردانی وی ناشی از ایمان و اعتقاد عمیقش به انقلاب اسلامی بود. وی علاوه بر عضویت در شورای انقلاب با درخواست دانشجویان دانشکده الهیات و بعد از مشورت با استاد مطهری سرپرست دانشکده الهیات شد و علاوه بر این سرپرستی کمیته منطقه ۴ تهران نیز برعهده وی نهاده شد.
دکتر مفتح در ادامه سالیان دراز کوشش و تلاش برای وحدت فیضیه و دانشگاه که اسلام بر جامعه حاکم و کشور تحت رهبری‌های حضرت امام (ره) پیش می‌رفت به کوشش خود در این زمینه افزود. در سالگرد شهادت آیت الله حاج سید مصطفی خمینی (ره) اقدام به تشکیل سمینار وحدت حوزه و دانشگاه در دانشکده الهیات کرد که این اولین سمیناری بود که تحت این عنوان برگزار می‌شد.
در نهایت این عالم انقلابی روز سه شنبه ۲۷ آذر ۱۳۵۸ در حیاط خلوت دانشکده الهیات دانشگاه تهران با شلیک چند گلوله از سوی ضاربین به شدت زخمی شد و معالجات در بیمارستان اثری نداشت و حدود ساعت دو بعد از ظهر همان روز به شهادت رسید.
انتهای پیام/ ۳۶۱
