برکات دفاع مقدس در کلام امام خمینی (ره)/ مقام شهادت، اوج بندگی و سیر و سلوک در عالم معناست

گروه اخبار داخلی دفاع‌پرس، شهادت از جمله مفاهیم والایی است که ویژه قیام‌ها و انقلاب‌های مکتبی و الهی است؛ انقلاب ما نیز از این قاعده مستثنا نبوده، بلکه با بهره‌‏گیری از فرهنگ غنی و متعالی اسلام، شهادت را که می‌‏رفت به دست فراموشی سپرده شود، روح و حیاتی تازه بخشید.

طبق فرمایش حضرت امام خمینی رهبر کبیر انقلاب اسلامی «مقام شهادت، اوج بندگی و سیر و سلوک در عالم معناست و نهایت ایمان، همانا ایمان عاشقانه است شهادت ارثی است که از اولیا به ما می‌‏رسد.»

در ادامه گزیده‌ای از بیانات گهربار امام راحل در خصوص مفهوم ایثار، شهادت و اهداف شهدا و ایثارگران را با هم می‌خوانیم.

زبان‌ها و قلم‌ها در توصیف جوانان و نوجوانان، پیران و سالخوردگان عزیزی که خون پاک خود و سلامت خویشتن را فدا کردند تا اسلام، زنده و کشور، پاینده بماند، و از شرّ دشمنان خونخوار آزاد شود، عاجزند و نیز عاجزند که به پدران و مادران دلیری که چنین فرزندانی را تربیت کردند و به اسلام تقدیم نمودند دلداری دهند؛ و از خواهران و برادرانی که در جوار آنان بودند دلجویی نمایند. اینان مشمول عنایات و رحمت‌های بی‌‏پایان خداوند در جوار اولیای عظیم‏الشأن، با سعادت در دنیا و آخرت قرینند، خدایشان رحمت و برکت دهد.

قلم و بیان اینجانب عاجز است از قدردانی و شکرگزاری از مجاهدین فداکار اسلام که با مجاهدت و جانبازی در راه هدف و حفظ آرمان‌های اسلامی و پیروزی‌های عظیم در تمام جبهه‌‏ها موجب افتخار و سرافرازی جمهوری اسلام و اولیای خدا شدند. با چه بیان و قلم از جوانانی که به عشق خداوند و شوق لقاءا‌للّه‏ در سبقت در دفاع از حق و اسلام عزیز سر از پای نمی‌‏شناسند و تنها سرمایه بزرگ خود را که جان است فدای هدف مقدسی می‏‌کنند که انبیا و اولیای بزرگ خدا، همچون سید مظلومان و سرور فداکاران، نمودند و ندای هَیْهات مِنَّاالذِّلَّةُ آن بزرگمرد تاریخ را با قول و عمل خود در سراسر کشور بلکه جهان سر می‌‏دهند، می‏توان تجلیل کرد.

با کدام قلم و بیان می‏توان از عزیزانی که سنگرهای جنگ را به محراب مسجد و معراج الی‏اللّه‏ تبدیل کردند ثنا کرد. گیرم که قلمفرسایان هنرمند بتوانند می‌دانهای شجاعت و دلاوری آنان و قدرت و جسارت فوق‌‏العاده آنها را در زیر آتش مسلسل‌ها و توپ‌ها و تانک‌ها ترسیم نمایند و نقاشان و هنرپیشگان بتوانند پیروزی‌های هنرمندانه آنان را در آن شب‌های تار در مقابل موشک‌ها و بمب‏‌افکن‌های دشمن غدّار و عبور از پیچ و خم‌های سیم‌های خاردار و کوه‌های سر به فلک کشیده و بیرون کشیدن دشمنان خدا از سنگرهای بتونی و مجهز به جهازهای پیشرفته را مجسم نمایند؛ لکن آن بعد الهی عرفانی و آن جلوه معنوی ربّانی، که جان‌ها را به سوی خود پرواز می‏‌دهد، و آن قلب‌های ذوب شده در تجلیات الهی را با چه قلم و چه هنر و چه بیانی می‏‌توان ترسیم کرد.

این غربیان و شرقیان و غرب‌زدگان و شرق‌زدگان و ملی‏‌گرایان این فداکاری‌ها را با این بعد معنوی و روح عرفانی و عشق الهی با چه چیزی توجیه و تحلیل می‏‌کنند؟ اینجا عمل و جسارت مطرح نیست؛ انگیزه و روح و جهت لَدی الربّی آن مطرح است. عشق به محبوب حقیقی، که همه چیز را محو می‏‌کند و هر انگیزه‏‌ای غیر از عشق به او را می‏‌سوزاند، مطرح است.

در کدام جنگ و نهضت و انقلاب و شورش، در طول زمان و سراسر خلقت، سربازانی چنین و فداکارانی مانند ایران را سراغ دارید؛ جز در طبقه اولیای الهی و تربیت‌شدگان در مکتب آنان، که فرزندان این دیار به نور آنان استضائه کرده و از خود رسته‏‌اند؛ و در کجا، در لابلای تاریخ، چون مادران و پدران و همسران و خواهران و برادران و سایر بستگان اینان را سراغ دارید که پس از چند قربانی باز برای قربانی دیگر فرزندان خود پیش‌قدم می‏‌شوند. این مکتب قرآن و اسلام راستین است؛ و اینان فرزندان این قرآن و این مکتب و آن صاحب مکتب‌مان. سلام و تحیات خدا و رسولانش بر این مادران و پدران و این فرزندان عالی‌مقام و درود بر این جانبازان و از هر چیز در راه هدف گذشتگان باد.

ما را چه رسد که با این قلم‌های شکسته و بیان‌های نارسا در وصف شهیدان و جانبازان و مفقودان و اسیرانی که در جهاد فی سبیل‌اللّه‏ جان خود را فدا کرده و یا سلامت خویش را از دست داده‏‌اند یا به دست دشمنان اسلام اسیر شده‌‏اند مطلبی نوشته یا سخنی بگوییم.

خون پاک صدها هنرمند فرزانه در جبهه‏‌های عشق و شهادت و شرف و عزتْ سرمایۀ زوال‏‌ناپذیر آنگونه هنری است که باید، به تناسب عظمت و زیبایی انقلاب اسلامی، همیشه مشام جان زیبا‏پسندِ طالبانِ جمال حق را معطر کند.

از شهدا که نمی‌‏شود چیزی گفت؛ شهدا شمع محفل دوستانند؛ شهدا در قهقهۀ مستانه‏شان و در شادی وصولشان عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقونَاند؛ و از «نفوس مطمئنه‏‌ای» هستند که مورد خطاب فَادْخُلِی فِی عِبادِی وادْخُلیِ جَنَّتِی پروردگارند. اینجا صحبت عشق است و عشق؛ و قلم در ترسیمش برخود می‏‌شکافد.

شما رزمندگان متوقع نباشید که از مثل من یا هر کس که از سنخ بشر است، از شما تقدیر کند، نمی‏‌تواند تقدیر کند. خداوند تعالی مشتری شماست. شما آنچه که داشتید، بزرگترین مؤونه‏‌ای که داشتید و آن جان بود و روح، در راه خدا داده‌‏اید. چه آنهایی که شهید شدند و به لقاءاللّه‏ ان‏‌شاءاللّه‏ رسیدند و چه شما که حاضر برای شهادتید، عمده این حضور است.

شما دو مطلب را متحقق کردید که با این دو مطلب کسی از سنخ بشر ـ جز آن که از اولیای خدا باشد و الهام از خدا گرفته باشد‏ ـ نمی‌‏تواند تقدیر شما را بکند. یکی بزرگتر سرمایه خودتان که آن حیات است، در طبق اخلاص گذاشتید و دیگری اینکه این هدیه را با اخلاص در طبق اخلاصتان گذاشتید. عمده آن اخلاصی است که در شما جوانان ظاهر است. شما از این اخلاص و ایثار، جمهوری اسلامی را بیمه کردید. فتح‌هایی که نصیب شما شده است، خصوصاً در فتح مبین، گر چه با هیچ معیاری نمی‏‌توان آن را سنجید و هیچ زبانی نمی‏‌تواند از آن توصیف کند؛ لکن آنچه که بالاتر از همه اینهاست، این صداقت شما و این اخلاص شما در بارگاه حق تعالی است.

آنچه که در نزد خدا ارزشش از همه بالاتر است، این ایثار از روی اخلاص است. همان که خدای تبارک و تعالی در سورۀ «هَلْ اَتیٰ» اهل بیت عصمت را به آن توصیف می‏‌کند که: یُطْعِمُونَ الطَّعٰامَ عَلیٰ حُبِّهِ ... اطعامِ طعام چیزی نیست، آن هم یک قرص جو، آنکه اهمیت دارد «علی حبه» هست. آنکه در پیشگاه حق تعالی ارزش دارد و هیچ بشری نمی‌‏تواند آن را توصیف کند، این اخلاص و محبتی است که شما دارید. شما جان خودتان را فدا می‌‏کنید، و بسیار اشخاص هم هستند که در راه‌های انحرافی باز هم این کار را می‏‌کنند.

شما شیعه همان هستید که می‌‏فرمود: اگر همه عالم در مقابل من بایستند، تنها در مقابل همه می‏‌ایستم. آن ایمان است که او را آنطور در مقابل همه چیز می‏‌ایستاند؛ آن اخلاص اوست. آن روحانیت و معنویت اوست و شما هم شیعۀ او هستید و امیدوارم که از روحانیت او و از علومی که خدای تبارک و تعالی به او عنایت کرده است و از نفخات الهی که در روح مبارک او دمیده شده است، به شما و همه ما نصیبی داده بشود.

برادران، شما پیروزید، و شهدای شما پیروزند، ملت شما پیروز است. شما یک ملتی دارید که در تمام دنیا مثل آن ملت پیدا نمی‏‌شود. و ملت یک شمایی دارد که در تمام دنیا مثل شما پیدا نمی‌‏شود.

شما پیروزید برای اینکه شهادت را در آغوش می‏‌گیرید و آنهایی که از شهادت و از مردن می‌‏ترسند، آنها شکست خورده‌‏اند اگر هم لشکر عظیم داشته باشند.

هـر روز مـا در جنگ برکتی داشته‌‏ایم که در همه صحنه‏‌ها از آن بهره جسته‌‏ایم. ما انقلابمان را در جنگ به جهان صادر نموده‌‏ایم، ما مظلومیت خویش و ستم متجاوزان را در جنگ ثابت نموده‌‏ایم، ما در جنگ، پرده از چهره تزویر جهانخواران کنار زدیم، ما در جنگ، دوستان و دشمنانمان را شناخته‌‏ایم، ما در جنگ به این نتیجه رسیده‌‏ایم که باید روی پای خودمان بایستیم، ما در جنگ ابهـت دو ابرقدرت شرق و غرب را شکستیم، ما در جنگ ریشه‌‏های انقلاب پر بار اسلامی‏‌مان را محکم کردیم، ما در جنگ حس برادری و وطن‏‌دوستی را در نهـاد یکایک مردمان بارور کردیم، ما در جنگ به مردم جهان و خصوصاً مردم منطقه نشان دادیم که علیه تمامی قدرت‌ها و ابـرقدرت‌ها سالیان سال می‌‏توان‏ مبارزه کرد، جنگ ما کمک به افغانستان را به دنبال داشت، جنگ ما فتح فلسطین را به دنبال خواهد داشت، جنگ ما موجب شد که تمامی سردمداران نظام‌های فـاسد در مقابل اسلام احساس ذلت کنند، جنگ ما بیداری پاکستان و هندوستان را به دنبال داشت، تنها در جنگ بود که صنایع نظامی ما از رشد آنچنانی برخوردار شد و از همه این‌ها مهم‌تر استمـرار روح اسلام انقلابی در پرتو جنگ تحقق یافت.

همه اینها از برکت خون‌های پاک شهدای عزیز هشت سال نبرد بود، همه اینها از تلاش مادران و پدران و مردم عزیز ایران ‏در ده سال مبارزه با آمریکا و غرب و شوروی و شرق نشأت گرفت. جنگ ما جنگ حق و بـاطل بود و تمام شدنی نیست، جنگ ما جنگ فقر و غنا بود.

جنگ ما جنگ ایمان و رذالت بود و این جنگ از آدم تا ختم زندگی وجود دارد؛ چه کوته‌‏نظرند آنهایی که خیال می‏‌کنند چـون ما در جبهه به آرمان نهایی نرسیده‌‏ایم، پس شهادت و رشادت و ایثار و از خودگذشتگی و صلابت بی‌فایده است!

انتهای پیام/ 241