به گزارش گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس، سردار سرتیپ «اسماعیل احمدی‌مقدم» فرمانده دانشگاه عالی دفاع ملی در پیام تسلیتی به مناسبت درگذشت سردار محمد تقی عصار وی را مصداق واقعی عرفان عملی و الگوی توحید عملی دانست.
متن این پیام به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
مَن کانَ یَرجُوا لِقاءَ اللهِ فَإنَّ أجَلَ اللهِ لاتٍ
حاج محمدتقی عصار دوست دوران کودکی‌ام تا روز ۱۴ فروردین‌ماه سال ۱۴۰۱ که مرا ترک کرد و به دیدار جانان پیوست، به او غبطه می‌خورم؛ کسی که همگان از دست و زبان و نیتش آسوده بودند؛ سِلم بود و هیچ آزاری به دیگران نمی‌رساند و هیچ کینه‌ای از کسی به دل نداشت.
«تقی» نام برازنده‌ای بود که حقش را به جای آورد. در پارسایی و تقوی و اجتناب از معصیت و صرف تمام عمرش به خدمت مردم زبانزد بود. مطمئنم از خیل دوستداران او که در تشییع و تدفینش شرکت کردند، هیچ‌یک بدی و اسائه‌ای از او ندیده بودند و مصداق واقعی «اللَّهُمَّ إنَّا لا نَعلَمُ مِنهُ إلا خَیراً» بود.
فرار از شهرت و داوطلب بودن برای هر مسئولیت و وظیفه ریز و درشتی که به عهده‌اش گذاشته می‌شده، ویژگی برجسته او بود. حقیقتاً او الگویی برای همه مسئولان نظام می‌تواند باشد و اگر اندکی از سیره خدمتگزاری و مردم‌داری او را در پیش گیرند یقیناً گشایش‌های بزرگی در کار کشور و ملت صورت خواهد پذیرفت. مردم‌داری، خالی بودن از هوای شهرت و مقام و بی ادعایی کالای کم‌یابی است که مردم تشنه آنند.
اگر در‌های بهشت و جهنم؛ گوش و چشم دهان و دست و پا و فرج و بطن و نیات ما باشند؛ محمدتقی در مراقبت از آن‌ها کوشا بود. نیت و زبان گشاده‌ترین دروازه کاملاً در مهار او بود.
ظاهر و باطن او یکسان بود مصداق فراز توصیه عملی دعای شریف کمیل «اَن تَجعَلَ اَوقاتِی مِنَ اللَّیل وَ النَّهارِ بِذِکرِکَ مَعمُورَة، وَ بِخِدمَتِکَ مَوصُولَة وَ اَعمالی عِندَکَ مَقبُولَة، حتّی تکونَ أعمالی و أورادِی کُلُّها وِرداً واحِداً وَ حالِی فی خِدمَتِکَ سَرمَداً» بود. اینکه شب و روز انسان به یاد خدا آباد و به خدمت او پیوسته باشد خود شرط قبولی کامل عمل است و مداومت در ذکر و خدمت تا جایی که اعمال و ذکر و وِرد‌های او یکی و موحد گردند. توفیقی است که علاوه بر همت عبد نیازمند اراده و عنایت رب نیز می‌باشد و البته خداوند این را تضمین نموده و در یکی از محکم‌ترین آیات قرآن به انسان وعده می‌دهد «وَالَّذینَ جاهَدوا فینا لَنَهدِیَنَّهُم سُبُلَنا» که با مجاهدت در راه خدا و کمر بستن به بندگی و خدمت او راه‌های هدایت را پیش رویش بگشاید و توفیقات را فراهم آورد «وَ کُلَّما وَفَّقتَنی مِن خَیر فَاَنتَ دَلیلی عَلَیهِ وَ طَریقی اِلَیهِ» راه و راهنما و مقصد و نیّت همه به وحدت می‌رسند.
«الرَّفیقَ ثُمَّ الطَّرِیقَ» یا «الجارُ ثُمَّ الدَّارُ» رفیق و همسایه را گزیدن و سپس عزم سفر کردن و از هر وسوسه و ولیجه‌ای منصرف شدن و مراقبت و دقّت در پیمودن راه یقیناً آدمی را به مقصد إِنا إِلیه رَاجِعُونَ به گونه‌ای می‌رساند که فرشتگان بهشتی به او خوشامد گفته و غبطه می‌خورند «سَلامٌ عَلَیکُم بِمَا صَبَرتُم فَنِعمَ عُقبَی الدَّارِ» و به «فِی مَقعَدِ صِدقٍ عِندَ مَلِیکٍ مُّقتَدِرٍ» نائل می‌گردد.
محمدتقی دوست و خویشاوندی که از برادر به من نزدیکتر بود و مصداق واقعی عرفان عملی و الگوی توحید عملی بود و در او هیچ دو گانگی و شرکی یافت نمی‌شد.
بار‌ها و خصوصاً در این اواخر با هم گفت‌وگو در مورد مرگ و سفر آخرت داشتیم و او می‌گفت: آماده سفر به سوی معبود خود است و برای آن لحظه‌شماری می‌کند، لکن هرگز فکر نمی‌کردم در این سفر از من پیشی بگیرد. در این اندیشه‌ام که خداوند او را در لحظه‌ای که به کمال رسیده و مستعد سفر شده بود و مانند میوه رسیده‌ای که وقت چیدنش بود به درگاه ربوبیتش فرا خواند و به مقام «نَفس مُطمَئِنّةَ و راضِیَة مَرضِیَة» رساند و این نشان بزرگ را به او اعطا کرد.
خوشا بحالش عاش سعیداً و مات سعیداً
اسماعیل احمدی‌مقدم
۱۴۰۰/۰۱/۱۶
سوم ماه مبارک رمضان ۱۴۴۳ هجری قمری
انتهای پیام/ 231
