سردار «عصار» الگویی در زمینه خدمتگزاری و مردم‌داری است
به گزارش گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس، سردار سرتیپ «اسماعیل احمدی‌مقدم» فرمانده دانشگاه عالی دفاع ملی در پیام تسلیتی به مناسبت درگذشت سردار محمد تقی عصار وی را مصداق واقعی عرفان عملی و الگوی توحید عملی دانست.
متن این پیام به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
مَن کانَ یَرجُوا لِقاءَ اللهِ فَإنَّ أجَلَ اللهِ لاتٍ
حاج محمدتقی عصار دوست دوران کودکی‌ام تا روز ۱۴ فروردین‌ماه سال ۱۴۰۱ که مرا ترک کرد و به دیدار جانان پیوست، به او غبطه می‌خورم؛ کسی که همگان از دست و زبان و نیتش آسوده بودند؛ سِلم بود و هیچ آزاری به دیگران نمی‌رساند و هیچ کینه‌ای از کسی به دل نداشت.
«تقی» نام برازنده‌ای بود که حقش را به جای آورد. در پارسایی و تقوی و اجتناب از معصیت و صرف تمام عمرش به خدمت مردم زبانزد بود. مطمئنم از خیل دوستداران او که در تشییع و تدفینش شرکت کردند، هیچ‌یک بدی و اسائه‌ای از او ندیده بودند و مصداق واقعی «اللَّهُمَّ إنَّا لا نَعلَمُ مِنهُ إلا خَیراً» بود.
فرار از شهرت و داوطلب بودن برای هر مسئولیت و وظیفه ریز و درشتی که به عهده‌اش گذاشته می‌شده، ویژگی برجسته او بود. حقیقتاً او الگویی برای همه مسئولان نظام می‌تواند باشد و اگر اندکی از سیره خدمتگزاری و مردم‌داری او را در پیش گیرند یقیناً گشایش‌های بزرگی در کار کشور و ملت صورت خواهد پذیرفت. مردم‌داری، خالی بودن از هوای شهرت و مقام و بی ادعایی کالای کم‌یابی است که مردم تشنه آنند.
اگر در‌های بهشت و جهنم؛ گوش و چشم دهان و دست و پا و فرج و بطن و نیات ما باشند؛ محمدتقی در مراقبت از آن‌ها کوشا بود. نیت و زبان گشاده‌ترین دروازه کاملاً در مهار او بود.
ظاهر و باطن او یکسان بود مصداق فراز توصیه عملی دعای شریف کمیل «اَن تَجعَلَ اَوقاتِی مِنَ اللَّیل وَ النَّهارِ بِذِکرِکَ مَعمُورَة، وَ بِخِدمَتِکَ مَوصُولَة وَ اَعمالی عِندَکَ مَقبُولَة، حتّی تکونَ أعمالی و أورادِی کُلُّها وِرداً واحِداً وَ حالِی فی خِدمَتِکَ سَرمَداً» بود. اینکه شب و روز انسان به یاد خدا آباد و به خدمت او پیوسته باشد خود شرط قبولی کامل عمل است و مداومت در ذکر و خدمت تا جایی که اعمال و ذکر و وِرد‌های او یکی و موحد گردند. توفیقی است که علاوه بر همت عبد نیازمند اراده و عنایت رب نیز می‌باشد و البته خداوند این را تضمین نموده و در یکی از محکم‌ترین آیات قرآن به انسان وعده می‌دهد «وَالَّذینَ جاهَدوا فینا لَنَهدِیَنَّهُم سُبُلَنا» که با مجاهدت در راه خدا و کمر بستن به بندگی و خدمت او راه‌های هدایت را پیش رویش بگشاید و توفیقات را فراهم آورد «وَ کُلَّما وَفَّقتَنی مِن خَیر فَاَنتَ دَلیلی عَلَیهِ وَ طَریقی اِلَیهِ» راه و راهنما و مقصد و نیّت همه به وحدت می‌رسند.
«الرَّفیقَ ثُمَّ الطَّرِیقَ» یا «الجارُ ثُمَّ الدَّارُ» رفیق و همسایه را گزیدن و سپس عزم سفر کردن و از هر وسوسه و ولیجه‌ای منصرف شدن و مراقبت و دقّت در پیمودن راه یقیناً آدمی را به مقصد إِنا إِلیه رَاجِعُونَ به گونه‌ای می‌رساند که فرشتگان بهشتی به او خوشامد گفته و غبطه می‌خورند «سَلامٌ عَلَیکُم بِمَا صَبَرتُم فَنِعمَ عُقبَی الدَّارِ» و به «فِی مَقعَدِ صِدقٍ عِندَ مَلِیکٍ مُّقتَدِرٍ» نائل می‌گردد.
محمدتقی دوست و خویشاوندی که از برادر به من نزدیکتر بود و مصداق واقعی عرفان عملی و الگوی توحید عملی بود و در او هیچ دو گانگی و شرکی یافت نمی‌شد.
بار‌ها و خصوصاً در این اواخر با هم گفت‌وگو در مورد مرگ و سفر آخرت داشتیم و او می‌گفت: آماده سفر به سوی معبود خود است و برای آن لحظه‌شماری می‌کند، لکن هرگز فکر نمی‌کردم در این سفر از من پیشی بگیرد. در این اندیشه‌ام که خداوند او را در لحظه‌ای که به کمال رسیده و مستعد سفر شده بود و مانند میوه رسیده‌ای که وقت چیدنش بود به درگاه ربوبیتش فرا خواند و به مقام «نَفس مُطمَئِنّةَ و راضِیَة مَرضِیَة» رساند و این نشان بزرگ را به او اعطا کرد.
خوشا بحالش عاش سعیداً و مات سعیداً
اسماعیل احمدی‌مقدم
۱۴۰۰/۰۱/۱۶
سوم ماه مبارک رمضان ۱۴۴۳ هجری قمری
انتهای پیام/ 231
