قهرمانان ما هر کدام عاشق یکی از ائمه و اولیاء (ع) هستند

به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، «علیرضا دبیر» با حضور در برنامه رمضانی «مثل ماه» در خصوص داستان تولد خود اظهار داشت: واقعیت این است که من قبل از تولدم دکتر به والدینم می‌گوید بچه از بین رفته و قلبش نمی‌زند و باید سقط شود، مادرم دوستی داشت که همسایه ما بود به مادرم دلداری می‌دهد و می‌گوید صبرکن عجله نکن، نذری بکن و به خدا توکل داشته باش، در همین حین خانواده نذر امام رضا (ع) می‌کنند که من سالم باشم، پدرم هم خیلی پسر دوست داشت همان جا نذر امام رضا (ع) می‌کند و اینکه اگر بچه پسر و سالم به دنیا آمد اسمش را رضا می‌گذارم، بعد که به بیمارستان فیروزگر رفتند گفتند بچه سالم است و من در همان جا به دنیا آمدم و شدم علی رضا و با حال و هوای امام رضایی بزرگ شدم.

وی ادامه داد: یادم نمی‌آید چند بار و اولین‌بار کی به زیارت آقا رفتم چون پدر و مادر مادرم اهل نیشابور هستند، لذا ما زیاد مشهد رفتیم، زمان کودکی ما خوب حرم خیلی فرق داشت الان خیلی تغییر کرده و بزرگ شده، آن زمان اصلا این شکلی نبود اگر می‌خواستی در صحن بنشینی خودت باید فرش می‌انداختی، ولی خوب من هر بار به زیارت می‌روم بعد از زیارت خداحافظی نمی‌کنم، به این امید می‌آیم بیرون که دوباره زود برگردم.

این کشتی‌گیر پیشین و دارنده مدال قهرمانی جهان با اشاره به اینکه خیلی خوب است که انسان از جوانی و نوجوانی بداند چه می‌خواهد، تصریح کرد: من در هر سنی از امام یک چیزی خواستم و گرفتم، به بچه‌های تیم ملی هم می‌گویم من واقعا آدم با استعدادی نیستم ریا نمی‌کنم چون ریا مساوی با شرک است، والله من اگر نظر این اولیاء نباشد حرف زدن عادی خودم را هم بلد نیستم، چه برسد به این مدال‌ها و این زندگی، در مسابقات جهانی نروژ یکی از قهرمانان قدیمی ما می‌گفت اینقدر از اهل بیت(ع) برای کشتی خرج نکنید، در حالیکه حضرت زهرا (س) می‌فرماید نمک زندگی‌تان را هم از ما بخواهید مگر می‌شود نخواست، این دنیا و حتی آن دنیا بدون اهل بیت (ع) به چه دردی می‌خورد.

دبیر در زمینه عنایات حضرت رضا (ع) نسبت به خودش، گفت: یکی از عنایات این است که من در ۱۷، ۱۸ سالگی کولیت روده گرفتم، چون به خاطر استرس نمی‌توانستم کشتی بگیرم، خواستم که شفایم دهند تا بتوام کارم را ادامه دهم و داد، خدا کند که هیچ وقت این بزرگواران ما را رها نکنند.

وی همچنین در خصوص حاشیه‌های اخیر در خصوص خودش توضیح داد: حاشیه‌ها مرا اذیت نمی‌کند، اصلا برایم مهم نیست، اینها کار ضد انقلاب است، اگر همه مردم هم مرا فحش دهند هم برایم مهم نیست، چون برای خدا کار می‌کنم و جای دیگری و با کسان دیگری بسته‌ام، خدا هم خودش هوای مرا دارد، گرچه اگر خدا ستارالعیوبی‌اش را از روی من بردارد از من چیزی باقی نمی‌ماند، اما من چیزی که می‌دانم حق است می‌گویم، خجالت هم نمی‌کشم. قهرمانان ما هر کدام عاشق یکی از ائمه و اولیاء (ع) هستند، می‌گویم در فضای مجازی پست بگذارید و بگوئید، اما می‌ترسند که بهشان حمله شود.

این عضو سابق شورای شهر تهران همچنین یادآور شد: در حالیکه ما مأمور این کاریم، اگر برای امام زمان(عج) کار نکنیم باید جواب بدهیم، حالا ضد انقلاب بیاید مسخره کند خوب بکند، اصلا برایم مهم نیست، حضرت علی(ع) در نهج‌البلاغه آورده‌اند خدا می‌فرماید درون‌تان را درست کنید ظاهر با من، آخرت‌تان را درست کنید دنیا با من، رابطه‌تان را با من درست کنید، رابطه با مردم با من، انشاءالله بفهمیم که حُب مال خداست.

دبیر با اشاره به ماجرای خادم‌الرضا شدنش اظهار کرد: ۲۴ سال از زمان خادم شدنم می‌گذرد، پس از اینکه قهرمان جهان شدم در زمان تولیت حاج آقا طبرسی خادم امام رضا(ع) شدم، چند روز مانده به مسابقات جهانی ۱۳۷۷ تهران به مشهد رفتیم، من جوان‌ترین عضو تیم و ۲۰ ساله بودم، وقتی پیاده شدیم که به حرم برویم، آقایان امیر و رسول خادم و عباس جدیدی که قبل از من خادم بودند، لباس‌های خادمی‌شان را پوشیدند، ابهت این کت من را گرفت گفتم خدایا یعنی می‌شود ما هم خادم شویم، بعد از زیارت حاج آقا طبرسی گفتند هر کسی طلا بگیرد خادم می‌شود، در مسابقات من یک هیچ عقب بودم تا ثاینه‌های آخر اگر هر کجا بود می‌باختم چند ثانیه آخر گفتم امام رضا طلا را ول کن، خادمی می‌پرد، اصلا نفهمیدم چطور شد کشتی را بردم، لطف خود امام رضا(ع) بود که این لباس به تنم نشست، چون همه چیز دست خودش است.

وی در پایان در خصوص اهدای تمام مدال‌های خود به آستان امام رضا (ع) یادآور شد: من تمام ۱۴، ۱۵ مدال را هدیه کردم، همیشه می‌خواستم این کار را انجام دهم اما گفتم بگذار بچه‌هایم بزرگ‌تر شوند تا با آنها این کار را بکنم، پدرم اواخر عمرش بود وقتی شنید گفت می‌خواهی مدال‌های‌مان را چه کار کنی؟ چون او هم برای قهرمانی من خیلی زحمت کشیده بود، وقتی گفتم می‌خواهم به حضرت هدیه کنم، گفت من هم می‌آیم، مدال‌ها را که دادم پدرم خیلی خوشحال شد، آرام گریه می‌کرد و احساس افتخار داشت.

انتهای پیام/ 121