به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، شهید «محمدولی جعفری» فرزند «محسن» دوم تیر ۱۳۴۳ در زنجان دیده به جهان گشود و سرانجام در تاریخ هجدهم اسفند ۱۳۶۰ در دزفول به فیض شهادت نائل آمد.
وصیت‌نامه شهید جعفری
«وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ
هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.
اگر من به درجه والای شهادت رسیدم، نگذارید سلاح من بر زمین بماند. نگذارید امام تنها بماند و دین مبین اسلام بی یار و مدد بماند و این اجبنی‌ها کشور اسلامی ما را اشغال کنند.
برادران عزیز! شما که در راه انقلاب کوشش می‌کنید، از شما و دوستان، خویشانم، همشهری‌هایم و ملت ایران می‌خواهم که تا آخرین قطره خونشان از آن محافظت کنند و نگذارند بار دیگر سلطه کشور‌های سلطه‌گر بر سر این کشور اسلامی ایران مسلط گردد.ای پدر و مادر مهربانم! امیدوارم که مرا ببخشید، هر چه ناراحتی از من دیدید. پدر و مادر بزرگوارم! فقط چیزی که از شما می‌خواهم، این است که اگر من شهید شدم، ناراحت نشوید و گریه نکنید. چیز دیگری که از شما می‌خواهم، این است دعا کنید خدا گناهان مرا ببخشد.
مادر مهربانم! از تو می‌خواهم که مرا ببخشی. مادرجان! از مرگ من ناراحت نشوید. من از شما خیلی تشکر می‌کنم مرا بزرگ کردی و تربیت اسلامی یاد دادی که من توانستم در راه اسلام بجنگم و شهید شوم.
در پایان صحبت‌هایم سلام و درود بر رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران و با سلام و درود به همه شهیدان راه حق و آزادی. سلام و درود به همه معلولین و مجروحین جبهه و جنگ تحمیلی و سلام و درود به همه ملت قهرمان ایران.»
منبع: نوید شاهد
انتهای پیام/ ۹۱۱
