گروه استان‌های دفاع‌پرس_جواد صحرایی رستمی؛ «الو الو، آقای دکتر سلام. نماز روزه تون قبول. مادر شهیدی در ساری اصرار دارند شما را ببیند. گویا مشکل گاز دارند.» طبق تشریفات اداری انتظار می‌رفت برای تعیین تاریخ و زمان این دیدار، به دفتر سرپرست شرکت گاز استان حواله می‌شدم، اما ورق انتظار، جور دیگر ورق خورد و دکتر «قاسم مایلی» در اقدامی فراتر از سامانه تکریم ارباب رجوع و میز‌های خدمت، موبایل مادر شهید را از بنده درخواست کرد تا شخصا برای تعیین زمان دیدار با ایشان هماهنگ کند.
با دیدن این رفتار با خودم گفتم: این مدل از تکریم را فقط در مکتب حاج قاسم می‌توان دید. مدل‌های غربی و حتی بومی، در نهایت متقاضی دیدار با مدیر ارشد را به سیستم مکانیـزه ارباب رجوع و اپراتور‌های تعیین وقت ارجاع می‌دهند. در سامانه‌ی جهان شمول حاج قاسم، کاربران و بهره برداران، صرفا پاسدار نیستند و می‌توان پاسدار نبود، اما عضو مکتب بود. شاهد و مثال آن هم ماجراییست که از نظرتان گذشت.
در ادامه، خاطره‌ای از صاحب مکتب یعنی حاج قاسم را نقل به مضمون، برایتان می‌گویم تا بیشتر با ابعاد مکتب آشنا شوید: پیرمردی به ظاهر سرگردان، جلوی درب ستاد فرماندهی کل سپاه ایستاده بود. حاج قاسم بعد از چاق سلامتی با پیرمرد که او را نمی‌شناخت، دلیل سرگردانی اش را جویا شد.
پیرمرد که برای پیگیری سابقه رزمندگی از شهرستان به پایتخت آمده بود، زبان به اعتراض گشود و از دست به دست شدن خود میان این واحد و آن واحد در سپاه گلایه کرد. حاج قاسم بدون فوت وقت، پیرمرد را سوار ماشین کرد و مستقیم به طرف ساختمان معاونت نیروی انسانی، واقع در محوطه‌ای خارج از ستاد رفت و دست پیرمرد را به دست سردار کریمی مسوول معاونت داد و بعد هم با عجله، راهش را به محل برگزاری جلسه‌ای که انتظارش را می‌کشید، کج کرد.
انتهای پیام/
