ناتو؛ پیمانِ افزایش امنیت جهان یا تهدید برای صلح بین‌الملل
گروه بین‌الملل دفاع‌پرس- روزبه قمصری؛ پیمان آتلانتیک شمالی «ناتو» در طول نزدیک به ۸۰ سال از زمان تاسیس خود تا به امروز با هدف مقابله و ایستادگی در برابر «شوروی» از یک طرف و گسترش قلمرو غرب در جهان ایجاد شده است. اما شرایطی که موجب شد تا ماهیت اصلی و واقعی «پیمان ناتو» برای همگان روشن شود فروپاشی «شوروی» بود.
در واقع آن چیزی که در پس اهداف بنیانگذاران «ناتو» وجود داشت و کمتر کسی تا امروز از آن باخبر بود همانا گسترش و توسعه طلبی کشور‌های عضو این پیمان و سران این کشور‌ها بود. در اصل «پیمان ناتو» تا امروز همانند ابزار و اهرم فشاری برای چانه‌زنی قدرت‌های سلطه‌گر غربی در جهت رسیدن به اهداف و برنامه‌های خود در برابر کشور‌های غیر عضو عمل کرده است.
موضوعی که در بحران «اوکراین» هم به بهترین شکل ممکن خود را نشان داده است. «پیمان ناتو» در راستای اهداف و برنامه‌های توسعه طلبانه خود همواره به دنبال افزایش کشور‌های عضو خود بوده تا از این طریق جبهه خود را در میان معادلات جهانی گسترش داده و وزن سنگین‌تری در برابر قدرت‌های شرق ازجمله روسیه، چین و ایران پیدا کند.
بر این اساس شاهد هستیم که شتاب رشد و گسترش «پیمان ناتو» در سطح جهان بعد از فروپاشی «شوروی» نه تنها متوقف نشد بلکه این پیمان نظامی کاملا غربی با تک قطبی شدن جهان و فروپای «شوروی» به فکر افزایش قابل ملاحظه اعضای خود افتاد و در حال حاضر هم چندین کشور مشغول گفتگو و رایزنی برای عضویت در آن هستند. ازجمله این کشور‌ها می‌توان به «ترکیه» و «اوکراین» اشاره کرد که در سال‌های اخیر در حال انجام مذاکراتی برای پیوستن به ناتو هستند.
اما در این میان موضوعی که موجب تعجب و حیرت کشور‌های مستقل جهان شده و مسکو را هم عمیقا نگران و شدیدا عصبانی کرده چشم طمع «پیمان ناتو» به کشور‌های تازه استقلال یافته «روسیه» و نشان دادن در باغ سبز به این کشور‌ها برای پیوستن به این پیمان نظامی غربی که حالا تهدید کننده آرامش و صلح جهانی است، می‌باشد.
البته «ناتو» یه بازیگر خوب منطقه‌ای هم به نام «ترکیه» دارد که خیلی دقیق و حساب شده تمامی نقشه‌ها و برنامه‌های توسعه طلبانه و مخرب خود را به خوبی در کشور‌های همسایه پیاده می‌کند. هرچند به دلیل قدرت و توان بالای نظامی «ایران» هنوز نتوانسته علیه کشور ما قدمی هرچند کوچک بردارد، ولی به خوبی توانسته در امور داخلی کشور‌های منطقه‌ای خود ازجمله قزاقستان، اوکراین، یونان، عراق، سوریه و حتی لیبی دخالت کرده و با انواع کارشکنی‌ها امنیت و ثبات این کشور‌ها را با مخاطره روبرو کند.
بر این اساس، رد پای دیگری از «ناتو» را می‌توانیم در بحران و جنگ «آذربایجان» و «ارمنستان» جستجو کنیم. آنجایی که این پیمان نظامی توسط «ترکیه» و در جریان درگیری مرزی این دو کشور انواع سلاح‌ها و تجهیزات نظامی را برای برتری آذربایجان در برابر ارمنستان در اخیار او قرار داد.
این نکته مهم را هم هیچگاه نباید فراموش کرد که «پیمان ناتو» با توجه به اهداف و برنامه‌های توسعه طلبانه و تجاوزکارانه خود به روشنی نشان داده فقط به دنبال عضوگیری از همسایگان «روسیه» نیست بلکه در سیاست‌های خود تهدید و محاصره کشور‌های مستقل جهان ازجمله «ایران» را با جدیت پیگیری می‌کند و از این روی است که می‌بینیم در حال برنامه ریزی برای ایجاد جای پایی محکم و قدرتمند در میان کشور‌های عربی حاشیه خلیج فارس است.
«پیمان ناتو» حتی آنقدر با جدیت برنامه گسترش خود را دنبال می‌کند که حتی ردپا‌های آن را می‌توان در آن سوی مرز‌های ایران، یعنی «افغانستان» هم مشاهده کرد. در واقع بحرانی که امروز مردم افغانستان از سر خود می‌گذرانند و کشورشان در بی ثباتی و آشوب داخلی درگیر با گروه‌های تروریستی فرو رفته نیز به نوعی محصول دخالت‌ها و خرابکاری‌های کشور‌های عضو ناتو است.
با توجه به رویداد‌ها و اتفاق‌هایی که توسط «پیمان ناتو» و کشور‌های عضو آن در سراسر جهان روی داده و یا در حال رخ دادن است آن‌ها به دنبال بلعیدن کامل جهان هستند و این موضوع را می‌توان در میان صحبت‌های «لیز تراس» وزیر امور خارجه انگلیس جستجو کرد. جایی که او در روز یکشنبه هفته جاری و قبل از نشست «ناتو» خواستار ایجاد یک «ناتوی جهانی» شد و گفت: «مسئله مهم امروز، تمرکز بر یک ناتوی جهانی است، زیرا در عین حال که امنیت منطقه اروپا را تأمین می‌کنیم باید مراقب امنیت منطقه هند و اقیانوسیه نیز باشیم».
در پایان باید گفت درست است که امروز ناتو با سرعت قابل توجهی در حال گسترش چتر خود بر روی کشور‌های جهان است، اما در آن سوی میدان کشور‌های مستقل جهان ازجمله چین، روسیه و ایران نیز قطعا بیکار نخواهند ماند و با ایجاد پیمان و اتحاد‌های استراتژیک در برابر گسترش روز افزون غرب ایستادگی خواهند کرد.
انتهای پیام/ ۱۳۴
