به گزارش گروه
سایررسانه های دفاع پرس، با وجود ابزارهای رسانهای گوناگون برای انتقال پیام، هنوز هیچیک به اندازه رسانه سنتی «منبر» اثرگذاری مستقیم ندارد. چرا که به فرموده رهبر معظم انقلاب: «ما مسلمانها و بهخصوص ما شیعیان، امتیازی داریم که دیگر ملیتها و ادیان این امتیاز را به قدر ما ندارند و آن عبارت است از اجتماعات دینی که به شکل روبهرو، چهره به چهره، نفس به نفس تشکیل میشود که این را در جاهای دیگر دنیا و در ادیان دیگر کمتر میشود پیدا کرد. هست؛ نه به این قوّت، نه به این وسعت، نه به این تأثیرگذاری و محتواهای راقی.»
این تجمعات چهرهبهچهره و نفس به نفس در ایام محرم از رونق بیشتری برخوردار است و خطبا و واعظان روی منابر مختلف به بیان مسائل دینی، اخلاقی، اجتماعی، سیاسی و ... میپردازند و مخاطبان علاقهمند با حضور پای منبر آنان، از چشمهسار معارف دینی سیراب میشوند. البته این امکان برای همگان مهیا نیست و به دلایل مختلف میسر نمیشود. به همین دلیل، در ایام سوگواری سید و سالار شهیدان به بازنشر برخی نکات منبریهای مشهور میپردازیم:
خضر راهت را پیدا کن!
با همه خطرات سنگین طوفانهای برکنده اخلاق و عوامل نابود کننده ایمان، اصحاب و اهل بیت امام حسین(ع) از بعد مرگ پیغمبر(ص) خود را تا روز عاشورا با امام حسین(ع) همراه کرده و در زیر سایه آن حرکت کردند و خود را با ایشان به کربلا رساندند. این تصمیم گرفتن و تسلیم شدن اشتباه و با چشم و گوش بسته نبود. این بزرگواران ابتدا معرفت به قرآن پیدا کردهاند.
و حق بودن این هدایتگری را هم درک کردند. آنها پیغمبر را هم چراغ هدایت خود قرار دادند و به این رسیدند که خورشیدی است تابناک که وجودش تمام تاریکیها را از وجود انسان لذا باید بدانیم «بدون خضر راه نمیتوانیم راهی را بپیماییم.» اصحاب امام حسین(ع) برای پیمودن این راه، خضر خود را انتخاب کرده بودند، چراغ هدایت داشتند.
تاریکی و ظلمت این زمانه بیشتر و سختتر شده است. شما فکر کنید با این همه وسایل ارتباط جمعی و خارجی که در زندگی شما و ما ظلمت میریزند بدون خضر راه چگونه میتوانیم اسلام واقعی را تشخیص دهیم؟
علاقه به امام حسین(ع) «ایمان» است
محبت حسین(ع) جدای از دین نیست که بلکه جزو دین است. این مجالسی که شرکت میکنید برای حفظ این اصل است. آدم باید این اصل دین را حفظ کند تا بماند. وقتی یک کسی در قبر میآید سراغ آدم میبینید خیلی زیباست! میپرند تو کیسیت؟ میگوید من اعتقادات خوب تو هستم. اعتقاد به خدا، پیغمبر و امام حسین(ع) جز اعتقادات خوب من است. این مطلب اولین، اساسیترین و قیمتیترین سرمایه ماست. اگر من تمام عمر نماز بخوانم ولی امام حسین(ع) را قبول نداشته باشم بیفایده است.
لشکر عمر بن سعد همگی نمای میخواندند ولی نمازی، نماز است که با دوستی امام حسین(ع) همراه باشد! چون اعتقاد به امام حسین(ع) اصل دین است و با وجود این اصل نماز قبول است. کسی که با اعتقاد کاری انجام میدهد قیمت دارد. علاقه به امیرالمؤمنین (ع) ایمان است، علاقه به امام حسین(ع) ایمان است و اگر کسی یک سر سوزن ایمان داشته باشد و از این دنیا برود، اگر بدیهای و سیاهیهایی داشته باشد پاک میشود و سرانجام خوشبخت خواهد بود و اگر با یک سوزن از دنیا برود، قبول است.
«عزاداری» خط و نشان برای شیطان است
این عزاداری ما پیام دارد برای شیطان که ما از اشک بر حسین(ع) دست بر نمیداریم و خسته هم نمیشویم و نمیگذاریم که قسی القلب بشویم که نتوانیم بر امام حسین(ع) اشک بریزیم. این گریه که گریه آگاهانه است و در واقع عرض ادب و تواضع به پیشگاه امام حسن(ع) باعث بخشش حضرت آدم شد.
آقای [شیخ حسین] انصاریان حرف قشنگی میزد، میگفت: خدایا هر چه را که میخواهی از ما بگیر ولی اشک بر حسین(ع) را از ما نگیر. این گریه میشود گریه عارفانه و ما معتقدیم که ممکن نیست کسی عارف بشود و این دستگاه را نشناخته باشد. خیلیها را میبینیم که در ظاهر عارف شدهاند ولی در واقع عارف به معنای واقعی نشدهاند و ما میگوییم تو باید شیعه باشی و پای درس امام سجاد(ع) باشی تا یاد بگیری چگونه در برابر واقعه عاشورا موضع بگیری و گریه بکنی و در عین زشتی آن را زیبا ببینی.
منبع: ایکنا
