گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ عصری که در آن زندگی می‌کنیم متفاوت با اعصار گذشته است. این عصر ویژگی خاص خود را دارد و نسل متعلق به خود را پرورش می‌دهد.
یکی از مفاهیمی که در این عصر عمیقا دچار دگرگونی شده ابزار قدرت است. اگر بخواهیم در جهان امروز اثرگذار باشیم ناگزیریم که ابزار این اثرگذاری را نیز کسب کنیم و مسلح به تسلیحاتی باشیم که ما را قدرتمندتر کند.
هر چند افزایش اقتدار نظامی از لوازم قدرت یک کشور است، اما همه آن نیست. همه آنچه که مربوط به ادوات نظامی می‌شود باید در خدمت قدرتی عظیم‌تر باشد که به قدرت فرهنگی تعبیر می‌شود. اعمال قدرت دولت‌ها علیه دیگر دولت‌ها دیگر منحصر به بعد نظامی نیست و این توان رزم فرهنگی اصحاب هنر است که حرف اول را حتی در حوزه دیپلماتیک می‌زند. فلسفه وجودی همه ابزار‌های سیاسی و تجهیزات نظامی در واقع برای تقویت جبهه فرهنگی است. در حقیقت با فتح افکار عمومی است که می‌توان در بطن جوامع نفوذ کرد و افراد آن را با خود همسو کرد.
در اغتشاشات دامنه‌دار اخیر دیدیم که محدوده سنی افراد به اصطلاح معترض و اغتشاشگر و آشوب‌طلب مربوط به دهه هشتاد بودند، قشری که مدیریت فشل فرهنگی برای آن هیچ برنامه مشخصی نداشته است و این گونه که به نظر می‌رسد برای دهه نودی‌ها نیز برنامه‌ای نخواهد داشت. در عین حال غرب و همه معاندان نظام اسلامی قبل از آنکه دهه هشتادی‌ها وارد جامعه شوند با ساخت انواع بازی‌های رایانه‌ای، انیمیشن‌ها، فیلم‌های سینمایی و سریال‌های متعدد افکار آن‌ها را به دست گرفتند و عملا از انبوه دهه هشتادی‌ها برای خود پیاده نظام‌هایی ساختند تا با وارد کردن آن‌ها در خیابان‌ها زمینه را برای پیاده کردن سناریو‌های بعدی آماده کنند.
در چنین شرایطی که با آفند سنگین دشمن مواجه هستیم توان موشکی تا چه میزان کارآمد خواهد بود؟ البته این بدان معنا نیست تا بگویم در حوزه نظامی نباید سرمایه‌گذاری می‌شد، همین که ما به سطحی از بازدارندگی رسیده‌ایم که هیچ قدرتی از گزینه نظامی در مواجه با ایران اسلامی حرفی نمی‌زند جای افتخار و غرور دارد. اما یک نکته را فراموش نکنیم.
کسانی توان نظامی ما را به این حد رسانده‌اند که در مکتب امام خمینی (ره) رشد کرده‌اند چه ضمانتی هست نسل آینده که از این مکتب جز نامی نشنیده‌اند به همین میزان معتقد و متعهد باشند. به هر حال همه داشته‌های نظامی ما قرار است به دست دهه هشتادی‌ها و نودی‌ها برسد، آیا این نسل همان گونه فکر می‌کنند که شهید طهرانی مقدم فکر می‌کرد؟
بدون تعارف باید گفت مدیران فرهنگی فاصله بسیاری با مسئولان نظامی ما دارند و هنوز عمق مطلب و شرایط حساسی که در آن قرار داریم را درک نکرده‌اند. برای افزایش توان فرهنگی و رسیدن به اقتدار فرهنگی نیاز است که در مدیریت فرهنگی تجدید نظر کنیم و اگر نیاز باشد نیرو‌های متعهدتر و معتقدتری وارد میدان کنیم. باید دانست که از نشانه‌های کارآمدی نظام در عرصه بین‌المللی داشتن اقتدار فرهنگی است و تا این اقتدار حاصل نشود نمی‌توانیم بگویم همه عرصه‌های بین‌المللی را فتح کرده‌ایم.
انتهای پیام/ 161
