یادداشت خبرنگار دفاع پرس در فراق 2 سردار عاشورایی فاطمیون؛

تجربه‌ی شیرین گفت‌و‌گو با مردان جنگ روی چمن‌های پارک

به قدری آن گفت‌وگو برایم شیرین بود و مرا به حس و حال خودشان برده بودند که در راه برگشت به تهران در اینستاگرامم نوشتم "برخی باور دارند که امروز جنگ است و عده‌ای همچون من بی‌خیالیم که جنگ است و غفلت من نتیجه‌اش شکست است و اینان پیروزند."
کد خبر: ۵۵۸۳۲
تعداد نظرات: ۱ نظر
تاریخ انتشار: ۰۴ آبان ۱۳۹۴ - ۰۸:۵۱ - 26October 2015

تجربه‌ی شیرین گفت‌و‌گو با مردان جنگ روی چمن‌های پارک

به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع پرس،  یکی از خبرنگاران دفاع پرس در فراق 2 سردار عاشورایی لشکر فاطمیون نوشت:

اولین و آخرین دیدارمان با سید ابراهیم در پارک کهنز شهریار بود. آن روز 2 شهید گمنام در آن پارک به خاک سپرده می شدند. پس از مراسم خاکسپاری گوشه ای از پارک نشستیم و گفت و گویمان را آغاز کردیم. سید ابراهیم از سختی های حضورش در سوریه گفت، از اینکه تغییره چهره داد، لهجه اش را شبیه افغانستانی ها کرد و با ویزای افغانستانی وارد سوریه شد و بالاخره ابوحامد اجازه داد تا در کنار فاطمیون باشد.

در خلال گپ و گفتمان، مهمان سید ابراهیم که یک افغانستانی خوش رو با لهجه مشهدی بود به جمع ما پیوست. هر دو ساده و متواضع از فاطمیون و شهدای مدافع حرم گفتند. سید ابراهیم از دوست صمیمیش شهید حسن قاسمی دانا گفت. وقتی که از او می گفت، آه حسرتش شنیده می شد.

آن مدافع حرم افغانستانی که حجت نام داشت بسیار خوش خنده بود، روایت جنگ در سوریه برای او همچون روایت یک بازی بود. اما وقتی به نام ابوحامد رسید، دلش گرفت و گفت: ابوحامد که شهید شد و پیکرش را به مشهد بردند دیگر از رمق افتادم و مصرع ای ساربان آهسته ران کارام جان می رود را با تمام وجودم درک کردم.

حدود دو سه ساعتی با این مدافعان گفت و گو کردیم در حالی که خیال می کردیم اینان 2 رزمنده عادی لشکر هستند. یعنی جوری سخن گفتند که من نبود و همه آن ها بود.

در هوای ابری آن روز، گفتگویی را تجربه کردم که برایم یک گفت و گویی شیرین و متفاوت را رقم زد. پیش از آنکه حجت به جمع ما بپیوندد، سید ابراهیم وقت نماز و در بین مصاحبه، دمپاییش را بیرون آورد و روی چمن های پارک نماز خواند. آن روز پس از مصاحبه با سید ابراهیم و حجت در کنار هم مهمان سفره شهدای گمنام تازه دفن شده شدیم و در کنار هم روی چمن های پارک نشستیم و ناهار خوردیم.


آن روز که به دیدن این بزرگواران رفتیم، همین لباسها را بر تن داشتند. شاید هم همان روز پس از رفتن ما عکس یادگاری گرفتند.

به قدری آن گفت و گو برایم شیرین بود و مرا به حس و حال خودشان برده بودند که در راه برگشت به تهران در اینستاگرامم نوشتم برخی باور دارند که امروز جنگ است و عده ای همچون من بی خیالیم که جنگ است و غفلت من نتیجه اش شکست است و اینان پیروزند.

هرگاه که نشانی از شهیدی و خانواده و همرزم شهیدی می خواستیم به سراغ سید ابراهیم می رفتیم. چند روز قبل از شهادتش به او پیغام دادم سیدجان می خواهم خودت از حاج حسین همدانی برایم بگویی. گفت چند روز دیگر می آیم. مانده بودم در اوج عملیات و درگیری در سوریه چگونه می خواهد به ایران برگردد، پیش خودم گفتم شاید مجروح شده است و به اجبار باید برگردد. هر دو سه روز یکبار به سید یادآوری می کردم اگر آمدی ایران ما را فراموش نکنی. عادت داشت همیشه، همه را دلاور خطاب می کرد. نوشت چشم دلاور. چند روز دیگر می آیم. شما دارید راه شهید آوینی رو ادامه می دید، محکم کارتون رو ادامه بدین. ثواب شما در جبهه رسانه کمتر از ما نیست. دلخوش بودم که روزی سیدابراهیم می آید و از حاج حسین می گوید اما غافل از اینکه خبر داده بود، پیکرش می آید و او که هر روز جمعه به یاد شهید حسن قاسمی دانا بود در روز جمعه ای تاسوعایی آسمانی شد. درست چند روز بعد از شهادت حجت. حجتی که خدا لبخندها و خنده هایش را خرید.

انتهای پیام/

غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
علی
|
-
|
۱۰:۴۴ - ۱۳۹۴/۰۸/۰۵
0
1
خیلی خوب بود
نظر شما
پربیننده ها