گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ «روح‌الله سهرابی» مدیرکل دفتر نظارت بر عرضه و نمایش سازمان سینمایی کشور؛ اولین اصل مبارزه پذیرش هزینه‌های مترتب بر آن است. نمی‌شود با جان و مال مردم ژست مبارزه و انقلابی‌گری گرفت. در انقلاب سال ۵۷ تمام مبارزینش در داخل کشور و پا به پای مردم در خیابان‌ها و مساجد و انجمن‌ها و نشست‌ها و تظاهرات بودند و هزینه‌های سنگین مادی و معنوی برای پیشبرد اهداف انقلابی خود را متقبل می‌شدند.
فرزندان‌شان پا به پای مردم کشته می‌شدند و از هیچ‌یک از عواید خاص مالی حکومت استفاده نمی‌کردند؛ چراکه منتقد حاکمیت دیکتاتوری بودند؛ بنابراین آن‌ها خودِ خودِ مردم بودند و خود را بالاتر و برتر از مردم نمی‌دیدند و درست به همین دلیل بود که مردم همراه و همسوی آن‌ها بودند.
اما شما چطور؟ آقای بازیگر! بگذریم از فقر مطلق سواد سیاسی و تاریخی و اجتماعی که دارید؛ مردم ایران هنوز فراموش نکرده‌اند چگونه هشتاد میلیون نفر از آن‌ها را فدای یک تار موی فرزند آمریکانشین خود کردی! مردم فراموش نخواهند کرد چگونه فرزندت را هزاران کیلومتر دورتر از ایران در حاشیه امن نگه داشتی، اما فرزندان‌شان را به کف خیابان‌ها فراخواندی و از خون آن‌ها برای خود ژست فریبنده انقلابی ساختی! مردم فراموش نخواهند کرد چگونه درست همزمان با لحظاتی که دم از مبارزه با حکومت دیکتاتوری می‌زدی، در پروژه‌های این حکومت غوطه می‌خوردی و میلیارد‌ها میلیارد پول زبان بسته را حتی پیش از حضور مقابل دوربین می‌گرفتی و به حساب خانواده‌ات در خارج از کشور سرازیر می‌کردی!
این حکومت باید ۲۰ سال پیش تو را دور می‌انداخت تا ۲۰ سال بعد و پس از انبوه سوءاستفاده‌ها و تحصیل پول‌های فراوان از پروژه‌های ارگانی و تضمین مالی چندین نسل بعد از خودت در آمریکا، هوای فریبکارانه آزادی و ضددیکتاتوری به سرت نزند!
کاری به آن گروه اندک مردم که هنوز ذات واقعی تو و امثال تو را نمی‌شناسند ندارم؛ اما حنای شما دیگر برای اکثریت مردم رنگی ندارد و این دیدگاه و نوشته عاریتی و امانتی آخرین میخ بر تابوت تقلب و تناقض شما بود و چه خوب که سرانجام مجبور به فروافکندن نقابِ نفاق از چهره خود شدی تا این حکومت بیش از این آبشخور امیال پست و وطن فروشانه شما نباشد.
مردم فراموش نخواهند کرد شما یکی از پرکارترین بازیگران در آثار امنیتی و حتی ایدئولوژیک این حکومتی که دیکتاتورش خوانده‌اید، بوده‌اید که اتفاقاً، چون نقش بازی کردن را خیلی خوب بلدید، بازی‌هایتان هم باورپذیر بود. امروز که وارد مرحله دیگری از نقش‌آفرینی خود شده‌اید، از باب حرمت جلسات دوستانه‌ای که طی همین چند ماه با یکدیگر داشتیم، عرض می‌کنم؛ای کاش این ارتفاع پست را نمی‌گرفتید و با ورود به مارپیچ دروغ، این‌گونه به زیست حرفه‌ای خود پایان نمی‌دادید!
شما بازیگر خوبی بودید؛ اما فقط یک بازیگر خوب!
انتهای پیام/ ۱۲۱
