«طاغوت‌ستیزی» ویژگی برجسته دوران امامت حضرت کاظم (ع)
به گزارش دفاع‌پرس از مشهد، آیت‌الله «سید احمد علم‌الهدی» نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی امروز در مراسم عزاداری شهادت امام موسی کاظم علیه‌السلام که در حرم امام رضا علیه‌السلام برگزار شد، ضمن تسلیت شهادت این امام همام، اظهار داشت: پروردگار محور رسالت هر پیغمبری را در همه دوران‌ها و همه شرایط، دو مسئله عنوان می‌کند.
وی ادامه داد: مسئله اول، توسعه و ترویج بندگی و عبودیت خدا و مسئله دوم، طاغوت‌زدایی و طاغوت‌ستیزی است، در کنار عبودیت پروردگار، ذات مقدس حق در قرآن کریم، طاغوت‌ستیزی را محور رسالت انبیا معرفی می‌کند.
نماینده ولی‌فقیه در خراسان رضوی با بیان این‌که عظمتی که در سیمای شخصیت امام هفتم وجود دارد، همین دو واقعیت است، خاطرنشان کرد: موسی بن جعفر علیه‌السلام در میان مردم به‌عنوان «عبد صالح» معروف بودند و در لسان احادیث و روایات نیز که می‌خواهند از زبان ایشان به عنوان مرسل نقل کنند، می‌گویند «و قال عبدالصالح»، این لقب در راستای همان حرکت طاغوت‌ستیزی خاصی بوده است که موسی بن جعفر اجرا می‌کردند.
امام جمعه مشهد گفت: اگر در سیره ائمه نگاه کنید، مظالمی که بر ائمه وارد شده یکسان نیست و برخی ائمه در جریان زندگی مظلوم‌تر و جنایاتی که نسبت به آنان وارد می‌شده، شدید‌تر بوده است، نه از باب این که ظالم در ظلمش غلظت خاصی داشته که شقاوت او را ظالم دیگری نداشته است، همه این ظالمان شقی بوده‌اند، در بی‌رحمی در اجرای برنامه استقرار و ثبات قدرت خودشان از هیچ چیز نمی‌هراسیدند و روی هیج مسئله‌ای فکر نمی‌کردند.
علم‌الهدی با بیان این‌که تفاوت بین برخوردهای جنایتگران با ائمه بوده است، در مقابل تقابل با اعمال آنان از سوی ائمه صورت می‌گرفته، ابراز کرد: بعد از شهادت امام صادق علیه‌السلام، منصور دوانیقی به والی مدینه بخشنامه صادر کرد و گفت در شهر مدینه هر فردی به‌عنوان وصی و جانشین امام صادق (ع) معین شد، بدون چون و چرا گردن او را بزن و سر بریده‌اش را برای من بفرست.
وی بیان داشت: والی مدینه به منصور نامه نوشت و گفت «امام صادق (ع) که به شهادت رسیده است، وصیتنامه آن حضرت صادر شده، پنج وصی برای خود تعیین کردند، وصی اول منصور دوانیقی، وصی دوم محمد بن سلیمان، وصی سوم عبدالله بن جعفر پسر بزرگ امام، وصی سوم موسی بن جعفر و وصی پنجم همسر امام صادق علیه‌السلام، کدامیک را گردن بزنم و سر بریده‌اش را برای شما بفرستم؟»، او در مقابل این طرح سیاستمدارانه امام صادق منفعل شد و نتوانست جوابی در برابر والی مدینه بدهد، لذا امام هفتم به‌عنوان امام بعد از امام صادق (ع) مدتی در خفا بودند، شیعیان امام هفتم را صدا می‌زدند «العبدالصالح» تا ایشان در مقابل جنایت منصور در مخاطره قرار نگیرد.
نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی با بیان این‌که «العبدالصالح»، عنوان لقب خاص وجود مقدس امام موسی بن جعفر(ع) بود، خاطرنشان کرد: آنی که در شخصیت فردی امام هفتم علیه‌السلام از دوران کودکی و طفولیت از نظر مردم مدینه جلوه داشت، شخصیت عبادتی و بندگی موسی بن جعفر بود؛ روزی ابوحنیفه آمد خدمت امام صادق علیه‌السلام و عرض کرد «یابن رسول‌الله، رفتم مسجد نماز بخوانم، دیدم مردم جمع شدند و یک آقا پسر سه ساله‌ای دارد نماز می‌خواند و مردم دارند او را نگاه می‌کنند، دیدم این آقا پسر سه ساله اشک می‌ریزد و نماز می‌خواند».
وی تصریح کرد: به خاطر شرایطی که در آن زمان پیش آمد، طاغوت‌ستیزی امام موسی بن جعفر از سایر ائمه بیشتر بود و باید موسی بن جعفر در مسئله طاغوت‌ستیزی و طاغوت‌زدایی تظاهر بیشتری می‌داشتند؛ بنی‌عباس با بنی‌امیه یک تفاوت دارند، هر دو جنایتگر و ظالم بودند، اما مظاهر ظلم بنی‌عباس نسبت به اهل‌بیت در برخی موارد بیشتر از بنی‌امیه بود.
علم‌الهدی به تبیین شرایط دوره امامت امام موسی بن جعفر علیه‌السلام پرداخت و گفت: طبیعی است وقتی مسئله طاغوت‌ستیزی امام توسعه پیدا می‌کرد، ظلم و جنایت آنان نیز افزایش پیدا می‌کرد، امام موسی بن جعفر در طاغوت‌ستیزی از فراز بالاتری برخوردار بود زیرا چهار طاغوت در دوره ایشان وجود داشت.
وی یادآور شد: اول منصور دوانیقی، دوم مهدی عباسی بود که موسی بن جعفر را به زندان انداخت، طاغوت سوم هادی عباسی، پسر مهدی عباسی که او نیز جنایتگر بود و طاغوت چهارم، هارون ملعون بود که مورخین نوشتند «هارون جنایتگری بود که از لبه تیز شمشیرش، قطره‌های خون می‌ریخت»، ۱۵ سال موسی بن جعفر در مقابل هارون ایستاده بودند و او جنایتگرتر از همه در تلاش بود امام را در خط خود دربیاورد.
عضو مجلس خبرگان رهبری ادامه داد: هارون، بسیاری از زهاد و عباد که دین فروش بودند و بسیاری از علمای درباری را اطراف خود جمع کرده بود که توجیه‌گر جنایت‌هایش باشند، در تلاش بود موسی بن جعفر را در استخدام توجیه‌گری مظالم خود دربیاورد.
وی با بیان این‌که هارون تصمیم گرفت عنوان «مظلومیت» را از اهل‌بیت علیه‌السلام سلب کند، تصریح کرد: هارون سفر حج در پیش گرفت، آمد مدینه و جلسه‌ای تشکیل داد، از همه سادات، علویین و اولاد حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها را دعوت کرد، به موسی بن جعفر علیه‌السلام عرض کرد «من تصمیم گرفتم فدک غصب شده مادرتان را به شما فرزندان ایشان بدهم، شما حدود فدکتان را تعیین کنید»، هدفش این بود که موسی بن جعفر حدود باغ فدک را تعیین کنند، در نهایت یک مقدار نخلستان است و اگر دست خودش نیست، آن مقدار را بخرد و در اختیار علویین بنی‌الزهرا قرار دهد و بگوید حق بچه‌های زهرا داده شد و این‌ها دیگر مظلوم نیستند.
علم‌الهدی خاطرنشان کرد: در این موقعیت، علی‌رغم این که زمان، زمان تقیه است و هارون، طاغوتی ناپاک است، امام هفتم به هارون گفتند «اگر من حدود فدک را تعیین کنم، تو فدک را به ما نخواهی داد»، ناراحت شد و گفت من خلیفه هستم و بر همه چیز قدرت دارم، چطور اگر تعیین کنید من به شما نمی‌دهم؟ موسی بن جعفر فرمودند «یک حد فدک قسطنطنیه است، یک حد آن ماوراءالنهر خراسان است و یک حد فدک، آفریقیه است»، هارون گفت «شما دارید حدود کشور را می‌گویید؟» حضرت گفتند «بله، این حدود فدک است»؛ هارون همینجا تصمیم گرفت موسی بن جعفر را دستگیر کند.
وی ابراز داشت: هارون دستور داد موسی بن جعفر را دستگیر کنند، رفتند دم منزل ایشان، نبودند، رفتند مسجد، امام در حال نماز بودند، نگذاشتند نماز حضرت تمام شود، ردا را بر سر امام کشیدند، کشان کشان از داخل مسجد تا دم در کشاندند و ایشان را در میان هودج گذاشتند و به طرف کوفه و بغداد آوردند.
امام جمعه مشهد گفت: هارون ملعون دستور داده بود موسی بن جعفر را در زندان کوفه زندانی کنند، زندانی که هارون ملعون دستور داده بود، زندان طاموره بود، زندانی که در دل زمین و به نحوی ساخته شده بود که روز شب را نمی‌شد تشخیص داد، حضرت را در این زندان محصور کردند.
انتهای پیام/
