گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ اکبر صفرزاده: مقام معظم رهبری در ابتدای سال ۱۴۰۱ در دیدار با مسئولان نظام فرمودند: یک مسئله‌ی دیگری که باز این هم خیلی مهم است و البتّه بلندمدّت است، مسئله‌ی رشدِ اقتصادیِ بدونِ نفت است؛ مثل این کشور‌هایی که نفت ندارند، رشد اقتصادی هم دارند، پیشرفت اقتصادی هم دارند، کم هم نیستند. این مادّه‌ی مخدّر نفت از صد سال پیش تا حالا متأسّفانه ما را معتاد کرده؛ یعنی واقعاً یک اعتیاد بسیار سختی است. این البتّه در کوتاه‌مدّت ممکن نیست و در بلندمدّت محقّق میشود، و کار امروز و فردا و کار یک دولت هم نیست؛ یعنی اگر دولت‌ها همّت کنند، ممکن است مثلاً در طولِ دو دولتِ هشت‌ساله این کار تحقّق پیدا کند. البتّه بنده یک روزی سال‌ها پیش این را مطرح کردم؛ اگر از آن روز شروع میشد، امروز بدون شک وضع کشور وضع دیگری بود؛ دنبال نشد.
طبق رویه بسیار غلطی که در دهه شصت در سینمای ایران بنا نهاده شد بودجه بسیاری از فیلم‌های سینمای ایران توسط دولت پرداخت میشود. در جشنواره چهل و یکم فیلم فجر تقریبا تمامی فیلم‌ها دولتی بودند و بخش خصوصی سهم بسیار اندکی از این جشنواره داشت در صورتی که اگر بیانات مقام معظم رهبری در خصوص اقتصاد بدون نفت که از بیست و هشت پیش تاکنون هر سال تکرار و تاکید شده اجرایی شده بود باید در این جشنواره تمام فیلم‌ها متعلق به بخش خصوصی بودند.
سوال بسیار مهم و اساسی که امروز و در آستانه چهل و چهار سالگی پیروزی انقلاب اسلامی باید مطرح کرد این است که در صورت تحقق فرمایشات مقام معظم رهبری در خصوص تبیین سیاست‌های اقتصادی بدون نفت، سینمای ایران بدون کمک‌های مالی دولت چگونه سینمایی خواهد بود و سرمایه تولید فیلم‌های سینمایی را چه کسی تامین خواهد کرد؟
در حال حاضر کارگردان‌ها و تهیه کننده‌های سینما برای تولید فیلم‌های سینمایی خود به فارابی یا سیما فیلم یا روایت فتح یا سازمان اوج مراجعه می‌کنند؛ در صورت حذف بودجه این نهاد‌ها از صنعت سینما، کارگردان‌ها و تهیه کننده‌ها باید به کجا مراجعه کنند و چگونه؟!
در کشور‌های بدون نفت تامین سرمایه برای تولید فیلم‌های سینمایی توسط شرکت‌های اقتصادی بزرگ تامین میشود. شرکت‌های بزرگ با سرمایه‌های بزرگ و سهامدارانی قدرتمند که می‌توانند هزینه تولید پنجاه فیلم در سال را تامین کنند.
این شرکت‌ها برای آنکه از ضرر و زیان مالی و احتمالی جلوگیری کنند هر ساله محصولات بسیار متنوع و پر تعدادی را راهی بازار می‌کنند تا اگر یکی از این محصولات در بازار نفروخت محصول دیگر بفروشد و ضرر و زیان آن دیگری را جبران کند.
این شرکت‌های بزرگ اقتصادی که وظیفه تامین سرمایه برای تولید فیلم‌های سینمایی را برعهده دارند عمدتا صادرات محور هستند و روش کاری آن‌ها در حوزه سینما اینگونه است که هر ساله تقریبا همه چیز تولید می‌کنند؛ فیلم مستند، داستانی، سریال، انیمیشن، فیلم کوتاه و فیلم‌هایی با بودجه‌های بسیار کم یا فیلم‌هایی با بودجه‌های بسیار زیاد.
این شرکت‌ها از صبح تا شب دنبال کارگردان جدید و ایده جدید هستند تا با استفاده از آن فیلمی جدید تولید کنند. در این شرکت‌ها سرمایه به اندازه کافی وجود دارد و مهمترین سیاست آن‌ها به گردش در آوردن این سرمایه است. در کشور‌های بدون نفت مالیات «تولید» زیر چهاردرصد و بسیار ناچیز است.
این شرکت‌ها سالی بیست یا سی فیلم تولید می‌کنند با این استدلال که ده یا پانزده فیلم آن‌ها در گیشه شکست خواهد خورد، اما ده فیلم آن‌ها پر فروش خواهد بود و ضرر و زیاد ده فیلم دیگر را جبران خواهد کرد.
به وجود آمدن اینگونه شرکت‌های بزرگ اقتصادی در ایران فعلی بسیار بعید و دور از ذهن است. در ایران امروز متاسفانه دلالی، سوداگری و رانت خواری اولویت اول اقتصادی بسیاری از مردم است و تا زمانی که این امور زشت و ناپسند تا این اندازه سودآورهستند هیچ کس سراغ تولید نخواهد رفت. وقتی یک نفر می‌تواند با دلالی زمین، مسکن، خودرو، سکه و دلار سالانه میلیارد‌ها تومان سود بی حساب و بدون مالیات را نصیب خود کند برای چه وارد کار‌های تولیدی شود؟!
انتهای پیام/ 121
