حضور فن آوری «هوش مصنوعی» در مناسبات فردای ما انسان‌ها از جمله پدیده‌هایی است که آینده ما به شکل فراگیری دست خوش شگفتی‌های آن خواهد شد. هرچند اینک که در حال خواندن این یادداشت هستیم، سر و صدای زیادی از «هوش مصنوعی» در جهان به راه افتاده و عده‌ای را مرعوب و عده‌ای را شیفته خود کرده است.
برخی تحلیل‌ها و پیش بینی‌ها حکایت از آن دارد که «هوش مصنوعی» بعنوان مصنوع انسان، دیر یا زود، صانع و خالقش را که انسان باشد، از متن تاثیرگذاری بر حوزه‌های مختلف دور خواهد کرد و او را مملوک خود می‌سازد. اگر این خبر از هوش درست از کار درآید، آن وقت پرسش‌ها و ابهامات جدیدی پیشروی انسان بوجود می‌آید که هیچگاه در فهرست سوال‌های او نبوده است.
به طور مثال، با کاسته شدن مداخله انسان در جنگ‌های آینده، مفاهیم ایثار، شهادت طلبی و از جان گذشتگی که محور گفتمان دفاعی امنیتی ما ایرانی‌های مسلمان را تشکیل می‌داده و می‌دهد، چگونه تفسیر می‌شود؟ یا با استقرار سامانه‌های پدافندی و آفندی مبتنی بر AI (هوش مصنوعی)، چنانچه رزمندگان از تصرف اهداف انسانی و تاسیساتی دشمن باز داشته شوند، آن وقت ابتکارات برخط فرمانده یا شجاعت و ملاحظات انسانی رزمندگان در برابر دشمن چگونه تعبیر می‌شود؟
یا در امکانی که هوش در حوزه بهداشت و درمان بوجود خواهد آورد و طی آن، فرایند ضعف بیولوژیکی مجروح کند می‌شود، انگیزه امدادرسانی فوری و فوتی به همرزم چگونه توجیه می‌شود؟ آیا وجود ربات‌های مین‌یاب و مین خنثی کن، دیگر مجالی برای خطرپذیری و جان فشانی تخریب چی‌ها باقی خواهد گذاشت؟ و اصلا در کتاب خاطرات جنگ‌های آینده، آیا فصلی برای رزمنده واحد ضدهوایی که آسمان شهر را با دلیری و عشق به وطن، امن می‌کرده، وجود خواهد داشت؟
هرچند تدوین‌گران سند اخلاق هوش مصنوعی مصمم‌اند شرکت‌ها با کاربری نظامی و عملیاتی را ملزم کنند تا از فن آوری هوش، در حد دریافت سناریو و توصیه بهره برده، نه اقدام عملی. یعنی در گام نهایی که وقت ماشه چکاندن، است تنها تجویز این فن آوری را مبنای تصمیم و عملشان قرار دهند و حمله به اهداف دشمن به کاربر انسانی وانهاده شود.
بیان این مقدمات تنها با هدف ایجاد انگاره بوده تا کمی به فکر فرو افتاده و برای احیا و بازتفسیر مفاهیمی، چون ایثار، شجاعت، دیگرخواهی و نوع دوستی برنامه ریزی کنیم تا این مفاهیم در جنگ‌های آینده و تجهیزمحور، همچنان‌تر و تازه باقی بماند و غبار کهنگی بر رویشان ننشیند.
انتهای پیام/
گروه استان‌های دفاع‌پرس - «جواد صحرایی رستمی» دانشجوی دکترای مدیریت و مولف حوزه دفاع مقدس؛ تا حالا هرچه از جنگ گفته یا شنیده شده، مرور خاطراتی بود که ریشه در گذشته داشته. آیا لازم نیست، گاهی از خاطره بازی و تحلیل رویداد‌های گذشته، دست شسته و به جاده آینده پا بگذاریم؟ این به معنای آن نیست به گذشته و تجربه‌های آموخته از آن وفادار نمانیم. خیر؛ زیرا که چراغ راه آینده است.
