به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، حضرت علی ابن محمد الهادی النقی (علیهماالسلام) پانزدهم ذی‌الحجه سال ۲۱۲ هجری قمری دیده به جهان گشودند و ازآنجا که پدر بزرگوارشان در عنفوان جوانی شهید شدند، ایشان از سنین بسیار کم به امامت رسیدند و هدایتگر جامعه اسلامی بودند.
با وجود اینکه قدرت خلفای عباسی در زمان امامت آن امام بزرگوار رو به افول بود اما از ستمی که بر خاندان اهل بیت (ع) روا داشته می‌شد، کاسته نشده بود. در دوران خلافت معتصم و واثق فضای سیاسی نسبتاً بازتری برای محافل تدریس و سخنرانی آن حضرت فراهم شد، اما با روی کار آمدن متوکل عباسی، آن امام همام به سامره فراخوانده شدند و عملاً ارتباطشان با شیعیان از طریق نامه‌نگاری و بعضاً وکلای مورد وثوق ایشان فراهم شد.
امام علی النقی (ع) را از آن رو هادی می‌نامیدند که در جریان حوادث سیاسی و اجتماعی روز تلاش داشتند تا اسلام ناب محمدی (ع) را از ورطه‌ی انحراف نجات دهند زیرا یکی از ویژگی‌های دوران امامت آن حضرت به وجود آمدن فرقه‌هایی بود که سعی داشتند تا مسیر تشیع را به هر شکل ممکن منحرف سازند. جو خفقان موجود در دوران عباسی باعث شد که ائمه (ع) در آن دوران بیشتر از طریق شبکه‌ای از وکلا و نواب با شیعیان خود در ارتباط باشند.
در همین دوران بود که جنگ داخلی در بغداد که دارالخلافه‌ی عباسیان بود، بالا گرفت و باعث شد بسیاری از مناطق مانند ایران با تشکیل حکومت مسلمان صفاریان اعلام استقلال و خودمختاری کنند. هرچند تا پیش از صفاریان، طاهریان جزء سلسله‌هایی ایرانی و مسلمان بودند که با عنوان امیر از سوی خلیفه‌ی زمان حکومت می‌کردند که صفاریان سعی داشتند تا به عنوان حاکمیتی ایرانی و اسلامی اعلام استقلال کنند.
امامت حضرت امام هادی علیه‌السلام در کش و قوس چنین حوادث پر افت و خیزی بود. عدم اعتماد به تمام افراد یکی از عوامل به وجود آمدن شبکه‌ی وکلای امام علیه السلام شد. تعدد بیش از حد خلفا در دوران امامت و زعامت آن حضرت بر امت اسلامی بالاخص شیعیان، زمینه‌ساز عدم تعادل و ثبات اجتماعی نیز شده بود.
از طرفی تحولات سیاسی باعث شد تا امام بتوانند در میان شیعیان خود حضور یابند و به مباحثه و هم‌نشینی با شیعیان و دوستداران اهل بیت (ع) بپردازند. البته به دلیل محدودیت‌های خاصی که از سوی حاکمیت عباسی برای در تنگنا نهادن ایشان صورت می‌گرفت، امام هادی (ع) گاهی از طریق وکلای خود با شیعیان و دوستداران اهل بیت (ع) ارتباط گرفته و به عبارتی دین خدا را زنده نگه می‌داشتند که «علی ابن جعفر»، «ابراهیم ابن محمد همدانی» و «حسین ابن عبدالربه» از وکلای نزدیک به آن امام بزرگوار بودند.
عمر امامت آن حضرت سی و سه سال بود و در هنگام شهادت، چهل و یک ساله بودند. رساله‌ای در جبر و اختیار و دعای غدیریه و جامعه کبیره منسوب به آن حضرت است. یکی از رسالت‌های ایشان در دوران امامتشان آماده‌سازی امت اسلامی برای پذیرش نوه‌ی بزرگوارشان حضرت مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) بوده است. پذیرش آخرین امام از رسالت‌های مهمی بوده که آن حضرت و نیز فرزندشان امام حسن عسکری بر عهده داشتند.
انتهای پیام/ 112
