به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «یکی با اعتماد به خویشتن، همه چیز را به دست آورد، و یکی، ایمن در قدرت خویش، همه چیز را فدا کرد. اما آن کس که به خدا ایمان داشت از همه بزرگتر بود. یکی به واسطه قدرتش و یکی به واسطه خردش، و یکی به واسطه امیدش، و یکی به واسطه عشقش، بزرگ بود. اما ابراهیم از همه بزرگتر بود...» این‌ها را کییرکگور در کتاب ترس و لرز درباره مقام و منزلت وجودی ابراهیم علیه السلام گفته است. اما آنچه حضرت ابراهیم علیه السلام درباره قربانی وعده کرد امام حسین علیه السلام به نحو عالی و گسترده وفا نمود. به تعبیر حافظ (مرید پیر مُغانم ز من مرنج‌ای شیخ/ چرا که وعده تو کردیّ و او به جا آورد)
این تعالی وجودی و در اوج بودن و خلق بزرگترین رویداد عاشقی در کربلای ۶۱ هجری به جهان امام حسین علیه السلام بازمی گردد؛ جهانی که خدا در آن بالاترین شکوه و جلوه را داراست؛ جهانی که اصول و ریشه‌های کرامت و ستون فقرات ابراردر آن قرار دارد و هر گونه التفات به این جهان، ارمغانش، تقرب به آسمان معنا و قله‌های اخلاق است.
در جهان امام حسین علیه‌السلام، حق و حقیقت و فراروی به سوی سرچشمه‌های ایمان موج می‌زند و غبار غفلت و غیرحق بدان راه ندارد. به همین دلیل، نقل است که زیارت مزار امام حسین علیه السلام در کربلا همانند زیارت خدا در عرش است و این مؤید ناب بودگی جهان امام حسین علیه السلام است.
این جهان بزرگ حسینی، کانون وحدت، ریشه بصیرت، و اصل فضیلت است و رویداد اربعین، راوی این کانون بودگی جهان امام حسین علیه السلام است؛ کانونی که از سوی مقصد، طرح و برنامه دارد و ملت‌ها را به سوی کلمه طیبه توحید فرا می‌خواند.
ظاهر اربعین، پیادهروی، موکب گردانی، سفر، دوربین و لنز است و باطن آن، جریان معنوی و پدیده الهی است. آن که به ظاهر بسنده کرده، برای اربعین، احکام این سویی می‌پیچد و آن را با اجتماعات مادی مقایسه میکند و فروکاستش می‌دهد به مقاصد دم دستی، و کسی که به باطن نظر میکند اربعین را استقامت و استمرار در طریق عشق بازی با حقیقت در نگاه تمدنی می‌یابد.
باطن اربعین، تمرین عاشقی است و تهی شدن برای نشستن معشوق، و یک‌سره طلب شدن عاشق است و با تمام هستی خود خواهان معشوق شدن است تا معشوق با تمام کرمش بر او ببارد: (إِلَهِی مِنِّی مَا یَلِیقُ بِلُؤْمِی وَ مِنْکَ مَا یَلِیقُ بِکَرَمِکَ / فرازی از دعای عرفه) و باطن اجتماع عظیم اربعین، روایت شباهت به معشوق است در ساحت‌های کنش، گفتار، باور، انگاره، و خواست؛ تا در نهایت ملت‌ها آنچه را بخواهند که او خواسته است و به آنچه باور داشته باشند که او باور داشته و بدان اموری عمل کنند که او عمل کرده است.
میوه‌های ناب این عشق هم عبارت است از پیوند فرهنگی ملت‌ها و تعالی فرهنگی و تمدنی، تقرب به ریشه‌های فضایل، دستیابی به اصول کرم، تعمیق دین ورزی و گسترش معرفت به امام حسین علیه السلام و مکتب ایشان.
اجتماع جهانی اربعین حسینی به تعبیر رهبر فرزانه انقلاب، نشانه اراده الهی بر نصرت امت اسلامی است و معرفی امام حسین علیه السلام، معرفی حقیقت اسلام و حقیقت قرآن به دنیاست و بیانگر ایستادگی در برابر ظلم و طغیان و گمراهی و استکبار (بیانات ۲۷/ ۶/ ۹۸)
از سوی دیگر، حقیقت پیاده روی اربعین و اجتماع عظیم حسینی، ملت‌ها را بیمه میکند در برابر زیاده خواهی، تباهی، استبداد، و فساد؛ ملت‌هایی که با سرمشق از جهان امام حسین علیه السلام و مکتب او، با او پیمان می‌بندند که در فاصله دو اربعین، در سیاستگذاری ها، برنامه ریزی ها، مدیریت ها، و اصلاح رویه‌ها صرفاً به حق و حقیقت و تعالی بیاندیشند و عهد می‌بندند تا در سرزمین خویش و در حوزه‌های نهادی و فردی، امر به معروف و نهی از منکر را از وضعیت تزئینی به درآورند و در جان خویش و سرشت سازمان نهادینه کنند.
از این نما، اجتماع بزرگ اربعین، ظرفیت‌های فوق‌العاده‌ای برای ملت‌ها دارد و تمهیدی است برای خلق جهانی اخلاق‌تر و زیباتر با مدیریتی اثربخش‌تر و کارآمدتر، و تمرینی است برای استقامت در مسیر حقیقت و فرصتی است برای رسیدن به قله‌های تعالی و پیشرفت.
منبع: سایت الف
انتهای پیام/ ۱۳۴
