به گزارش دفاع‌پرس از کرمان، «حسن محمدرضایی» یکم اردیبهشت ۱۳۴۰ در شهرستان رفسنجان متولد شد.
وی تا پایان مقطع کاردانی در رشته عربی و دینی درس خواند، پاسدار بود که به جبهه اعزام شد، سرانجام ششم تیر ۱۳۶۱ در کوشک بر اثر اصابت چاشنی مین شهید شد.
بخش‌هایی از وصیت‌نامه شهید «محمدرضایی»:
درود بر محمد (ص) و آئين نجات بخش محمد، سلام بر على (ع) و شيعيان راستين على و سلام بر خمينى و ياران خمينى.
بار پروردگارا اگر بعد از چند روز كوتاه زندگى دنيايى بميرم و از گنهكاران باشم به كه پناه ببرم؟ بار الها امام بزرگوارمان حضرت على (ع) با آن همه تقوى و پرهيزكارى شبها در نماز شب از خوف تو گريه مى‌كرد و از تو آمرزش مى‌طلبيد پس ما بايد چه كنيم؟
پس اى خداى بزرگ تو را به خوبان و پاكان درگاهت قسمت مى‌دهيم كه تا ما را نيامرزيدى از دنيا مبر.
اى خداى مهربان تو را شكر مى‌گويم كه براى چندمين مرتبه سعادت جنگيدن در راهت را به من عطا كردى.
اى خداى عزوجل تو نيک مى‌دانى كه تنها براى تو و يارى دين تو قدم در اين راه گذاشته‌ام، پس اى مهربان‌ترين مهربانان تو را به مقربان درگاهت و دماء شهدا، فوز عظيم شهادت را نصيب من بگردان كه هميشه از مردن در بستر و لحاف ترس داشتم.
الان كه اين وصيت‌نامه را مى‌نويسم در جايى هستم كه محل نزول عملى آيه‌هاى قرآن و حضور حضرت مهدى (عج) و بهترين و پاكترين انسانها حضور دارند، اى كسانى كه تاكنون چنين سعادتى نيافته‌ايد با التماس از خدا بخواهيد كه قسمت شما هم بشود و بياييد و ببينيد چيزى را كه هرگز نديده‌ايد.
اگر بخواهم آنچه را كه در درون دارم به روى كاغذ بياورم ساعت‌ها وقت لازم است و يک وصيت‌نامه جاى آن‌را ندارد، از جبهه، از نعمت‌هاى جنگ از امدادهاى الهى از آنچه دركشورمان و در جهان اسلامى مى‌گذرد ،از اينكه در همين روزها به خاطر مرگ يک انسان كثيف بنام خالد چهل روز عزاى عمومى اعلام مى‌شود، ولى به خاطر قتل عام بيش از ۲۵ سال مردم فلسطين و لبنان حتى يک مجلس ترحيم گرفته نمى‌شود و هزاران هزار مسئله ديگر، اين دردها را كه جواب مى‌گويد.
مادر و پدر عزيزم، اميدوارم كه مرا ببخشيد و مبادا براى شهادت من بگرييد یا لباس سياه به تن كنيد كه روحم را آزرده مى‌كنيد زيرا بايد بدانيد كه رسيدن انسان به تنها آرزويش سرور و شادمانى دارد نه گريه و زارى.
توصيه من به همه شما و ديگران اين است كه نیت الهى را سرلوحه كارهاى خود قرار دهيد و نيات خود را براى خداوند خالص كنيد و خدا را شكر كنيد كه در چنين زمانى قرار داريد كه راه نجات شما در اين است و براى سلامتى منجى زمان‌مان دعا را فراموش نكنيد كه اگر خدا را يارى كنيد، خدا شما را يارى مى‌كند.
انتهای پیام/
