گروه استان‌های دفاع‌پرس‌ـ «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ اگر فرمانده میدان بودم، همه شهر را خبردار می‌دادم تا به احترام ۱۲ شهید گمنام، همه خبردار بایستند، خبردار پا بکوبند به رژه. سلامِ نظامی دهند به امیرانِ ملک و ملکوت تا نظم ملکوتی بگیرد این مِلک که زیر پای ماست.حق هم همین است که خبردار بایستیم در مقدم شهدا، خبردار قدم برداریم محکم و با یقین تا نمایندگان خدا از ما «سان ببینند» و از سر لطف، «خیلی خوب» بگویند هرچند که خیلی خوب نیستیم. اصلا هم خوب عمل نکرده‌ایم.
به کارنامه ما باشد که باید کُلِ میدان، «خیلی بد» بگیرد اما آنان خوب‌اند و تا حالا هم به خوبیِ خودشان، کشور را از شر دشمن و بدی عملکردِ ما نجات داده‌اند. بی‌تعارف من معتقدم حرمت خون شهداست که چهارستون این ملک را برقرار دارد و الا ما هرکار که برای یک تخریب گسترده لازم است را به دفعات انجام داده‌ایم اما خداوند به حرمت شهدا، کشورشان را، کشورِ خودش را حفظ کرده است.
این که می‌گویم «کشورِ خودش»، منظورم دقیقا این است که ایران، جمهوری اسلامیِ ایران، کشورِ خداست. سند این حرف هم حدیثِ قدسی است. همان حدیثِ معروف که با «من طلبنی، وجدنی» آغاز می‌رسد و با «انا دیته» به انجامی مبارک می‌رسد. اصلا بگذارید در حضورِ شهدا، این حدیث را کامل و با ترجمه‌اش بخوانیم؛ «مَن طَلَبَنی وَجَدَنی، و مَن وَجَدنی عَرَفَنی، و مَن عَرَفَنی احَبّنی و مَن احَبّنی عَشَقَنی، و مَن عَشَقَنی عَشَقْتُهُ، و مَن عَشَقْتُهُ قَتَلْتُهُ، و من قَتَلْتُهُ فَعَلَی دِیتُهُ، و مَن علی دیتُه فانا دِیتُه؛ آن‌کس که مرا طلب کند، مرا می‌یابد و آن‌کس که مرا یافت، مرا می‌شناسد و آن‌کس که مرا شناخت، مرا دوست می‌دارد و آن‌کس که مرا دوست داشت، به من عشق می‌ورزد و آن‌کس که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می‌ورزم و آن‌کس که من به او عشق ورزیدم، او را می‌کشم و آن‌کس را که من بکشم، خون‌بهای او بر من واجب است و آن‌کس که خون‌بهایش بر من واجب شد، پس خود من خون‌بهای او می‌باشم.» بله، خداوند دیه شهید را بر عهده می‌گیرد و به قولی دیگر، جانشینِ شهید، می‌شود در خانه و خانواده‌اش.
خب، ایران هم خانه بزرگ شهداست و ملت ایران خانواده شهید. خدا هم به لطف خویش این خانه و خانواده را تحت تکفل می‌گیرد. چنین است که از این همه جنگ و تحریم و هزار ضعف عملکرد و ید رفتاری و.... همچنان سربلند بیرون می‌آییم.
این را به حساب خود نباید بنویسیم. موفقیت‌ها را به نام خود سند نزنیم، سهم واقعی ما همان مشکلات است. توفیق‌ها نتیجه لطف خدا به برکت حرمت شهداست که حاصل می‌شود. این هم اقتضا می‌کند شهدا را بیش از پیش گرامی بداریم. حالا که ۱۲ شهیدِ گمنام اما نام‌آور به مشهد آمده‌اند تا میهمان فاطمی شهر امام رضا، علیه‌السلام، باشند، باید لحظات را غنیمت بشماریم تا به «قیمت» برسیم. تا قیمت پیدا کنیم. زندگی در پرتو انوار شهادت است که قیمت‌افزا می‌شود و الا تلاش ما حداکثر می‌شود همان «ارزش افزوده» که با مالیات، صفر می‌شود. خبردار بایستیم به احترام شهدا تا بی‌خبری ما را به وادی غفلت نبرد که غفلت از شهید و فرهنگ شهادت، کفری آشکار است.....
انتهای پیام/
