سیده فاطمه سادات کیایی، به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، وقتی صدام به خوزستان حمله کرد، فاطمه حشمتی ۴۴ ساله در علوم پزشکی شهر آبادان مشغول به کار بود، بمباران و حمله صدام و مجروحیت و شهادت‌ها را از نزدیک دیده و صدای جنگ را با فاصله‌ای کم شنیده بود. او ورزش دو و میدانی را از کودکی شروع کرده و تا امروز که در دهه هشتم زندگی است، این ورزش را ادامه داده و رها نکرده است، مدال‌های دور گردنش، سرحالی و سرزندگی‌اش و انرژی خوبی که از صحبت‌هایش ساطع می‌شود، نشان از این دارد که ورزش و دویدن بخشی از سبک زندگی او است و تا امروز آن را رها نکرده، چه آن روزی که در میدان کمک به مردم در دفاع مقدس می‌دوید و یک جا ننشست، چه بعد که در عرصه ورزش، قهرمان دو و میدانی شد.
بیش از ۱۰ مدالی که در رشته دو و میدانی در این سال‌ها کسب کرده را دور گردنش انداخته و قرص و استوار طوری که سنش را از آنچه هست، خیلی کمتر نشان می‌دهد، می‌ایستد و از روزهای دفاع مقدس می‌گوید؛ « ۲ سال و شش ماه در جبهه آبادان حضور داشتم و در بیمارستان با اینکه استخدام علوم پزشکی بودم اما هر کاری از دستم برمی‌آمد، انجام می‌دادم. از همه شهرها مجروحین را به آبادان می‌آوردند و ما هم کمک می‌کردیم.»
مجروحیت در آبادان فاطمه را از پا نینداخت، با اینکه به او درصدی از جانبازی وطن داد و او را قهرمان جنگ کرد، اما مانع از حضورش در میدان ورزش نشد. او درباره مجروحیتش اینطور روایت می‌کند: «یک روز در حال رفتن به داروخانه برای خرید بودم که یک لحظه دور و برم سیاه شد و دیگر چیزی متوجه نشدم، با موج‌گرفتگی شدید بیدار شدم و بعد هم عملی رویم انجام گرفت که در نهایت ۱۵ درصد جانبازی دادند. چون از کودکی ورزش می‌کردم، بعد از جانبازی هم آن را رها نکردم و امروز مدال‌هایی از مسابقات کشورهای مختلف دارم.»
با ۸۸ سال سن و این میزان از قبراق بودن الگو و انگیزه‌ای نه‌فقط برای هم‌سن‌وسال‌هایش بلکه جوان‌ترهاست؛ «هرکس من را می‌بیند انگیزه می‌گیرد که چطور من با این سن ورزش می‌کنم.»
فاطمه درباره مدال‌هایی که کسب کرده نیز می‌گوید: «سه مدال طلا کسب کردم. سال ۹۶ در مسابقات چین مدال گرفتم و مدال‌های چین، دوبی، مالزی، مشهد و نیشابورم در رشته دو و میدانی و پیاده‌روی ارزشمند است. هرکس من را می‌بیند، انگیزه می‌گیرد که چطور من با این سن ورزش می‌کنم.»
فاطمه حشمتی که علاوه بر انجام ورزش به صورت حرفه‌ای، هفت فرزند را هم در دامان خود پرورده است، خواسته‌ای از مسوولان دارد؛ «از مسوولان درخواست دارم که از جانبازان زن حمایت کنند. بارها مسوولان کشورهای دیگر به من پیشنهاد دادند که در کشورشان بمانم؛ اما من قبول نکردم و از اینکه در کشورم هستم، خدا را شکر می‌کنم.»
این قهرمان دو و میدانی هنوز هم حماسه‌آفرین است؛ چرا که با این سن و سال راست‌قامت ایستاده است و این حال و هوای او طعنه به جوان‌ترهایی میزند که از ورزش فاصله دارند. جانبازی‌اش در دفاع مقدس نشان از حماسه بزرگ ایثار و فداکاری برای یک ملت دارد و حضورش در جمع مدال‌آوران ایثارگران و تجلیل از آنان یک‌بار دیگر نشان داد که پهلوانی و قهرمانی اگر با سرشت آدمی آمیخته باشد از او گوهر نابی می‌سازد که همانندش را جایی پیدا نتوان کرد. فاطمه یکی از مدال‌های خود را با اشک چشم تقدیم شهیدان ایران کرد.
انتهای پیام/ 141
