گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس - سعید توتونکار؛ تنفر از ریاکاری و ترس از متهم شدن به آن و تنفر از تحقیر شدن و ترس از دچار شدن به آن و تنفر از محدودیت و ترس از دست‌بستگی، باعث می‌شود بسیاری از ما دچار تردید شویم و خوبی‌های خودمان را پنهان کنیم. یاد گرفته‌ایم که خوبی باید مخفیانه باشد و حتی برای آن ادبیات خیلی قدرتمندی هم تولید کرده‌ایم. زندگی مصلحت‌جویانه و محافظه‌کارانه و استفاده به جا و بی‌جا از ترفند تقیه نیز داستان را پیچیده‌تر کرده است. اساسا نگاه فردی به زندگی در میان ما فربه‌تر است تا زندگی جمعی؛ لذا الزامات اخلاقی و عرفانی آن را نیز جانبدارانه برگزیده و به کار بسته‌ایم. در سوی مقابل، اما پرده‌دری‌ها و لاابالی‌گری‌ها و بی‌قیدی‌ها مانند عفونتی سیال، خود را بر فضا تحمیل می‌کنند و در این شرایط، جمع و تفریق فرصت‌ها و موقعیت‌ها و امکان‌ها به نفع نیروی کاهنده و شرّ می‌چربد. در تقابل جنود عقل و جهل، خیر به عنوان وزیر عقل و شرّ به عنوان وزیر جهل سهم مهمی در ساماندهی انضباط اجتماعی یا بی‌سامانی اجتماعی دارند.
مهارت استفاده از آموزه‌های کمال‌گرایانه امری خود به خودی نیست؛ و همه باید نسبت به آن تمرین داشته باشند. اساسا ساختن بر خلاف سوختن و ویران کردن نیاز به دانش و بینش و هنر و عشق ایجابی سرشار مدام دارد. در مستلزم حرکت در جاده مراقبت هوشمندانه از دو سوی جاده و حتی خود جاده است. این یعنی همیشه برای خوب بودن و خوب ماندن کار‌های زیادی لازم است انجام شود. برای رسیدن به تعادل و حفظ آن نیاز به مدیریت و هشیاری دمادم است. درک کلی و جزئی و ایجاد ارتباط بین آن‌ها و حرکت در مسیر و مهندسی فرآیند‌های استفاده از ظرفیت‌ها و به کار بستن درست و بهینه آنان به سادگی و آسودگی فراهم نمی‌شود. البته تشکیل یک ساختار و نظام پشتیبان می‌تواند بسیاری از خطر‌ها را رفع و دفع کند و بسیاری از منافع را جلب و جذب کند. مانند برتری حرکت ریلی و امنیت و آسایش آن در برابر حرکت جاده‌ای با وجود محدودیت‌هایی که نسبت به جاده دارد. اینجاست که اهمیت کار خیر علنی عمومی اجتماعی معلوم می‌شود. شکستن فضا به نفع خیر و تولید فضا به جانبداری از آن توسط نظام اجتماعی. این همان چیزی است که نیروی شرّ از آن بیزار است و در برابرش مقاومت می‌کند و اجازه استقرار به آن نمی‌دهد. این همان چیزی است که مردم بزرگ ایران با انقلاب اسلامی به دنبال تحقق آن بودند و جمهوری اسلامی ایران را به همین منظور و برای تأمین همین اراده بر پا کردند و از آن مراقبت نمودند. نیرو‌های شرّ نمی‌خواهند این نظام تثبیت شود؛ لذا با شکستن فضا آن را به نقطه اثبات بازمی‌گردانند. خیر علنی در منطق دین داخل در خیر جماعت است که آثار مثبت فراوانی بر آن مترتب است و جهانی از خوبی‌ها را به دنبال دارد. اهمیتی که به نماز جماعت داده می‌شود به خاطر امتداد‌های اجتماعی آن است. ارزش افزوده اجتماعی نماز جماعت بسیار بیشتر از نماز فرادی است. تولید فضا با کار دسته‌جمعی خیر، جامعه را به سمت کمال جهش می‌دهد. در روز‌های اخیر شاهد حضور حدود یک میلیون نفر در مراسم پرفیض و نورانی اعتکاف بودیم. البته مگس‌های داستان همیشه به دنبال کاستی‌ها و نقاط ضعف می‌گردند تا کلیت آن را زیر سؤال ببرند؛ اما واقعیت چیز دیگری است. این عبادت دسته‌جمعی فضای معنوی تولید می‌کند. فضای معنوی شرح صدر اجتماعی به وجود می‌آورد و بسیاری از میل‌ها را در خود هضم می‌کند. پاکسازی روحانی همنشینی در خانه خدا که شعبه‌ای از محافل انس بهشت است به انسان‌ها ولای اجتماعی می‌بخشد. یکرنگی و همسازی جمعی ایجاد می‌کند. قوت دل و اعتماد به نفس مثبت می‌آفریند. تقرب به سرچشمه وجود، وسعت وجودی در پی دارد. همین به انسان نگاه از بالا و فهم کلی و درک راهبردی می‌دهد. این یعنی به دست آوردن روح مشترک؛ یعنی امکان زندگی بزرگ و زایندگی باشکوه. روح بزرگ، صورت بزرگ‌تر و دقیق‌تر تولید می‌کند. روح بزرگ زندگی طولانی‌تر و امید و باور بیشتر را بشارت می‌دهد. این یعنی ثبات و مانایی و قوام و پویایی جامعه. مردم باید بدون ترس از ریا و تحقیر و محدودیت خوبی‌هایشان را فاش کنند. این تخلیه روح نیست، طراوت جسم است. آبیاری جامعه انسانی است. نفس تازه بخشیدن به آن است. تولید زیست‌بوم خیرخواهانه است. مشارکت جمعی در تولد جامعه است. این مشارکت، نشانه بلوغ خیرخواهی‌هاست. علامت زنده بودن جامعه است. دلیل تقویت و ارتقاء باور و امید مردم است. چراغ سبز نسبت به آینده است. اگر بخواهم این موضوع را گره بزنم به مسئله روز، می‌توانم انتخابات را مثال بزنم. اگر نخواهیم در دام وسواس‌های ایده‌آل‌گرایانه بیافتیم، باید با صراحت گفت که انتخابات و دعوت به آن و اقدام علنی به آن از خیرات بزرگی است که باید به جماعت برگزار شود تا آثار خود را نشان دهد. برخی کار‌های خیر را می‌توان تنهایی انجام داد؛ ولی اگر جمعی انجام شود بهتر است. اما برخی کار‌های خیر جمعی است. جامعه‌پایه است. فردی آن هم خیر است، اما تأثیر نهایی آشکار ندارد. اهمیت مشارکت در انتخابات در تولید فضای حضور مردم و شکست فضای ضدمردم است. تولید اتمسفر حضور مردم در فرایند تولید و ساخت قدرت با مشارکت فراهم می‌شود. جمهوریت برای نفس‌کشیدن نیاز به مشارکت حداکثری دارد. این امانت بزرگی است که با حضور همگانی به مقصد می‌رسد. فریب استبداد‌های خرد و کلان را نخوریم و مشارکت را پدیده‌ای نقطه‌ای و روزمره به شمار نیاوریم.
منبع: فارس
انتهای پیام/ ۱۳۴
