به گزارش گروه بین‌الملل دفاع‌پرس به نقل از خبرگزاری آناتولی، مجمع عمومی سازمان ملل متحد امروز پنجشنبه پیش‌نویس قطعنامه‌ای را برای اعلام ۱۱ جولای به عنوان «روز یادبود نسل کشی سربرنیتسا» (در بوسنی هرزگوین) تصویب کرد.
جلسه رأی گیری با یک دقیقه سکوت به احترام شهید سید ابراهیم رئیسی رئیس جمهور فقید ایران و مقامات همراهش آغاز شد.
بر اساس اعلام این رسانه، پیش نویس قطعنامه ارائه شده توسط آلمان و رواندا، با ۸۴ رای مثبت، ۶۸ ممتنع و ۱۹ مخالف به تصویب رسید.
این در حالیست که الکساندر ووچیچ، رئیس‌جمهور صربستان در سخنانی قبل از رای‌گیری، اعلام کرد که پیش‌نویس قطعنامه «بیش از حد سیاسی» است.
الکساندر ووچیچ، رئیس جمهور صربستان در جریان نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد، خود را در پرچم کشورش پیچید. ووچیچ این اقدام را پس از آن انجام داد که کشور‌های عضو، پیش نویس قطعنامه در مورد سربرنیتسا را تایید کردند.
نسل‌کشی چگونه آغاز شد؟
غیرنظامیان بوسنی، پس از اشغال شهر سربرنیتسا توسط صرب‌ها به فرماندهی ژنرال راتکو ملادیچ در ۱۱ جولای سال ۱۹۹۵، درحالی به نیرو‌های هلندی وابسته به نیرو‌های حافظ صلح سازمان ملل پناه آورده بودند که توسط سربازان هلند به صرب‌ها تحویل داده شدند.
ملادیچ در اظهارات خود در آستانه عید صرب‌ها گفته بود که این شهر را به ملت صرب هدیه می‌کنم.
ملادیچ به دلیل کشتار بیش از ۸ هزار بوسنیایی مسلمان در سربرنیتسا در ۱۱ ژوئیه ۱۹۹۵ از سوی دادگاه بین المللی جرایم جنگی لاهه به حبس ابد محکوم شد.
در این کشتار بیش از ۸ هزار و ۳۷۲ بوسنیایی کشته شدند، بسیاری از زنان و کودکان از خانه‌هایشان آواره شدند.
جاده مرگ
در پی سقوط سربرنیتسا بخشی از جمعیت مسلمان شهر به سربازان هلندی که در کارخانه قدیمی باتری سازی مقابل مزار شهدای کنونی واقع شده پناه برده و بخشی دیگر نیز به منطقه تحت کنترل سربازان بوسنیایی که راه جنگلی بود، می‌گریزند.
اما هر دو گروه سرنوشت مشابهی را تجربه می‌کنند. راه جنگلی به دلیل قتل عام‌های گسترده‌ای که در آن رخ داده، در میان مردم به نام «جاده مرگ» شناخته می‌شود، راهی که هزاران نفر، اسیر دام سربازان صربستانی شده و جان خود را از دست دادند.
مردمی که به سربازان هلندی پناه برده بودند، شب اول در محل کارخانه قدیمی اسکان می‌یابند، اما سربازان صربستانی که برای بازرسی به آنجا می‌روند خودسرانه اقدام به بازداشت برخی از مردان می‌کنند.
روز بعد سربازان صربستانی که بیرون از اردوگاه منتظر بودند، از بین خانواده‌هایی که مشغول سوار شدن به اتوبوس بودند، مردان را جدا کرده و به قتل رساندند، سپس در گور‌های دسته جمعی دفن کردند. این در حالی است که زنان و کودکان این قربانیان سال‌ها دور از خانه‌های خود در تبعید به سر بردند.
انتهای پیام/ ۱۳۴
