گروه استان‌های دفاع‌پرس- «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ جمهوری اسلامیِ مردم. این غنیمت و میراثی است ماندگار که تاریخ ایران عزیز از امام خمینی (ره) دارد. حقیقتی که در باور به مردم، به واقعیت تبدیل شد. مواجهه امام با رویداد‌ها و آدم‌ها در همین قاعده تعریف می‌شد؛ «کلمه جمهوری ناشی از اعتماد امام به مردم بود. برخی به غلط تعبیر کردند که امام کلمه جمهوری را از روی رودربایستی مطرح کردند، اما امام اهل رودربایستی نبود و با اعتقاد خود این مردم‌سالاری را مطرح کردند. همان رئیس جمهوری اولی که امام به او رأی نداده بود وقتی مردم به او رأی دادند امام او را تنفیذ کرد؛ چراکه مردم به او رأی داده بودند و امام به رأی مردم معتقد بود.»
این تبیین و تمثیل، واقعیت نگاه امام خمینی (ره) است به ساختار حکومت و رای مردم. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با تدقیق چندباره این نگاه حضرت روح‌الله، راه را بر کسانی بستند که می‌خواستند و می‌خواهند پنداشته‌های خود را به نام مکتب روح‌الله، تسجیل کنند.
آنان که باوری به رای مردم و حق حاکمیت آنان ندارند، وقتی در برابر منطق حاکمیتی امام قرار می‌گرفتند و می‌گیرند، می‌گفتند و می‌گویند، «اصل دین» است «مردم‌سالاری» هم به آن «سنجاق» شده است؛ و دلیل سنجاق شدنش را هم رودربایستی امام در زمان اقامت در پاریس مطرح می‌کنند. به الزام گفته خود هم توجه ندارند که رفتاری چنین جز «خدعه» معنایی ندارد. امام، اما صریح و روشن نظر خود را درباره سیاست بیان می‌کنند که «سیاست خدعه نیست، سیاست یک حقیقتی است، سیاست یک چیزی است که مملکت را اداره می‌کند؛ خدعه و فریب نیست؛ اینها همه‌اش خطاست. اسلام، اسلام سیاست است، حقیقتِ سیاست است، خدعه و فریب نیست.»
سیاستی چنین است که با دیانت ملازمه ایجاد و تا جایگاه رفیع «این همانی» پیش می‌برد. سیاست -اما- چنان که برخی‌ها تعریف می‌کنند که در پاریس یک قرائت داشته باشد و در تهران قرائت متفاوت پیدا کند، که نسبتی با دیانت جز «تباین» ندارد. اما مردم را صاحب حق می‌دانست.
«میزان رای مردم است» روح دین‌مداری فقیه اعظم قرن را هم در خویش داشت. کسانی که به نام امام حرف خود را می‌زنند و اسم این را هم انقلابیگری می‌گذارند، اگر منصفانه نگاه کنند درخواهند یافت که منهج حکومتی امام تکیه بر مردم و تاکید بر نقش تعیین‌کننده آنان بود. چیزی که رهبر فرزانه انقلاب نیز هم در منطق حکومتی امام تبیین می‌کنند و هم همان مسیر نورانی را ادامه می‌دهند.
تاکید همواره حضرت ایشان بر انتخابات و حضور فعال و اثرگذار مردم، در آن و امانت خواندن رای مردم، جواب صریحی است به کسانی که برای مردم نقشی زینتی قائل‌اند.
باری جمهوری اسلامی خمینی و خامنه‌ای برپایه حضور مردم شکل می‌گیرد. همان که در منطق امام علی (ع) به «لَولا حُضُورُ الحاضِرِ، و قِیامُ الحُجَّةِ بِوُجودِ الناصِرِ» تعبیر می‌شود؛ «اگر نبود حضور آن جمعیت و تمام شدن حجّت با وجود یار و یاور و اگر نبود که خداوند از دانایان پیمان گرفته است که بر سیرى ستمگر و گرسنگى ستمدیده رضایت ندهند، هر آینه مهار شتر خلافت را بر شانه‌اش مى‌انداختم.»
امروز هم حرف همین است که رهبر انقلاب می‌گوید. همان است که امام بر آن تاکید داشت. همان است که امام علی (ع) در ۱۴ قرن پیش تئوریزه فرمود. حرف و حق، حضور صاحب حق مردم است در حکومت. جمهوری اسلامی هم جز این چیزی نیست. حق مردم را هم تمام و کمال باید داد. با خدمت صادقانه. این کلام امام خمینی (ره) است که؛ «حکومت اسلامی حکومتی است که، برایِ مردم خدمتگزار است؛ باید خدمتگزار باشد.»
امام تکلیفِ حکومت را هم در همین دایره و قاعده تحریر می‌کنند؛ «وضع حکومت اسلام یک همچو وضعی است. اداره‌اش برای رفاه مردم است، نظامش برای رفاه مردم است، رئیس جمهورش برای رفاه مردم است، نخست وزیرش برای رفاه مردم است، و محیط، محیط مَحبّت؛ یک محبت مَحبّت.»
امام فراتر از خدمت، به محبت نظر دارند. تفاوت ظریفی که مواسات اسلامی را از امدادگری جهانی متمایز و ممتاز می‌کند. حکومتی که با «محبت» نگاه و برنامه‌ریزی و خدمت می‌کند بسیار متفاوت است از حکومت‌های خوب جهانی که به حکم وظیفه در خدمت مردم خود هستند. جمهوری اسلامی خمینی و خامنه‌ای با جانمایه محبت نظام‌سازی و به سوی فردا‌های روشن گام‌های خود را نظم می‌دهد.
انتهای پیام/
