گروه استان‌های دفاع‌پرس- حجت‌الاسلام‌والمسلمین «حسین ابراهیمی» فعال فرهنگی؛ یکی از سنت‌های خوبی که در زمانه ما رواج یافته است، سنت پیاده‌روی برای زیارت است؛ یعنی با پای پیاده برای زیارت راهی شدن و رنج سفر را برای دیدن لطف محبوب به جان خریدن.
معانی زیادی در این پیاده طی طریق کردن برای زیارت نهفته است. حالا به‌سوی حرم امام حسین (ع) باشد یا حرم امام هشتم، حضرت رضا (ع)، یا هرکدام از اهل‌بیت رسول خدا یا امام‌زادگان واجب‌التعظیم، فرقی نمی‌کند. زیارت یک امر معنوی است.
در زیارت اصل این است که بتوانیم توجه قلبی به مرور پیدا کنیم و روح و روان ما در این محضر آماده و حاضر باشد و در بسیاری از زیارت‌ها که انسان، آسان و با مرکب‌های رهوار و آسوده سفر می‌کند، چنین امری محقق نمی‌شود، اما وقتی می‌خواهی یک مسیر طولانی را به‌سوی او پیاده‌روی کنی، ابتدا انگیزه و اراده‌ای قوی می‌خواهد و در مسیر هم سختی‌ها دل تو را آماد‌ه‌تر می‌کند. حالا اگر در این بین و در مدت سفر، اهل ذکر و فکر و توسل هم باشی، این پیاده‌روی مقدس است و این زمانی که در آن صرف می‌کنی، خود تبدیل به یک سلوک معنوی می‌شود که تو را آماده دیدار می‌کند.
در بین اهل‌بیت (ع) آن امامی که به این امر یعنی با پای پیاده به زیارت رفتن معروف است، امام حسن مجتبی (ع) است. درواقع می‌توان پایه‌گذار زیارت پیاده را امام دوم شیعیان دانست. در کتاب تاریخ‌الخلفا، صفحه۷۳ آمده است که حضرت امام حسن مجتبی (ع) ۲۰ بار از مدینه با پای پیاده به زیارت خانه خدا رفت و در نقل دیگری آمده است که آن حضرت ۲۵ بار با پای پیاده به سفر حج رفت. ابن‌سعد در نقل خود، ۱۵ بار ذکر کرده است.
همچنین در مطلبی حاکم نیشابوری، از دانشمندان اهل‌سنت، به سند خود از عبدالله‌بن‌عبید روایت کرده است که گوید: «به‌راستی که حسن‌بن‌علی بیست‌وپنج سفر پیاده به حج رفت و مرکب‌های راهوار، او را بدون سوار همراهی می‌کردند» و نظیر این روایت را بیهقی در سنن کبری و بیش از ۱۰ نفر دیگر از دانشمندان اهل‌سنت از عبدالله بن‌عبید روایت کرده‌اند.
مرحوم شیخ‌صدوق در کتاب امالی از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: «حسن‌بن‌علی عابدترین مردم زمان خود و زاهدترین آنها و برترین آنها بود و چنان بود که وقتی حج به جای میآورد، پیاده به حج می‌رفت و گاهی نیز پای برهنه راه می‌رفت»؛ و از حلیه‌الاولیا ابی‌نعیم از امام باقر (ع) روایت کرده است که فرمود: «من از خدا شرم دارم که دیدارش کنم و پیاده به خانهاش نرفته باشم».
زیارت خانه خدا و اولیاء‌الله برای خودسازی معنوی است و اگر با توجه و سختی بیشتری همراه شود، نتایج بهتری را به دنبال دارد؛ چراکه دل را از خمودگی و غفلتی که دچار آن است، خارج می‌کند. از خداوند بزرگ می‌خواهیم که این زیارت زندگی‌ساز و دلچسب را به همه ما روزی کند، ان‌شاءا‌لله!
انتهای پیام/
