به گزارش گروه فرهنگ دفاع‌پرس، استاد محمدعلی بهمنی که شامگاه نهم شهریور در پی عارضه مغزی در ۸۲ سالگی از دنیا رفت، غزلی برای امام رضا(ع) سروده بود که از آن می‌توان به عنوان زیباترین و ناب‌ترین غزل‌های رضوی در دوران معاصر یاد کرد.
او در نیمه‌شب میلاد امام‌رضا(ع) در زمستان سال ۸۴ این غزل را در صحن انقلاب حرم‌مطهر سروده است.
زنده یاد محمد علی بهمنی در برنامه‌ای در مورد سرودن این غزل اظهار داشت: در سفری که با همسرم به مشهد داشتم، در شب تولد آقا وقتی برای زیارت به حرم امام رضا (ع) رفته بودیم، به دلیل ازدحام جمعیت نتوانستم برای زیارت نزدیک ضریح امام رضا(ع) برویم.
وی گفت: من از این زاویه به این موضوع نگاه کردم که بعد از سالها به مشهد آمده‌ام و حق من است که مرا را برای زیارت راه ندهد. وقتی داشتم به گنبد امام رضا (ع) نگاه می‌کردم این شعر به ذهنم آمد.
شرمنده‌ام که همت آهو نداشتم
شصت و سه سال راه به این سو نداشتم
اقرار می‌کنم که من این های و هوی گنگ
ها داشتم همیشه ولی هو نداشتم
جسمی معطر از نفسی گاه داشتم
روحی به هیچ رایحه خوشبو نداشتم
فانوس بخت گم‌شدگان همیشه‌ام
حتی برای دیدن خود سو نداشتم
