به گزارش خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، وحدت جهان اسلام مسئله مهمی است که بدون آن همه فرق اسلامی در معرض خطر قرار دارند. رهبران کشور‌های اسلامی بیش از هر رسالتی باید مسئله وحدت را به عنوان یک اصل تخطی ناپذیر و راهبردی در سیاست‌گزاری‌های خود مد نظر قرار دهند. وحدت یک امر صرف دیپلماتیک میان میان کشور‌های اسلامی نیست، بلکه واجبی عینی مانند فرایض دیگری است که اگر نباشد ممکن است همه فرایض دین از اصل خود دور شود.
به همین دلیل رهبر معظم انقلاب اسلامی در اقدامی راهبردی دستور تشکیل مجمع جهانی اهل بیت (ع) را در دی ماه سال ۱۳۶۹ صادر فرمودند، ایجاد این مجمع که گستره فعالیت آن وسیع است نه تنها مختص به اهل تشیع نیست بلکه هدف غایی آن ایجاد الفت و برادری میان همه فرق اسلامی است.
مجمع جهانی اهل بیت (ع) سازمانی غیر دولتی و جهانی است که با هدف معرفی اسلام ناب محمدی، نشر معارف قرآن و اهل بیت (ع)، استحکام بخشیدن به وحدت اسلامی و شناسایی، سازماندهی، آموزش و پشتیبانی از پیروان اهل بیت تشکیل شده است. این مجمع پس از اجلاسی جهانی با شرکت بیش از ۳۰۰ نفر از اندیشمندان جهان اسلام به ویژه پیروان اهل بیت (ع) در اردیبهشت ۱۳۶۹ در تهران و با حمایت و رهنمون‌های امام خامنه‌ای تشکیل شد.
انتشار کتاب و مجله به زبان‌های مختلف، حمایت از نشریات و کتب، حمایت از تشکل‌های پیروان اهل بیت در سراسر جهان، برگزاری همایش‌های علمی، اعزام مبلغان دینی، حمایت‌های اقتصادی، علمی و فرهنگی از پیروان اهل بیت، تجهیز کتابخانه‌ها و ... جزو فعالیت‌های این مجمع است.
مرکز اصلی این مجمع ایران است و برنامه‌های آن زیر نظر ولی فقیه انجام می‌گیرد. مجمع عمومی هر چهار سال یکبار تشکیل می‌شود و شورای عالی و دبیرکل از ارکان مجمع جهانی اهلبیت (ع) هستند. شورای عالی مجمع از اندیشمندان و نخبگان شیعه از ملیت‌های مختلف تشکیل می‌شود. دبیرکل این مجمع را رهبر جمهوری اسلامی ایران منصوب می‌کند.
پس از برگزاری اولین اجلاس پیروان اهل بیت (ع)، مجمع جهانی اهل بیت (ع) در دهم دی ۱۳۶۹ از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی رسما تشکیل شد و اولین اجلاس عمومی این مجمع در هشتم بهمن ۱۳۷۲ برگزار شد. دفاع از کیان اسلام و حریم پیامبر، قرآن و اهلبیت (ع)، تعمیق و تقویت وحدت در بین امت اسلام، به‌ویژه میان پیروان اهلبیت (ع)، حمایت و پشتیبانی از حقوق مسلمانان جهان و جایگاه پیروان اهلبیت (ع)، توسعه زیرساخت‌های مادی و معنوی پیروان اهلبیت (ع) در سراسر جهان، خارج کردن پیروان اهلبیت (ع) از مظلومیت رسانه‌ای و محرومیت‌های علمی و اقتصادی، تلاش برای ایجاد صلح، دوستی و همکاری و همیاری بین همه انسان‌ها و ملل جهان از اهداف کلان این مجمع تعیین شد.
دبیرکل، عالی‌ترین مقام اجرایی مجمع جهانی اهلبیت (ع) است که برای اداره مجمع و اجرای سیاست‌های مصوب، با حکم ولی فقیه منصوب می‌شود. تاکنون پنج دبیرکل برای مجمع انتخاب شده‌اند، «محمدعلی تسخیری»، «علی‌اکبر ولایتی»، «محمدمهدی آصفی»، «محمدحسن اختری» و «رضا رمضانی گیلانی» از دبیران کل مجمع جهانی اهلبیت (ع) بودند.
مجمع جهانی اهل بیت (ع) تا از بدو تاسیس تا امروز فعالیت‌های متنوعی انجام داده که می‌توان به این موارد اشاره کرد؛ تاسیس شبکه ماهواره‌ای «الثقلین» که به زبان‌های عربی و انگلیسی فعالیت می‌کند، برگزاری همایش بین‌المللی امام سجاد (ع) در ۲۴ مرداد ۱۳۹۴، برگزاری همایش‌ها و نمایشگاه‌های علمی و فرهنگی، برگزاری کنگره بین‌المللی امام حسن مجتبی (ع)، اهدای جایزه بزرگ پیامبر اعظم (ص) با هدف بهره‌گیری از قالب‌های هنری برای دفاع از دین، برگزاری همایش علمی ـ پژوهشی سبک زندگی اهلبیت (ع)، برگزاری کنگره بین‌المللی امام سجاد (ع)، برگزاری همایش بین‌المللی حضرت ابوطالب (ع)، تاسیس خبرگزاری ابنا.
پس از آنکه اساسنامه مجمع جهانی اهل بیت (ع) تقدیم رهبر معظم انقلاب اسلامی شد، اعضای دبیرخانه این مجمع در ۲۹ مهر ۱۳۶۹ به محضر ایشلن رسیدند و معظم‌له در این دیدار بیاناتی ایراد فرمودند که در ادامه می‌خوانید:
اصل کار مجمع جهانی اهل بیت (ع) نباید جدای از سیاست باشد
«اولا بایستى از همه برادران عزیز که در دبیرخانه صمیمانه تشکر کنم. من اساسنامه را دیدم و بى‌عیب و بى‌نقص بود؛ الحمدلله خیلى خوب بود. امیدواریم انشاءالله که آقایان در آینده هم تلاش و زحمات خودشان را در خدمت این هدف بزرگ مبذول بفرمایند و کار را پیش ببرند. همچنین از زحمات جناب آقاى تسخیرى که واقعا ایشان خیلى زحمت کشیدند، و دیگر برادرانى که با ایشان همکارى کردند در جریان تشکیل و اداره آن کنفرانس باید تشکر کنم. این را یک گامى در راه پیشرفت به سمت تعریف راه اهلبیت و مکتب اهلبیت (ع) و کارى که امروز مطابق رضاى آنها است، محسوب کند.
این کار پیش خواهد رفت. [درباره] شورای عالی پیشنهاد‌هایی بود و من گمان می‌کنم همان روز‌ها اجمالا نظرى روى اعضاى شوراى عالى دادم و از برادرانى که آمادگى داشتند براى آن مجموعه، طبق پیشنهادهایى که شده بود و با توجه به نظرات مختلف، یک جمعى به نظرم مناسب رسیدند که مشغول کار خواهند شد. مسئله دبیرکلى و بقیه تشکیلات هم همین جور؛ کار وقتى شروع شد، انشاءالله با نقشه و با ترتیب و سازماندهى قبلى پیش خواهد رفت. براى دبیرکلى هم من بعد از فحص و دقت بلیغى که در این مسئله [کردیم و] صحبت کردیم با بعضى از برادران، به ذهنم رسید که اگر جناب آقاى تسخیرى قبول بکنند و وقت بگذارند، خود ایشان مناسب‌ترین کس هستند براى این کار.
با این ترتیب و تفصیل من خیال می‌کنم که این کار، کار خوش عاقبتى خواهد بود و پیش خواهد رفت؛ منتها یک نکته‌اى در اینجا وجود دارد؛ کار پیش می‌رود، یعنى این کار به جریان افتاد، از جمله کارهایى است که رُند است، علاقه‌مند زیاد دارد، همان طورى که فرمودید تعریف کننده زیاد دارد، پس این کار و این سبْک، از کارهاى شدنى است؛ ما باید ببینیم چه کار کنیم که بافایده باشد.
اگر چنانچه مثل خیلى از این مراکز جهانى که در کشورهاى مختلف به نام اسلام ساخته شده، به ظواهر اکتفا بشود، به شئون اکتفا بشود، به کارهاى براق و خوش ظاهر اکتفا بشود، بله آن کار خواهد بود، اما بىفایده. همین الان چقدر مجمع اسلامى و مجمع دینى و ... در سرتاسر دنیا از طرف مسلمین مختلف هست، هر کدام هم دلشان را به یک مشت کار خوش کرده‌اند، خودشان قبول ندارند بىفایده است؛ دلشان را خوش کرده‌اند که مثلا فلان پوستر را چاپ کردیم، فلان جلسه را گرفتیم، فلان اعلامیه را زدیم، [اما] واقعا بىفایده است.
[برای حصول] فایده باید اول ببینیم هدف از این کار چیست. بنده که این معنا را دنبال می‌کردم، اهدافى به ذهنم بود که همه اینها را مکرر گفته‌ام، هم در سخنرانى‌هاى عمومى، هم در جمع برادرانى که کار می‌کردند، همه هم نوشته شده، ثبت شده و دیگر تکرار نمی‌کنم. در خلال صحبت‌هایى هم که اینجا شد، حرف‌هاى تازه‌اى هم درآمد؛ یعنى کسانى یک چیزهایى گفتند که اگر یک آدم منصفى بنشیند فکر کند، می‌بیند خب این هم یک هدف [است]، منافاتى هم با آنچه ما اول گفتیم ندارد؛ نباید متعصبانه بگوییم نه، همان چهار تا حرفى که ما گفتیم، همان باید باشد، چیزى بر این اضافه نشود؛ نه، در سخنرانى یک متفکرى، یک آدم عالمى، یک آدم دانشمندى، ناگهان مى‌بینید که یک مطلبى درمى‌آید.
پس اهداف گفته شده است؛ این اهداف را تدوین کنیم: تجمع شیعه است، ایجاد رابطه بین خانواده شیعى است، رونق دادن به حوزه‌هاى علمیه اینها است، حل کردن مشکلات اینها در افق جهان اسلام با بقیه گروه‌هاى مسلمان است که همان وحدت و تقریب و ... به اینجا ربط پیدا می‌کند، استفاده کردن از امکانات آنها است؛ این اهداف را ما مشخص کنیم و بنویسیم؛ بعد با کار عمیق، با کار علمى، با نوشتن کتاب شروع کنیم به معناى واقعى کلمه، خودمان را به این اهداف نزدیک کردن.
البته این هم می‌طلبد استفاده از نیروهاى خوب را؛ باید از نیروهاى عالم و بهدردبخور در هر جا هست، استفاده بکنیم؛ و بعد، باید کار و تلاش بشود؛ نباید رها بشود که هر کسى برود سراغ کار خودش، این کار هم وسط بیفتد، هر گاه یک بار هم چند نفرى دور هم جمع بشوند؛ واقعا برنامهریزى بشود، بر طبق برنامه ریزى کار بشود.
به نظر من اساسى‌ترین کار این مجموعه این است که بر اساس آن هدف‌ها و سیاست‌هایى که گفته شده، برنامه ریخته بشود؛ معلوم بشود که ما امسال از اول سال تا آخر سال، چه کارهایى را باید بکنیم و تا کجا باید پیش برویم؛ بعد آخر سال بسنجیم ببینیم شد یا نشد. برنامه‌هاى پنجساله و ده‌ساله ریخته بشود. البته به نظر من روح همه این تلاش‌ها گسترش این انقلابى است که امروز در کشور ما حیات جدیدى نه فقط به ما بلکه به مسلمین داده. این، روح همه قضایا است.
اگر می‌خواهیم با کشورهاى دیگر، جاهایى که شیعه هستند رابطه برقرار کنیم، براى چیست؟ براى اینکه اینها را به تفکر انقلابى رایج در ایران و موجود در جامعه خودمان نزدیک کنیم؛ یعنی محور، انقلاب است. جهت را همین تفکر انقلابى و خط امام (ره) باید تعیین بکند؛ یعنى هیچ این وسوسه به ذهنمان نیاید که کار سیاسى نباشد.
ما اگر چه ممکن است تصریح نکنیم، اما این اشتباه را نباید بکنیم که خیال کنیم سیاست را داخل این تشکیلات نکنیم که بتواند [کار کند]؛ نه، سیاست را داخل آن بکنید تا فایده‌دار بشود؛ حتما بایستى روح آن و زمینه آن و جهت آن همان سیاستى باشد که حاکم بر انقلاب ما است و حاکم بر نظام جمهورى اسلامى است؛ حالا منتها نخواستید همه جا اسم بیاورید، نیاورید؛ نخواستید تصریح به این معنا بکنید، نکنید؛ ببینید مصلحت چیست؛ اما واقع قضیه این است.
حالا دیگر انشاءالله در ادامه کار، آقایان باید کار‌ها و قدم‌هاى بعدى را هر چه سریعتر بردارید؛ یعنى مجمع شوراى عالى انشاءالله باید هر چه سریعتر تشکیل بشود؛ ترکیب‌ها هم باید جورى انتخاب بشود که همین جهت‌گیرى انقلابى که عرض کردم تضمین بشود؛ یعنى بعد از مدتى ناگهان چشم باز نکنیم ببینیم عجب! ما از این طرف می‌خواستیم برویم، حالا داریم از آن طرف [می‌رویم]؛ و نباید هم بگذارید جورى بشود که خداى نکرده بوى یک گرایش ضد وحدتى از آن دربیاید.
به هر حال من این کار را کار خیلى مهمى می‌دانم؛ یعنى کارى است که واقعا اگر ما از خدا کمک بگیریم و پیش برویم آثارى بر آن مترتب خواهد بود. بنده که متأسفانه باید بنشینم تماشا کنم و خودم نمی‌توانم در صحنه کار باشم؛ بنده که محرومم از همکارى در این قضیه؛ دیگر شما هستید و همتتان.»
پس از این دیدار اولین اجلاس مجمع عمومی در بهمن ۱۳۷۲ در تهران برگزار شد و بالغ بر ۳۳۰ نفر از اعضای این مجمع از ۶۱ کشور جهان و نیز گروهی از دانشمندان، پژوهشگران و کارشناسان مسایل گوناگون از کشور‌های مختلف اسلامی در آن شرکت کردند.
انتهای پیام/ 161
