به گزارش گروه فرهنگ دفاع‌پرس، دعای «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ» که اغلب در قنوت نماز خوانده می‌شود، نه تنها زبانی آشنا برای مسلمانان است؛ بلکه دریچه‌ای به‌سوی فهم عمیق‌تر معارف الهی نیز به‌شمار می‌رود.
این دعا که برگرفته از آیه ۲۰۱ سوره بقره است، در ظاهر خواستار «نیکی» در دنیا و آخرت است، اما اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) با تأویل و تفسیر باطنی خود، ابعاد گسترده‌تری از این مفهوم را برای ما آشکار کرده‌اند.
ائمه اطهار (علیهم‌السلام) با تکیه بر سرچشمه علم الهی، دو نوع تفسیر ظاهری و تأویلی را برای این آیه ارائه فرموده‌اند. تفسیر تأویلی به‌معنای بیان مصادیق و مفاهیم باطنی آیات قرآن است که از سوی اهل بیت (علیهم‌السلام) ارائه می‌شود.
امام صادق (علیه‌السلام) در تفسیر «حَسَنَةً» در دنیا، به سه نکته اساسی اشاره می‌کنند: «رضایت الهی، فراخی معیشت و خُلق نیکو». (مستدرک الوسایل، ج ۱۳، ص ۷) این سه عنصر، در واقع پایه‌های یک زندگی سعادتمندانه در دنیا را تشکیل می‌دهند. رضایت خداوند، به زندگی معنا می‌بخشد، فراخی معیشت، آسایش و رفاه را به ارمغان می‌آورد و خُلق نیکو، روابط اجتماعی را بهبود می‌بخشد.
اما تفسیر دیگری از «حَسَنَةً» که ریشه در محبت اهل بیت (علیهم‌السلام) دارد، از زبان امام علی (علیه‌السلام) بیان شده است: ««حسنه»، دوستی ما خانواده و «سیّئة»، عداوت با ما اهل‌بیت (علیهم‌السلام) است». (بحارالأنوار، ج ۲۴، ص ۴۱)
این تفسیر، نشان می‌دهد که محبت و مودت به خاندان پیامبر (صلی الله علیه و آله)، نه تنها یک وظیفه دینی؛ بلکه راهی برای رسیدن به نیکی و سعادت در دنیا است.
در مورد «حَسَنَةً» در آخرت نیز، امام صادق (علیه‌السلام) به‌صراحت می‌فرمایند: «منظور از «حسنه» در آخرت، بهشت است». به این ترتیب، دعای «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً» در واقع خواستار بهشت برین و رهایی از عذاب دوزخ است.
می‌توان گفت که این دعای قرآنی یک درخواست جامع برای سعادت در دنیا و آخرت است و باید دانست که کلید دستیابی به حسنات در گروی مودت خاندان وحی است. محبت به ائمه (علیهم‌السلام) و پیروی از سیره آنها، نه تنها باعث سعادت دنیا می‌شود؛ بلکه مسیر را برای دستیابی به نیک‌بختی در آخرت نیز هموار می‌کند.
انتهای پیام/ 118
