گروه استان‌های دفاع‌پرس - «علی‌اصغر کمالی» پژوهشگر تاریخ اسلام؛ وقتی سخن از «صهیونیسم» به میان می‌آید فورا حکومت اسرائیل در ذهن آدمی مجسم می‌شود و وقتی سخن از اسرائیل مطرح می‌شود، آن را با «رژیم صهیونیستی» مترادف می‌دانیم. دلیل این واقعیت، ارتباط تنگاتنگی است که میان صهیونیسم به معنای یک تفکر و اسرائیل به معنای یک نظام وجود دارد. آن تفکر خمیرمایه این نظام است «صهیون» در اصل نام کوهی است که در جنوب بیت‌المقدس قرار گرفته و مشرف به آن است. بسیاری قلعه‌ها و ابنیه مقدس یهودیان برفراز یا عمق این تپه قرار گرفته است.
«صهیونیسم» اشاره به تفکری است که خواهان احیا آئین یهود و گسترش نفوذ آن به سراسر فلسطین است. با این همه مفهوم این کلمه طی ۷۰ سال اخیر متفاوت از گذشته شده و به تفکری اطلاق می‌شود که از اجتماع رهبران گروه‌های تندرو تروریست یهودی در دامنه این کوه در سال ۱۳۲۶ شکل گرفت. گروه‌های متعصب یهودی در سال‌های جنگ دوم جهانی تصمیم گرفتند به طور مخفیانه یهودیان سراسر جهان را به فلسطین انتقال دهند.
شعار «کشتار و آزار یهودیان در اروپا» بهانه‌ای بود تا این گروه‌های تندرو یهودی تصمیم قبلی خود را در مورد تشکیل حکومت واحد یهود در فلسطین از طریق کوچاندن خیل عظیم یهودیان اروپا به این سرزمین عملی سازند. انتخاب فلسطین برای تاسیس حکومت یهودی بخاطر کثرت یهودیان در مقایسه با سایر نقاط جهان و همچنین تقدس این سرزمین از نظر یهودیان بوده است. زیرا فلسطین به هر حال زمانی موطن حضرت موسی پیامبر آئین یهود بوده است. مع‌الوصف یهودیان در زمان تاسیس اسرائیل نسبت به جمعیت مسلمانان بومی به شدت در اقلیت قرار داشتند.
گروه‌های تندرو یهودی با نام‌های «ایرگون»، «اشترن»، «پالماخ»، «هاگانا» و... که برچهره‌هائی مانند مناخم بگین، اسحاق شامیر، موشه دایان و ... رهبری و فرماندهی آنها را برعهده داشتند، در سال‌های جنگ دوم جهانی موفق شدند به بهانه آزار یهودیان در اروپا به تصمیم قبلی خود برای تاسیس دولت یهودی در فلسطین جامه عمل بپوشانند. در اجرای این تصمیم آمریکا و بعضی دولت‌های اروپائی بخصوص انگلستان که تا آن زمان بخش عمده خاورمیانه ازجمله فلسطین را در اشغال خود داشت، حامی یهودیان بودند.
دولت انگلیس خود از عاملان و بانیان اصلی ظهور اسرائیل بود. انگلیسی‌ها از ۲۰ سال قبل از تاسیس اسرائیل، از طرح ایجاد دولت یهود حمایت می‌کردند و افکار عمومی دولت‌های غربی را برای مواجه شدن با پدیده ظهور اسرائیل در فلسطین آماده کرده بودند. به هرحال این تصمیم عملی شد و در ماه مه ۱۹۴۸ یکی از رهبران اصلی یهودیان به نام بن‌گوریون رسما در یک جلسه سیاسی، تاسیس حکومت «اسرائیل» را اعلام کرد. این حکومت همانگونه که گفتیم حاصل توافقی بود که رهبران اصلی گروه‌های تندرو یهودی با تبانی و همفکری یکدیگر، یکسال قبل از آن در دامنه کوه صهیون، بنای یک حاکمیت نژادپرستانه را در فلسطین گذارده بودند. حکومتی که بدین ترتیب در اسرائیل تاسیس شد از ابتدای ظهور خود به ترور، تخریب و کشتار صاحبان اصلی فلسطینی یعنی مسلمانان عرب پرداخت تا زمینه‌های فرار آنان از این سرزمین را فراهم آورد.
این وقایع از دو نظر محکوم بود یکی ماهیت جنایات که با کشتار روزافزون مردم و ویران کردن خانه و کاشانه آنها همراه بود و دیگری واهی بودن ادعای تاریخی یهودیان برای تملک خاک این سرزمین بوده است. زیرا اگر حضرت موسی (ع) در فلسطین سکونت یافت حضرت عیسی (ع) پیامبر مسیحیان اساسا در فلسطین متولد شد.
در دوره حیات اسلام نیز این سرزمین جز قلمرو خلافت اسلامی قرار گرفت و بیت‌المقدس به‌عنوان اولین قبله مسلمانان جهان شناخته شد و حضرت رسول (ص) از همین مکان به معراج رفتند؛ بنابراین فلسطین سرزمینی است که برای پیروان همه ادیان الهی صاحب ارج و احترام است و، چون حداکثر جمعیت آن طی حدود ۱۴۰۰ سال گذشته به مسلمانان اختصاص داشته و ابنیه اسلامی نیز به مراتب بیشتر از ابنیه مسیحی و یهودی در آن وجود دارد، تعلق خاطر فلسطین به اسلام یقینا بیشتر است. مع‌الوصف اسرائیل خود را مالک فلسطین نامید و از بدو تاسیس حکومت خود به سرکوب و قتل عام مردم پرداخت.
صهیونیست‌ها چندین فاجعه بزرگ و تکان‌دهنده علیه مردم فلسطین براه انداختند که در تاریخ از آنها بعنوان فجایع «دیریاسین»، «تل زعتر» , «کفرقاسم» و... یاد می‌شود.
اسرائیل در بیش از ۷۰ سال حاکمیت خود در منطقه چندین جنگ بزرگ و پرتلفات را با همسایگان عرب خود براه انداخته و، چون در همه این جنگ‌ها از حمایت نظامی آمریکا و اروپائی‌ها برخوردار بوده، پیروزی را از آن خود ساخته است. امروز نیز بخاطر همین برتری و همان حمایت‌های آمریکا و اروپا است که دولت‌های عرب خاورمیانه، از موضع ضعف با صهیونیست‌ها سازش می‌کنند. به همین دلیل صهیونیست‌ها در روند سازش همواره امتیازگیرنده هستند. بدیهی است هر دولتی که با اسرائیل غاصب صلح کند، از نظر سیاسی ذلیل و از نظر افکار عمومی، خائن به ملت خویش است.
با پیروزی انقلاب اسلامی ایران به رهبری حضرت امام خمینی (ره)، به ابتکار ایشان آخرین جمعه ماه مبارک رمضان هرساله به‌عنوان «روز جهانی قدس» شناخته می‌شود. در این روز همه ساله مسلمانان جهان در کشور‌های خود با انجام تظاهرات باشکوه، برلزوم مرگ اسرائیل و بازگرداندن فلسطین و قدس شریف به صاحبان اصلی آن تاکید می‌کنند. از این رو مراسم روز قدس یک آئین تشریفاتی نیست بلکه نمادی از نفرت عمومی دنیای اسلام نسبت به جنایات رژیم اشغالگر صهیونیستی و حامیان آن می‌باشد. هدف از روز قدس این است که از یکسو وابستگی فلسطین و بیت‌المقدس و قدس شریف به دنیای اسلام مورد تاکید قرار گیرد و از سوی دیگر فکر آزادسازی قدس از چنگال صهیونیست‌ها در میان مسلمین جهان احیا شود.
روز قدس، نماد وحدت امت اسلامی و حمایت از آرمان فلسطین است. حضور گسترده مردم در راهپیمایی روز جهانی قدس، نشان‌دهنده ایستادگی در برابر ظلم و دفاع از ملت مظلوم فلسطین خواهد بود.
روز قدس روز آزمایش بزرگ ملّت‌های مسلمان است؛ روز قدس، آن روزی است که ملّت‌های مسلمان بی‌واسطه مقامات رسمی حرفشان را در دنیا مطرح می‌کنند؛ بر همین اساس بزرگداشت روز جهانی قدس، بزرگداشت انسانیت، اخلاق، شرافت و عدالت‌جویی است.
در روزگاری که دشمن غاصب صهیونیستی با هزاران تن بمب و موشک در یک کنش غیرانسانی به کشتار جمعی صاحبان اصلی قدس شریف و فلسطین پرداخته و در سایه خدمت رسانه سلطه، ستمکار را ستمدیده و مظلوم را تروریست نشان می‌دهد، بر هر انسان آزاده‌ای، فرض است که با فریاد‌های بلند خود، این پرده تزویر را از پیش چشم و گوش جهانیان به کناری زند.
انتهای پیام/
