به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، با شروع تجاوز رژیم بعثی عراق به ایران، در مهر ماه سال 1359، باوجودی که سن و سال چندانی نداشت، بر رفتن به جبهه اصرار میکرد؛ چرا که نمی توانست بماند و شاهد باشد که برادران بزرگترش علی، محمد و حمید به جبهه بروند و او در خانه باشد.
سعید طوقانی با حضور در پادگان دوکوهه، به همراه شهید "عباس دائم الحضور" توانست رزمندگان را به ورزش باستانی جذب کند و با بهرهگیری از کمترین امکانات، زورخانه ای نیز در اردوگاه برپا کند.
حضور در کنار رزمندگان گردان میثم لشکر 27 محمد رسولالله(ص) درعملیات بدر در زمستان سال 1363، به قدری برای او مهم بود که با وجود بیماری شدید، از بیمارستان شهید کلانتری اندیمشک خود را به راهیان نبرد رساند و توانست بهعنوان پیک و پیامرسان فرمانده در عملیات حضور پیدا کند.
شامگاه بیست و دومین روز اسفند ماه در شرق دجله، صفوف رزمندگان میرفتند تا سینه خصم را بشکافند و سعید باوجود ناراحتی جسمی، دلیرانه و دلسوزانه مسئولیت خود را به انجام میرساند؛ که به ناگه دوستانش متوجه شدند سعید از ستون نیروها جدا شد. فرمانده گروهان که به او نزدیک شد، متوجه شد گلوله تیربار سنگین دوشکا، شکم او را دریده است و لحظهای بعد سعید زانو بر زمین زد و به دیدار برادر شهید خود شتافت.
سعید در چرخش روزگار چرخید و در اوج نقطه انسانیت از حرکت باز ایستاد در این لحظه بود که فریاد یا علی را سرداد، دانش و قهرمانی هر دو در مقابلش زانو زدند و معنای خود را گدایی کردند. پیکر قهرمان کشورمان به مدت13 سال در خاک منطقه العماره عراق باقی ماند و امام(ره) در وصفش فرمودند: «او کسی بود که یک شبه راه صد ساله را پیمود.»
