ایران، ایران امام رضاست

گروه جامعه دفاع‌پرس: ایران، ایران امام رضاست و حرم مطهر او، قله شکوه معنوی سرزمین و مردم ماست؛ آری! زیر پرچم او دیگر تفاوت‌ها معنا ندارد؛ بلکه همه رو به گنبد طلایی او سر تسلیم فرو می‌آورند؛ همچون آهوانی که از او در برابر صیادی به خوش‌خط و خالی دنیای فریبنده، ضمانت شده‌اند. اما قلم در وصف امام مهربانی‌ها تنها به این یکی دو جمله خلاصه نمی‌شود؛ بلکه باید به میان عاشقان او رفت و این عشق را از نزدیک‌تر لمس کرد؛ عشقی که یکی‌دو سال است، متفاوت‌تر عیان می‌شود و شور آن به خیابان‌ها نیز کشیده شده است. آری! امسال هم دهه کرامت، به جشن خیابانی بزرگی در تهران ختم شد و چه زیبا عاشقان امام رئوف (ع) در سالروز ولادت او، برای مولای خود سنگ‌تمام گذاشتند؛ از میزبانان این جشن گرفته تا میهمانان آن که همه از «مردم» بودند.

کاروان راه می‌افتد؛ کاروانی نمادین، همچون کاروانی که سال ۲۰۰ هجری‌قمری وارد خاک سرزمین ما شده و به آن آبرو بخشید و بر تمدن دیرین آن هویتی معنوی شد؛ کاروان ورود نمادین حضرت امام رضا (علیه‌السلام) به کشورمان را می‌گویم که در «اجتماع بزرگ امام رضایی‌ها» از میدان «شهدای هفتم‌تیر»، دل‌هایی که روزگاری نبودند تا از امام خود استقبال کنند را با خود همراه کرد؛ مخصوصاً این‌که از شیوه‌های جذابی در این کاروان استفاده شده بود؛ شیوه‌هایی که نظیر آن را بیشتر در کاروان‌های عزاداری حضرت سیدالشهداء (علیه‌السلام) دیده بودم؛ مانند اسب، علم، کُتل و ... برای همین کنار این کاروان، سوی میدان ولی‌عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) حرکت می‌کنم تا همراه با مردمی که کیلومتر‌ها دورتر از حرمش، آمده‌اند تا قلب خود را به امام خود گره بزنند، من هم سهمی در میان آن‌ها داشته باشم؛ آری! راست گفته‌اند که بُعد منزل نبود در سفر روحانی!

بدون‌شک حال و هوای حرم آقا متفاوت‌تر است و هیچ‌کجا صفای پنجره فولاد، اسماعیل‌طلا و صحن‌های حرمش را ندارد؛ ضریحش هم که دیگر بماند! اما برای دلی که برای زیارت، هرروز تشنه‌تر و گرفتارتر می‌شود؛ برای این‌که کمی آرام بگیرد، فرصت مناسبی است که در همین مسیر قرار بگیرد، تا رضا رضا بشنود و کمی دلش، هرچند موقت هم که شده، راضی شود، تا این‌که زمان وصال فرارسد و به حج فقرا برود! ساعت که ۱۶ را نشان می‌دهد، کاروان نمادین از میدان «شهدای هفتم تیر» حرکت می‌کند و موکب‌ها و ایستگاه‌های صلواتی هم دیگر فعالیت خود را آغاز کرده‌اند؛ بنابراین کم‌کم در مسیر قدم می‌گذارم و از نزدیک شکوه امام رضایی‌ها و مردمی که به عشق ولی‌نعمت خود به خیابان آمده‌اند را نظاره‌گر می‌شوم.

همین‌طور که در مسیر قدم می‌زنم، با خودم فکر می‌کنم که این شکوه زیبا، چه خوب است که در همه شهر‌ها برپا شود؛ شکوهی که نشان‌دهنده مدیریت مردمی است؛ دقیقاً همان مولفه‌ای که همواره در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی، هربار به آن تکیه کردیم، موفق بوده‌ایم و در این‌جا یعنی اجتماع بزرگ امام رضایی‌ها هم، هر غرفه خدمات‌رسان و یا ایستگاه صلواتی که در مسیر قرار دارد را مردم اداره می‌کنند؛ یعنی در واقع مردم از مردم پذیرایی می‌کنند. از طرفی دیگر نیز نوا‌ها و سرود‌هایی هم که از بلندگو‌ها پخش می‌شود، مخصوصاً آن‌هایی که زنده اجرا می‌شوند نیز جنبه مردمی دارند و مورد استقبال گرم مردم قرار گرفته‌اند.

اجتماع امام رضایی‌های امسال، یک نفر را هم کم داشت؛ همان کسی که سال‌ها خود را وقف امام مهربانی‌ها کرده بود؛ این را زمانی متوجه می‌شوم که در مسیر، پوسترهایش را در دست مردم می‌بینم؛ شهید آیت‌الله «سید ابراهیم رئیسی» را می‌گویم؛ همان خادم‌الرضایی که فدای خدمت در راه مردم شد؛ البته در مسیر، تصاویر دیگر شهدا، خصوصاً شهدایی که خادم‌الرضا بوده‌اند، مانند سردار دل‌ها شهید حاج قاسم سلیمانی نیز کم نبودند و انگار در کنار مردم، در این مسیر قدم می‌زدند.

زمان به‌سرعت سپری شده و هرچه در اجتماع بزرگ امام رضایی‌ها قدم می‌زنم، می‌بینم که بر جمعیت همین‌طور افزوده می‌شود، جمعیتی که ثابت می‌کنند «ایران، ایران امام رضاست»؛ از سربند‌های زردی که به‌سر بسته‌اند تا برچسب‌هایی که بعضاً به پیراهن و چادرهای خود چسبانده‌اند، همه و همه چنین مفهومی را می‌رساند؛ البته سرودهایی که با محوریت دختران اجرا می‌شود نیز نشان از یک حقیقت معنوی بزرگ دیگری دارد؛ حقیقتی بر مقام بزرگ دختران این سرزمین که به برکت حضور خواهر امام مهربانی‌ها، یعنی کریمه اهل‌بیت (سلام‌الله‌علیها) در خاک مقدس کشورمان، روزی برای آن‌ها در تقویم ملی کشورمان ثبت شده است؛ آری! سالروز ولادت خواهر امام رضا (علیه‌السلام) حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) «روز دختر» است؛ همان فرشتگانی که به گفته پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه و آله و سلم) برای هر خانه نعمت و برکت هستند.

همه این زیبایی‌هایی که در اجتماع بزرگ امام رضایی‌ها وجود دارد، یک‌طرف و آن اتحادی که مردم زیر پرچم سبز ولی‌نعمت ایران به‌نمایش می‌گذارند نیز طرف دیگر؛ در واقع این اتحاد، در رأس زیبایی‌هایی قرار دارد که می‌توان در این اجتماع مردمی نگریست؛ آری! این‌جا دیگر نه از تفاوت‌های فکری سیاسی خبری هست و نه اختلاف‌نظرهایی که گاهاً در جامعه وجود دارد؛ بلکه همه آمده‌اند، خصوصاً کسانی که در ظاهر پوشش خود، کمی متفاوت هستند؛ اما دل‌شان در گرو ولی‌نعمت ایران اسلامی است. آری! این ایران، ایران امام رضاست.

کم‌کم به میدان ولی‌عصر (عج) می‌رسم و به دیوارنگاه معروف آن که در هر مناسبی تغییر می‌کند، می‌نگرم. وقتی پرچم قرمز یا علی‌بن‌موسی‌الرضا (علیه‌السلام) را که در مقابل آن، درست طرف دیگر میدان نصب شده است را می‌بینم، نکته مهمی در ذهنم جرقه می‌زند و آن نکته مهم، چیزی نیست جز ماهیت اصلی این اجتماع بزرگ، ماهیتی که در فرهنگ ایران - اسلامی ما ریشه دارد و می‌خواهد بگوید که شادی کردن، لزوماً نباید رفتارهای خارج از عرف فرهنگ اسلامی - ایرانی ما باشد؛ بلکه می‌توان شاد بود، شادی در چارچوب ارزش‌های جامعه‌ای معتقد؛ شادی با رنگ و بوی اهل‌بیت (علیها‌السلام)؛ آری! شعاری که امسال در اجتماع بزرگ امام رضایی‌ها سر داده می‌شد و بر در و دیوار نقش بسته می‌شد، برگرفته از اعتقاد قلبی دیرینه مردم ایران‌زمین است؛ مردمی که ملجأ آن‌ها سال‌هاست حرم امام مهربانی‌هاست؛ آری ایران، ایران امام رضاست!

انتهای پیام/ 113