به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، رژیم بعثی عراق، به رهبری صدام حسین، در 22 سپتامبر 1980 مطابق با 31 شهریور ماه 1359 با تجاوز گسترده از زمین، هوا و دریا، رسماً جنگی نابرابر را با حمایت ابرقدرتهای شرق و غرب آن روزگار بر ملت ایران تحمیل کرد.
در روز 28 سپتامبر 1980 (ششم مهرماه 1359) ارتش عراق به علت نفوذ به عمق اراضی سرزمینهای غربی ایران، اولین قطعنامه ی شورای امنیت سازمان ملل متحد را به شماره ی 479 - که در آن از طرفین خواسته بود فوراً با پذیرش آتش بس، به کلیه ی اقدامات خصمانه ی نظامی خاتمه دهند و مسائل و اختلافات خود را از طریق تشریک مساعی حل کنند- پذیرفت و صدام اعلام کرد که "در جنگ یک هفتهای با ایران، به تمامی اهداف از پیش تعیین شده رسیده است و کشورش آماده ی مذاکره ی مستقیم با مقامات ایران بر سر موضوعات اختلافی میباشد". حضرت امام خمینی(ره) یک روز پس از این اقدام شورای امنیت و پذیرش قطعنامه ی مذکور توسط صدام، به شدت علیه وی موضعگیری و صراحتاً اعلام کردند که "ما تا آخرین نفر و تا آخرین قطره ی خون در مقابل صدام میایستیم".
با گذشت مدت کوتاهی پس از این اظهار نظر صریح حضرت امام(ره) شورای عالی دفاع ملی، به عنوان تنها نهاد مجاز برای سیاستگذاری و اعلام سیاستهای دفاعی کشور، سه شرط عمده را برای خاتمه ی عادلانه ی جنگ اعلام کرد. این شروط عبارت بودند از: 1- خروج بی قید و شرط ارتش عراق از خاک ایران و بازگشت به مرزهای شناخته شده ی بینالمللی. 2- تشخیص و اعلام متجاوز از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد. 3- تنبیه متجاوز و پرداخت غرامت جنگی به کشور مورد تجاوز.
شهید محمدعلی رجایی، نخست وزیر وقت جمهوری اسلامی ایران نیز در سفر خود به سازمان ملل متحد، طی گزارشی وضعیت کشور و تجاوز رژیم صدام به ایران را به تمام دنیا اعلام کرد. با تغییر استراتژی دفاعی کشورمان، از 27 سپتامبر 1981 (پنجم مهرماه 1360 با اجرای عملیات ثامنالائمه و شکست حصر آبادان) پیروزیهای ایران و روند اخراج ارتش بعثی عراق از اراضی اشغالی سرعت گرفت.
پس از برقراری آتشبس و آمادگی عراق برای خروج از مناطق اشغالی، صدام حسین دیکتاتور عراق، به علت سرخوردگی و عدم دستیابی به اهداف توسعهطلبانه ی خود در ایران، بار دیگر با یک اشتباه استراتژیک کشورش را در وضعیت جنگی قرار داد. وی در دوم آگوست 1990 مطابق با یازدهم مرداد ماه 1369 به کویت حمله کرد و این کشور ظرف هشت ساعت به دست نظامیان بعثی عراق اشغال شد.
صدام حسین طی نطقی کویت را استان نوزدهم عراق خواند و با این اقدام نسنجیده، زمینه ی گسترش نیروهای نظامی ائتلاف آمریکا و اروپا را در خلیج فارس فراهم آورد. ایالات متحده ی آمریکا شش ماه به صدام مهلت داد تا نیروهای خود را از کویت تخلیه کند، ولی وی به علت انباشت انواع و اقسام سلاح در زاغههای مهمات خود به این اولتیماتوم توجهی نکرد و منطقه ی خاور میانه را بیش از پیش، مورد تهدید قرار داد.
شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز که تا آن وقت از عراق در مقابل ایران به صورت همهجانبه حمایت کرده بود، آرام آرام زمینه را برای حمله ی قوای ائتلاف به عراق آماده کرد. تیم دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد، با تشخیص وضعیت حساس عراق در جامعه ی بینالمللی، نسبت به احقاق حقوق کشورمان اقدام کردند. پس از نامهنگاری میان رؤسای جمهور عراق و ایران، خروج تدریجی عراق از مناطق اشغالی آغاز شد. با این اقدام عراق در مرداد ماه 1369 اولین خواسته ی جمهوری اسلامی ایران مبنی بر خروج عراق از اراضی اشغالی ایران تحقق یافت.
با تلاشهای فراوان و پیگیریهای مداوم تیم دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد، سرانجام شورای امنیت سازمان ملل متحد، عراق را در هجدهم آذرماه 1370 مطابق با هشتم دسامبر 1991 در جریان جنگ تحمیلی، طبق بند ششم قطعنامه ی 598 متجاوز شناخت و بدین ترتیب دومین خواسته ی جمهوری اسلامی ایران به علت اشتباه صدام، در حمله به کویت، تحقق یافت. این اشتباه استراتژیک صدام و تبعیت از تحریکات قدرتهای غربی برای حمله به کویت، سبب اثبات حقانیت جمهوری اسلامی ایران به دنیا شد.
