گروه سیاسی دفاع‌پرس، شایان میرزایی؛ در روز‌هایی که ایران با کاهش بارندگی، خشکسالی گسترده و فشار فزاینده بر منابع آبی روبه‌روست بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در پیامی ویدئویی خطاب به مردم ایران با این ادعا که می‌تواند مشکل آب ایران را حل کند، عنوان کرد: «تشنگی شما برای آب تنها با تشنگی شما به آزادی قابل مقایسه است» و همچنین وعده داد که «متخصصان برتر آب اسرائیل به محض آزاد شدن کشور شما، به همه شهر‌های ایران خواهند آمد و فناوری پیشرفته بازیافت و نمک‌زدایی آب را ارائه خواهند کرد.»
این سخنان در واقع بخشی از یک بازی سیاسی و تبلیغاتی است زیرا مشروط کردن هرگونه کمک به «تغییر ساختار سیاسی ایران» نشان می‌دهد هدف اصلی نه حل مشکل آب بلکه بهره‌برداری روانی و تبلیغاتی از چالش‌های واقعی کشور است. این در حالی است که خود اسرائیل در وضعیت بحرانی منابع آب قرار دارد و آمار‌های معتبر جهانی، تصویر روشنی از وخامت اوضاع این رژیم ارائه می‌دهند.
بر اساس داده‌های مؤسسه منابع جهانی (WRI) و پایگاه World Population Review، اسرائیل در میان کشور‌های با بالاترین سطح تنش آبی جهان قرار دارد و رتبه نهم را از نظر شدت بحران آب کسب کرده است؛ جایگاهی که به معنای استفاده بیش از ۸۰ درصد از منابع آب تجدیدپذیر و فشار مداوم بر ذخایر آبی است. این رتبه حتی بدتر از جایگاه ایران است که در رتبه چهاردهم جهان قرار دارد. در گزارش‌های بین‌المللی، اسرائیل در زمره ۱۷ دولتی معرفی شده که دچار «بحران بسیار شدید آب» هستند.
خشکسالی‌های پیاپی، افزایش جمعیت و مصرف و کاهش بارش‌ها، فشار بی‌سابقه‌ای بر منابع طبیعی آب اسرائیل وارد کرده است به همین دلیل بخش عمده نیاز آبی این رژیم تنها با تکیه بر فناوری‌های پرهزینه و انرژی‌بر تأمین می‌شود به نحوی‌که تا سال ۲۰۲۲ حدود ۸۶ درصد آب آشامیدنی اسرائیل از طریق نمک‌زدایی آب دریا و شیرین‌سازی آب‌های شور و نیمه‌شور تأمین شده است. این وابستگی نشان می‌دهد که منابع طبیعی آب در سرزمین‌های اشغالی نه تنها کافی نیستند، بلکه برداشت‌ها در بسیاری از موارد فراتر از ظرفیت تجدید طبیعی منابع بوده و منجر به افت سطح آب‌های زیرزمینی و تخریب اکوسیستم‌ها شده است.
گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی نیز تهدیدی مضاعف برای این کشور محسوب می‌شود. پیش‌بینی‌های علمی نشان می‌دهد که منطقه غرب آسیا(خاورمیانه) تا پایان قرن جاری با کاهش بیشتر بارش و افزایش دمای میانگین مواجه خواهد شد؛ روندی که فشار بر منابع آبی اسرائیل را تشدید می‌کند. لذا این بحران نه تنها در داخل مرز‌های تحت کنترل تل‌آویو محسوس است بلکه به سیاست‌های محدودکننده این رژیم در قبال مناطق فلسطینی نیز گره خورده است. چون گزارش‌های نهاد‌های حقوق بشری و رسانه‌های بین‌المللی حاکی از آن است که اسرائیل بار‌ها سهمیه آب شهر‌هایی مانند حبرون در کرانه باختری را به‌شدت کاهش داده و در برخی مقاطع تا بیش از ۴۰ درصد آب ورودی را قطع کرده است؛ اقدامی که به بحران انسانی دامن زده و عملاً دسترسی عادلانه به آب را نقض کرده است.
پس این واقعیت‌ها نشان می‌دهد که ادعای نتانیاهو مبنی بر برخورداری اسرائیل از منابع و ظرفیت‌های بی‌دغدغه در حوزه آب، تصویری نادرست و فریبنده است. فناوری‌های پیشرفته این رژیم، بیشتر نقش مُسکن را برای خود آن‌ها ایفا می‌کنند. اسرائیل کشوری است که خود در خط مقدم بحران جهانی آب قرار دارد و برای تأمین آب شرب وابسته به پروژه‌های گران‌قیمت و انرژی‌بر است؛ پروژه‌هایی که بدون آن و کمک‌های کشور‌های دیگر حتی پاسخگوی نیاز داخلی این رژیم نخواهند بود.
بنابراين پیام اخیر نخست‌وزیر رژیم صهیونی را نمی‌توان صرفاً یک پیشنهاد فنی یا خیرخواهانه دانست. این پیام بخشی از یک رویکرد سیاسی است که با بهره‌برداری از مشکلات واقعی ایران، به دنبال القای ناکارآمدی حاکمیت و ارائه خود به‌عنوان ناجی است. چنین رویکردی با توجه به واقعیت‌های بحران آب در خود اسرائیل، نه تنها غیرواقع‌بینانه بلکه فریبکارانه است و نشان می‌دهد که بحران آب در این پیام بیش از آنکه یک دغدغه انسانی باشد، ابزاری برای فشار روانی و تبلیغاتی است.
انتهای پیام/381
