به گزارش گروه فرهنگ دفاع‌پرس، گالری خانه حوزه هنری انقلاب اسلامی _یکشنبه ۲۳ شهریور ۱۴۰۴_، حال و هوای متفاوتی داشت. دیوار‌ها و سالن‌ها آکنده از رنگ‌هایی شده بود که نه برای زینت و نمایش صرف، که برای اعتراض، یادآوری و روایت خلق شده بودند. نمایشگاه «هنر در برابر جنگ» در این روز افتتاح شد؛ مجموعه‌ای از آثار نقاشان و خوشنویسان عراقی که هر یک چونان سندی تصویری، روایتگر زخمی مشترک از تاریخ پرآشوب منطقه بودند.
این آثار نخست در سمپوزیومی به همت «بیت‌الجمال للفنون» در بغداد و در تاریخ ۴ تیرماه ۱۴۰۴ شکل گرفت. هنرمندان در آن گردهمایی، با الهام از مقاومت ملت‌ها و با یاد شهدای جنگ ۱۲ روزه میان ایران و رژیم صهیونیستی، به‌ویژه شهید هنرمند «منصوره عالیخانی»، دست به قلم و رنگ بردند. حالا با تلاش و همراهی واحد بین‌الملل حوزه هنری، این مجموعه از بغداد به تهران آمده تا در قلب خانه هنر انقلاب اسلامی، صدایی مشترک از رنج و امید باشد؛ گواهی بر اینکه هنر می‌تواند مرز‌های جغرافیایی را جابه‌جا کند و ملت‌ها را در یک زبان واحد به هم پیوند بزند.
فضای افتتاحیه آمیخته با هیجان و تأمل بود. جمعیت متنوعی از هنرمندان، دانشجویان، علاقه‌مندان فرهنگ مقاومت و فعالان حوزه بین‌الملل در سالن حضور داشتند. نگاه‌ها مقابل هر تابلو متوقف می‌شد؛ گاهی برای چند دقیقه، گاهی طولانی‌تر. برخی آثار با ضربه‌های تند و رنگ‌های تیره، ویرانی و خشم را فریاد می‌زدند؛ گویی هنرمند با هر حرکت قلم‌مو، صدای انفجار یا فریاد یک مادر را دوباره زنده می‌کرد. در مقابل، بعضی تابلو‌ها با طیف‌های روشن و ضرباهنگی آرام‌تر، امید را در دل تاریکی می‌نشاندند؛ آینده‌ای را تصویر می‌کردند که در آن عدالت از دل خاکستر‌ها سر برمی‌آورد و زندگی دوباره جوانه می‌زند.
هر قاب، سنگری بود علیه فراموشی. در میان آثار، پرتره‌هایی از شهدای جنگ و به‌ویژه منصوره عالیخانی بیش از همه نگاه‌ها را خیره می‌کرد. چهره‌هایی که در رنگ و نور دوباره جان گرفته بودند، یادآور این حقیقت بودند که شهادت نه پایان که آغاز روایتی تازه است؛ روایتی که به زبان هنر جاودانه می‌شود.
یکی از لحظه‌های خاص نمایشگاه، حضور «امینه عبدالامیر» بود؛ دختر پانزده‌ساله‌ای از بغداد که کوچک‌ترین هنرمند حاضر در جمع به شمار می‌رفت. او در کنار استادان کهنه‌کار ایستاد و دو تابلوی خود را پرتره‌هایی ساده، اما پرشور از شهید عالیخانی به نمایش گذاشت. خطوط خام و رنگ‌های جسورانه‌اش، اگرچه به ظرافت آثار هنرمندان باتجربه نبود، اما نیرویی صادقانه و بی‌پیرایه داشت. نگاه‌های بسیاری بر او مکث کرد؛ چراکه حضورش بیش از هر سخنرانی رسمی نشان می‌داد که هنر میراثی زنده است و مشعل مقاومت هنری اکنون به نسل تازه‌ای سپرده شده.
در خلال مراسم، مسئولان حوزه هنری و نمایندگان واحد بین‌الملل تأکید کردند که این نمایشگاه تنها یک رویداد هنری نیست، بلکه نمونه‌ای از «دیپلماسی فرهنگی» است؛ دیپلماسی‌ای که در سطح بیانیه‌ها و کنفرانس‌ها محدود نمی‌ماند، بلکه با زبان احساس، رنگ و تصویر میان ملت‌ها جاری می‌شود. در سخنانشان بر این نکته تکیه داشتند که هنر متعهد، نه برای بازار و شهرت، بلکه برای دفاع از انسانیت و حقیقت خلق می‌شود.
بازدیدکنندگان در فضای گالری آزادانه قدم می‌زدند. بعضی‌ها در برابر یک تابلو سکوتی طولانی داشتند، بعضی با هنرمندان به گفت‌و‌گو می‌نشستند و گروهی دیگر با تلفن‌های همراهشان از آثار تصویری برای ثبت خاطره می‌گرفتند. حضور هنرمندان عراقی در کنار آثارشان، به مراسم روح تازه‌ای بخشیده بود. آنان از تجربه زیسته خود سخن گفتند؛ از لحظه‌هایی که در کارگاه‌های سمپوزیوم با یاد مردم ایران قلم و رنگ بر بوم می‌نهادند و تلاش می‌کردند صدای هم‌وطنان مظلوم فلسطین و قربانیان جنگ‌های تحمیلی را به جهانیان برسانند. برای بسیاری از تماشگران، این سخنان بیش از هر توضیحی درباره اثر، پلی بود میان جان هنرمند و جان مخاطب.
افتتاحیه «هنر در برابر جنگ» فضایی برای همدلی، برای بازاندیشی بود، محفلی برای گفت‌و‌گو به زبانی فارغ ازکلمات فارسی و عربی بلکه به زبان رنگ و قلم. هنری که می‌تواند سلاحی در برابر جنگ و اشغالگری باشد، تابلو‌ها و مجسمه‌ها هر کدام به بیانیه‌ای تصویری بدل شده بودند، بیانیه‌هایی که با ضرباهنگ رنگ و نقش بر جان مخاطب می‌نشیند.
این نمایشگاه از ۲۳ تا ۲۹ شهریور در گالری خانه حوزه هنری ادامه دارد؛ فرصتی برای دیدار با آثاری که نشان می‌دهند قدرت هنر، از قدرت باروت ماندگارتر است. در این روزها، خانه حوزه هنری میزبان بازدیدکنندگان است.
انتهای پیام/ 121
