آرزوی شهادت در جبهه سیدالشهدا(ع) را دارم

 

پدر و مادر عزیزم، شما می‌دانید که من چقدر آرزوی شهادت را داشتم و چقدر در سنین کودکی به تیر و تفنگ علاقه داشتم. من می‌خواستم در همان اوایل جنگ شربت شهادت را بنوشم، اما جنگ به پایان رسید و من فکر نمی‌کردم که یک روز به آرزویم برسم و شربت شهادت را بنوشم. من همیشه مادرم را مقصر اصلی می‌دانستم که چرا در همان اوائل جنگ نگذاشت به جبهه بروم و زودتر به آرزویم برسم و همیشه به مادرم می‌گفتم مبادا پشت سر من گریه کنی و حتی اگر شهید شوم برایم لباس عزا مپوش و همیشه به خدا و‌ام‌البنین تکیه کن؛ چون من دیر یا زود باید از این دنیا خداحافظی بکنم، چه بهتر بود در جبهه هم‌خط «سیدالشهدا امام حسین (ع)» از این دنیا بروم.

 

مادرجان، در هر کجا که هستی و مخصوصاً بر روی سجاده نماز، مرا دعا کن. اگر برگشتم که خدا مرا هم‌خط سید و سالار شهیدان (ع) نمی‌داند و اگر برنگشتم خدا از من راضی است.

 

مادرجان، التماس دعا.

 

حسن حسینیان معمره

 

انتهای پیام/