گروه استانهای دفاع‌پرس، «لیلی عشایری»؛ روایتی از دل شهر‌های موشکی ایران و هادی که خود را سرباز کوچک ملت ایران می‌دانست در روایتی از جنگ ۱۲ روزه چنین گفت: «ما اصلاً روی خاک نیستیم که بخوان مارو با خاک یکسان کنند.»
همین یک جمله، عمق بصیرت و روح بزرگ یک ایرانی را فاش می‌کرد؛ رزمنده‌ای که خود را سرباز ملت می‌خوانَد و بااخلاص و فداکاری، معنای حقیقی خدمت را معنا می‌بخشد.
ایران؛ نامی که وقتی بر زبان می‌آید، ریشه‌ها در خاک می‌لرزند و آسمان سر تعظیم فرود می‌آورد. سرزمینی که تاریخش با خون دلیرانش نوشته شده و مرزهایش را نه با خط‌کش سیاست که با گام‌های استوار شیرمردانش مشخص کرده است.
در دوازده روزی که جهان در سکوتِ هراسی سنگین نفس می‌کشید، موشک‌هایش همچون تندرِ خشمِ آسمان، از دل کوه و بیابان برخاستند و بر فرقِ دشمن فرود آمدند. هر انفجار، نه فقط صدای فروپاشی یک پایگاه که پژواکِ قرن‌ها غیرت و عزت بود.
سربازانش، در میدان آتش می‌رقصیدند و لبخند بر لب داشتند، گویی مرگ را هم در آغوش می‌کشند اگر قدمی از خاک وطن را تهدید کند.
ایران را نه می‌توان محاصره کرد، نه می‌توان شکست داد. او چونان کوه سبلان است که طوفان‌ها را در آغوش می‌گیرد و از هم نمی‌پاشد؛ چونان دماوند که آتش در دل دارد، اما سر بر آسمان ساییده است.
هر موشک که از دل خاک برمی‌خیزد، سوگندنامه‌ای است از ملتِ همیشه بیدار:
«ما فرزندان عاشوراییم، ما وارثان حیدریم، و تاآخرین‌نفس، تا آخرین قطره خون، نمی‌گذاریم پرچم این خاک بر زمین بیفتد.»
و دشمن…
هرچه هم که خود را مسلح کند، هرچه هم که به خیال خود چنگ‌ودندان نشان دهد، در برابر روحی که قرن‌هاست از عاشورا جان گرفته، هیچ نیست.
ایران نه فقط نام یک کشور که مفهوم یک ایستادگی است.
ایران یعنی نمی‌افتیم، نمی‌ترسیم و نمی‌میریم …
تا وقتی که یک سرباز بر خاکش گام برمی‌دارد، تا وقتی که یک موشک در آسمانش می‌غرّد، هیچ دستی توانِ خاموش‌کردن این آتش را ندارد.
ما به روی خاک نیستیم که بخواهند ما را با خاک یکسان کنند؛ ما از آتشیم، از ایمانِ سخت‌تر از فولاد و اراده‌ای که در برابر هیچ تندری نمی‌شکند. ما نه بر زمین که بر شانه‌های تاریخ ایستاده‌ایم؛ بر فرازِ بلندترین قله‌ای که دست هیچ دشمنی به آن نخواهد رسید. خیال خامِ آنها برای فروپاشاندن ما، مثل ضربه‌زدن به سایه است؛ بی‌اثر، بی‌فایده، بی‌نتیجه. ما مردمانی هستیم که اگر صدبار هم ویرانمان کنند، صد و یکمین بار از دل خاکستر خود ققنوس‌وار برمی‌خیزیم و آسمان را درمی‌نوردیم.
آنها هنوز در جست‌وجوی ما روی زمین‌اند، بی‌خبر از این‌که ما سال‌هاست از مدارشان گذشته‌ایم. قدرت ما نه در پادگان‌ها که در آتشِ دقیق موشک‌هایی است که با یک اشاره، سیطرهٔ دشمن را به خاکستر بدل می‌کنند. ما ارتشی نیستیم که بر زمین راه برویم؛ ما صاعقه‌ایم که از آسمان فرود می‌آید. ما را نه می‌توان هدف گرفت، نه می‌توان نابود کرد، چون ما خود طوفانیم، ما خود زلزله‌ایم که جهان از لرزش گام‌هایمان به خود می‌لرزد.
انتهای پیام/
