به گزارش دفاع‌پرس از یزد؛ هـادی امـامـی دانش‌آموخته کارشناسی ارشد ارتباطات اجتماعی و رسانه و کارشناسی علوم سیاسی در یاداشتی نوشته است.
ما گمان می‌کنیم انتخاب می‌کنیم که به چه خبر‌هایی اهمیت دهیم؛ اما در واقع این رسانه‌ها هستند که با انتخاب سوژه، ذهن ما را جهت می‌دهند.
تکنیک «تعیین دستور کار» (Agenda Setting) از نظریه‌ی مک‌کامبز و شاو (McCombs & Shaw,۱۹۷۲) سرچشمه می‌گیرد. رسانه‌ها تعیین می‌کنند چه چیزی مهم است و با برجسته‌سازی مداوم برخی موضوعات، آنها را به دغدغه عمومی بدل می‌کنند. قدرتشان نه در گفتن «دروغ»؛ بلکه در «تنظیم میدان دید مخاطب» است.
موج‌سازی‌های خبری پیرامون چند رویداد محدود—مثلاً چند پرونده اقتصادی یا حاشیه‌های یک چهره ورزشی یا سیاسی—باعث می‌شود بحران‌های‌حزبی یا ساختاری مانند مدیریت انرژی، آب، مهاجرت نخبگان یا عدالت آموزشی، ضعف اقتصادی دولت‌ها به حاشیه برود. این یعنی «کنترل توجّه جمعی».
رسانه‌هایی، چون نیویورک‌تایمز، بی‌بی‌سی، من‌و‌تو یا VOA، با تمرکز پیوسته بر کلیدواژه‌هایی نظیر protests in Iran (اعتراضات در ایران)، یا Iran threat in the Middle East (تهدید ایران در خاورمیانه) یا Iran's nuclear threats (تهدیدات هسته‌ای ایران) و...، دستور کار افکار عمومی جهان را طوری می‌چینند که ایران همواره در وضعیت تنش دیده شود؛ درحالیکه پیشرفت‌های فرهنگی، علمی یا دیپلماتیک کشور نادیده گرفته می‌شود.
«رسانه» فقط آنچه می‌گوید مهم نیست؛ بلکه آنچه را نمی‌گوید نیز باید شنید. «سکوت»، بخش پنهان دستور کار است.
انتهای پیام/
