گروه استان‌های دفاع‌پرس- «ملیحه غیور» رئیس دفتر حفظ آثار و نشر ارزش‌های مشارکت زنان در دفاع مقدس اداره‌کل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس و مقاومت خراسان رضوی؛ واقعه ۱۳ آبان در کجای تاریخ و حافظه ملی ما قرار دارد، بهانه گرامیداشت این روز چیست؟ آیا ما در ۱۳ آبان سال ۱۳۴۳ هستیم؟ روزی که امام خمینی (ره) پس از اعتراض به تصویب لایحه کاپیتولاسیون توسط رژیم پهلوی دستگیر و به ترکیه تبعید شد؟ این واقعه در تاریخ انقلاب اسلامی بسیار اهمیت دارد چراکه نقطه آغاز مقابله آشکار امام راحل با نفوذ آمریکا در ایران بود و عملا مبارزه ایرانیان با تحقیر ملی آغاز گردید. یا شاید واقعه ۱۳ آبان سال ۱۳۵۸ را گرامی می‌داریم؟
روزی که دانشجویان سفارت آمریکا را در تهران تصرف و پیام نه به دخالت خارجی را به جهان مخابره نمودند. در این روز موضع استقلال‌طلبانه ملت کاملا روشن به جهان اعلام گردید. هر دو موضوع و بویژه تسخیر لانه جاسوسی اتفاقی بود که کار رسانه‌ای آن بسیار وسیع و در سطح جهان مخابره گردید.
سوال اصلی اینجاست پس نقش دانش‌آموزان کجاست؟ چرا گرامیداشت این روز فقط در مدارس برگزار می‌شود و شعار مرگ بر آمریکا داده می‌شود و پرچم آمریکا به آتش کشیده می‌شود. مگر دانشجویان این حرکت عظیم انقلابی را انجام نداده بودند پس چرا اسم این روز را روز دانش‌آموز نامیده‌اند؟
حرکتی که فقط یک سال از وقوع آن گذشته بود. چرا صدای دانش‌آموزان بی‌سلاح که در برابر گلوله‌های رژیم پهلوی ایستاده بودند و فریاد استقلال آزادی جمهوری اسلامی را سر داده بودند را در گرد و غبار سیاست و رسانه به تدریج به فراموشی و خاموشی سپرده شد.
آنچه در گفتمان عمومی و رسانه‌ای مشاهده می‌شود تاکید بر جنبه استکبارستیزی و تسخیر سفارت آمریکاست و حرکت شجاعانه دانش‌آموزان در ۱۳ آبان ۵۷ به حاشیه رسانه‌ها رفت.
نوجوانان دهه ۵۰ و ۶۰ با استعمار و استکباری رو‌به‌رو بودند که آشکارا و بدون پوشش ملت‌ها را به زنجیر کشیده بود و این در حالی است که نسل دهه ۸۰ و ۹۰ با جنگ سایبری و استعمار ذهنی رو‌به‌رو است که قابل لمس نیست و زنجیر استعمار هر لحظه به دورش تنگ‌تر می‌شود.
دشمن برای تصاحب فکر این نسل لشکر نمی‌کشد بلکه با سربازان سایبری خود در یوتیوب، اینستاگرام و شبکه ایکس و... ذهن و سبک زنگی را به استعمار می‌کشد. زمان آن رسیده که صدای خاموش شده نوجوانان ۵۷ را بشنویم و صدای جوانان و نوجوانان دهه ۸۰ و ۹۰ را نگذاریم در سایه رسانه‌ها و آماج خبر‌های جهانی قرار گیرد و به فراموشی سپرده شود. این فراموشی خطرناکتر از تیر‌های آن روز است. چراکه وقتی نسلی خاموش می‌شود نسل بعدی هدف خود را گم می‌کند.
ما باید صدای دانش‌آموزان ۵۷ را بشنویم که فریاد می‌زدند تا بگویند ما هم هستیم و نسل امروز بگوید ما فکر می‌کنیم و صدای شما را شنیدیم و بر عهدی که بستیم هستیم. این پیوند میان جان دادن و اندیشه است؛ و همصدا نسل‌ها فریاد بزنند که سلطه به هر شکل که بیاید به شکست می‌رسد.
به نوجوانانمان نقش مهم و اثرگذارشان را یادآوری کنیم.
انتهای پیام/
