به گزارش گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس، در دنیای امروز که توسعه تکنولوژی و صنعتی شدن با سرعت سرسام‌آوری پیش می‌رود، همزمان خطرات ناشی از استفاده نادرست یا هدفمند از دانش بشری نیز افزایش یافته است. پیشرفت در حوزه‌های هسته‌ای، شیمیایی و بیولوژیک، اگرچه منشأ خدمات بزرگی هستند، اما ظرفیت تبدیل‌شدن به مخرب‌ترین تهدیدات علیه زیرساخت‌ها و سلامت عمومی را نیز دارند.
توسعه پایدار و امنیت ملی در این بستر، مستلزم آن است که ارکان اصلی آمادگی شهری را بر مبنای مقابله با این تهدیدات نوین بنا نهیم. باید در نظر داشت که تهدیدات نوین، برخلاف تهدیدات سنتی نظامی، اغلب نامرئی، سریع‌الانتشار و دارای اثرات طولانی‌مدت هستند. این ویژگی‌ها، سیستم‌های واکنشی سنتی را که بر اساس زمان‌بندی‌های طولانی‌تر برای واکنش طراحی شده‌اند، ناکارآمد می‌سازند. بنابراین، رویکرد پدافندی باید از حالت «واکنش پس از واقعه» به سمت «پیشگیری و آمادگی فعال» تغییر جهت دهد.
بخش اول؛ شناخت تهدیدات نوین، پرتوی و شیمیایی
تهدیدات شیمیایی و پرتوی (از جمله حوادث رآکتوری، حملات تروریستی با مواد شیمیایی سمی، یا مواد رادیواکتیو پراکنده) به دلیل ماهیت نفوذپذیری و اثرات بلندمدت خود، چالشی جدی برای سیستم‌های سنتی مدیریت بحران هستند. شناسایی دقیق منشأ و ماهیت ماده دخیل، اولین قدم در هر واکنش مؤثر است.
۱. خطر شیمیایی
مواد شیمیایی خطرناک می‌توانند از طریق نشت‌های صنعتی (حوادث غیرعمدی در کارخانجات، حمل و نقل) یا استفاده عمدی (عوامل جنگ شیمیایی یا تروریستی) در محیط شهری منتشر شوند. این مواد نه تنها در لحظه اول باعث تلفات و مصدومیت می‌شوند، بلکه آلودگی‌های ثانویه‌ای را بر محیط زیست و منابع آب تحمیل می‌کنند.
الف) طبقه‌بندی و اثرات:
مواد شیمیایی سمی بر اساس اثر فیزیولوژیکی تقسیم‌بندی می‌شوند:
عوامل خفه‌کننده: مانند کلر، که عمدتاً سیستم تنفسی را هدف قرار می‌دهند.
عوامل تاولی: مانند گاز خردل، که باعث سوختگی‌های شدید پوستی و آسیب‌های چشمی می‌شوند.
عوامل عصبی:مانند سارین یا وی‌ایکس، که با مهار آنزیم‌های حیاتی، سیستم عصبی را از کار می‌اندازند. این گروه سریع‌ترین و کشنده‌ترین اثر را دارند.
ب) پارامتر‌های انتشار:
مدل‌سازی انتشار مواد شیمیایی نیازمند درک از پارامتر‌هایی مانند نرخ تبخیر، چگالی بخار نسبت به هوا، و تأثیر شرایط هواشناسی (سرعت باد، پایداری جو) است. برای مثال، ابر شیمیایی یک ماده سنگین‌تر از هوا، در سطوح پایین‌تر زمین باقی مانده و مناطق پست‌تر را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد.
۲. خطر پرتوی (رادیولوژیک)
اشعه‌های یونیزان می‌توانند بدون علامت مشخص، آسیب‌های جدی به بافت‌های زنده وارد کنند. در محیط شهری، خطر اصلی ناشی از انتشار مواد رادیواکتیو در اثر حوادث (مانند ذوب هسته در نیروگاه‌ها) یا اقدامات خصمانه (بمب کثیف یا دستگاه پراکنده رادیولوژیک است. پرتو‌های کلیدی که باید در پدافند مورد توجه قرار گیرند عبارتند از:
ذرات آلفا: دارای قدرت نفوذ بسیار کم (متوقف شدن با یک ورق کاغذ)، اما بسیار خطرناک در صورت ورود به بدن (استنشاق یا خوردن).
ذرات بتا: قدرت نفوذ متوسط (متوقف شدن با چند میلی‌متر آلومینیوم) و عامل اصلی آلودگی سطحی.
پرتو گاما و ایکس: دارای قدرت نفوذ بالا، نیازمند محافظت با مواد سنگین مانند سرب یا بتن ضخیم.
بخش دوم؛ اصول حفاظت فردی در برابر تهدیدات شیمیایی و پرتوی
حفاظت مؤثر از شهروندان، بر پایه سه اصل کلیدی استوار است: تشخیص، اعلام، و واکنش. این اصول باید به صورت یکپارچه و در کوتاه‌ترین زمان ممکن اجرا شوند.
۱. تشخیص و پایش
نخستین گام، مجهزسازی شهر به شبکه گسترده‌ای از سنسور‌های هوشمند برای پایش مستمر غلظت مواد شیمیایی سمی و سطوح پرتو در نقاط کلیدی است. این سیستم‌ها باید قادر باشند در کمتر از چند دقیقه، زنگ خطر را به صدا درآورند.
الف) شبکه‌های سنسور شیمیایی:
این شبکه‌ها باید شامل سنسور‌های الکتروشیمیایی، اپتیکی (مانند طیف‌سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه - FTIR) و بیوسنسور‌ها باشند که بتوانند ترکیبات آلی فرار (VOCs) و گاز‌های خاص را شناسایی کنند.
ب) سیستم‌های پایش رادیولوژیک:
نصب ایستگاه‌های اندازه‌گیری دز محیطی (Ambient Dose Rate Monitors) در سراسر شهر، همراه با دوزیمتر‌های پرتابل برای نیروهای امدادی. این سیستم‌ها باید به صورت لحظه‌ای، قدرت پرتو را بر حسب میکروزیورت در ساعت گزارش دهند.
ج) سیستم هشداردهنده یکپارچه:
داده‌های دریافتی از سنسور‌ها باید به یک مرکز فرماندهی واحد ارسال شوند که با استفاده از مدل‌سازی پیشرفته، ناحیه در معرض خطر را ترسیم کرده و دستورالعمل‌های دقیق (مانند نوع پناهگیری یا تخلیه) را صادر نماید.
۲. پناهگیری و اقامت
در بسیاری از سناریو‌های شیمیایی/پرتوی، بهترین اقدام اولیه، پناه گرفتن در مکان‌های سرپوشیده و مقاوم است. آموزش عمومی در مورد انتخاب و آماده‌سازی "فضای امن خانگی" (شامل مهر و موم کردن درز‌ها و پنجره‌ها) حیاتی است.
الف) پناهگیری در برابر عوامل شیمیایی:
هدف اصلی، جلوگیری از نفوذ بخارات سمی به فضای تنفسی است. پروتکل‌های کلیدی عبارتند از:
ورود سریع: بلافاصله به محکم‌ترین ساختمان نزدیک پناه برده شود.
مکان مرکزی: انتخاب اتاقی که کمترین تعداد پنجره و دریچه تهویه را دارد.
بستن و آب‌بندی: قطع سیستم‌های تهویه و تهویه مطبوع، بستن کلیه در‌ها و پنجره‌ها. درزگیری با نوار چسب و پلاستیک یا مواد مرطوب (مانند حوله خیس) برای مسدود کردن مسیر‌های نفوذ.
ب) پناهگیری در برابر عوامل پرتوی:
حفاظت در برابر پرتو‌های گاما بر اساس سه اصل استوار است: زمان (کاهش مدت قرارگیری)، فاصله (افزایش فاصله از منبع) و حفاظ (استفاده از ماده جاذب).
افزایش جرم حفاظتی: مؤثرترین پناهگاه‌ها آنهایی هستند که دارای جرم بسیار زیادی بین فرد و منبع تشعشع هستند (مانند زیرزمین ساختمان‌های بتنی یا دیوار آجری ضخیم).
زمان ماندگاری: مدت زمان پناهگیری بستگی به نیمه‌عمر ایزوتوپ‌های منتشر شده دارد. در حوادث هسته‌ای اولیه، ممکن است نیاز به ماندن در پناهگاه تا چندین روز باشد تا سطح پرتو‌های خارجی کاهش یابد.
۳. تجهیزات حفاظت فردی:
توزیع استراتژیک و آموزش استفاده از تجهیزات حفاظت فردی (PPE) برای نیروهای امدادی و ساکنین مناطق پرخطر ضروری است.
الف) حفاظت شیمیایی:
ماسک‌های تنفسی: استفاده از ماسک‌های تمام صورت با فیلتر‌های چندمنظوره (شیمیایی، بیولوژیکی، رادیولوژیکی و هسته‌ای). کارایی فیلتر‌ها بر اساس توانایی آنها در جذب ترکیبات خاص مانند فیلتر‌های ترکیبی سنجیده می‌شود.
لباس‌های محافظ: در محیط‌های با غلظت بالا، استفاده از لباس‌های ضد نفوذ (Level A یا B) برای جلوگیری از تماس پوستی و استنشاقی الزامی است.
ب) حفاظت پرتوی:
دوزیمتر شخصی: تجهیز هر فرد در معرض خطر به دوزیمتر‌های شخصی (مانند دوزیمتر ترمولومینسانس - TLD یا الکترونیک) برای پایش دز دریافتی در لحظه.
حفاظت پوستی: در صورت آلودگی با ذرات بتا یا گاما، پوشیدن روپوش‌های محافظتی یکبار مصرف برای جلوگیری از تماس مستقیم پوست و آلودگی ثانویه.
بخش سوم؛ آمادگی سلامت عمومی و پاسخ در مقیاس شهری
پدافند نوین نیازمند یک چارچوب بهداشتی-درمانی پیشرفته است که بتواند حجم بالای آسیب‌دیدگان در اثر یک حادثه گسترده را مدیریت کند.
۱. توزیع پادزهر و داروی محافظ
ذخیره‌سازی کافی و توزیع سریع مواد دارویی حیاتی باید در سراسر شبکه شهری برنامه‌ریزی شود. پادزهر‌های تخصصی (آنتی‌دوت‌ها) باید به صورت استراتژیک نزدیک مراکز جمعیتی و در آمبولانس‌های ویژه نگهداری شوند. برای مثال، در مواجهه با عوامل عصبی، کیت‌های تزریقی آتروپین و پرالیدوکسیم باید به سرعت قابل دسترسی باشند.
۲. آموزش تخصصی کادر درمان
آموزش پرسنل بیمارستانی در مورد پروتکل‌های پذیرش، ضدعفونی کردن بیماران آلوده، و مدیریت تریاژ (اولویت‌بندی درمانی) برای آسیب‌های ناشی از عوامل شیمیایی و پرتوی حیاتی است. بیماران شیمیایی و رادیولوژیک نباید مستقیماً وارد بخش‌های اصلی بیمارستان شوند. باید ایستگاه‌های دکانتامیناسیون بیرونی (شامل دوش‌های آب فراوان برای حذف آلودگی شیمیایی و برس‌های مخصوص برای حذف ذرات رادیواکتیو سطحی) با استفاده از PPE سطح بالا راه‌اندازی کرد. در حوادث پرتوی، تریاژ باید بر اساس علائم اولیه سندرم حاد پرتو (ARS) باشد. بیمارانی که دز‌های کشنده دریافت کرده‌اند (حتی با درمان) نباید منابع محدود پزشکی را مصرف کنند؛ تمرکز باید بر افرادی باشد که شانس بیشتری برای بقا با مداخله پزشکی دارند (دز‌های متوسط تا بالا).
۳. مدیریت محیطی پس از بحران
تدوین برنامه‌های پاکسازی زیرساخت‌ها، آب و هوا و اراضی شهری با استفاده از تیم‌های تخصصی و فناوری‌های نوین برای بازگشت سریع شهر به وضعیت عادی.
پاکسازی شیمیایی: استفاده از محلول‌های خنثی‌کننده خاص برای مواد شیمیایی ریخته شده (مثلاً استفاده از محلول‌های قلیایی برای خنثی‌سازی اسیدها).
پاکسازی رادیولوژیک: شامل شستشوی سطوح سخت با مواد شوینده خاص، یا در موارد شدیدتر، خراشیدن لایه سطحی خاک یا آسفالت آلوده و انتقال آن به سایت‌های دفع پسماند رادیواکتیو. این فرآیند نیازمند نقشه‌برداری دقیق میزان آلودگی با طیف‌سنج‌های سیار است.
در نهایت اینکه امنیت در جوار پیشرفت، هدف نهایی یک شهر هوشمند و مقاوم است. پدافند در برابر تهدیدات پرتوی و شیمیایی، فراتر از نصب تجهیزات است؛ این یک فرهنگ سازمانی و اجتماعی است که نیازمند آموزش مداوم، زیرساخت‌های پاسخگو و یکپارچگی کامل بین بخش‌های مدیریت بحران، بهداشت عمومی و بخش صنعت است.
توسعه زیرساخت‌های پدافندی باید به صورت مستمر و با سرمایه‌گذاری بلندمدت صورت پذیرد. این سرمایه‌گذاری شامل: توسعه منابع انسانی متخصص شیمی‌دانان هسته‌ای، مهندسین پرتو، خرید فناوری‌های سنجش حساس و حفظ ذخایر استراتژیک دارویی است. تنها با آمادگی مستمر در برابر این تهدیدات نامرئی و قدرتمند، می‌توان اطمینان حاصل کرد که پیشرفت‌ها، نه به قیمت جان و سلامت شهروندان، بلکه در راستای ارتقاء کیفیت زندگی آنها محقق می‌شوند. ایمنی در مسیر پیشرفت، یک انتخاب آگاهانه برای بقا در قرن بیست و یکم است.
انتهای پیام/ 200
