گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: در دل جنگی که دو سال است خاورمیانه را به خون کشیده و هزاران خانواده را داغدار یا از هم پاشیده، یک فاجعه خاموش و دلخراش در زندان‌ها و بازداشتگاه‌های «اسرائیل» جریان دارد؛ جایی که فلسطینی‌ها نه فقط از آزادی، بلکه از ابتدایی‌ترین حق زندگی هم محروم می‌شوند و هر لحظه ممکن است جان خود را از دست بدهند. گزارش‌های رسمی «اسرائیل» تا نوامبر ۲۰۲۵ نشان می‌دهد دست‌کم ۹۸ فلسطینی از اکتبر ۲۰۲۳، زیر شکنجه یا در اثر شرایط غیرانسانی در بازداشت جان باخته‌اند. اما همه می‌دانند این عدد فقط بخش کوچکی از واقعیت سرپوش گذاشته شده است.
در هشت ماه نخست جنگ، به طور میانگین هر چهار روز یک نفر در بازداشت کشته شد. این آمار شوکه‌کننده، از درخواست‌های آزادی اطلاعات، گزارش‌های پزشکی قانونی، مصاحبه با وکلا، خانواده‌ها و زندانیان آزادشده به دست آمده است. مقامات اسرائیلی تا ماه می ۲۰۲۴ (برای ارتش) و سپتامبر ۲۰۲۴ (برای اداره زندان‌ها) آمار جامعی تعداد زندانی‌های کشته شده ارائه می‌دادند، اما پس از آن سکوت کردند. پژوهشگران سازمان پزشکان برای حقوق بشر - اسرائیل افزایش ۳۵ کشته دیگر در زندان‌های «اسرائیل» پس از تایید مقامات رسمی رژیم صهیونیستی، اعلام کرده‌اند.
ناجی عباس، مسئول پرونده زندانیان در همین سازمان، می‌گوید: «این نتیجه‌گیری درست نیست. ما مطمئن هستیم که ده‌ها نفر دیگر هم جان باخته‌اند اما هیچ رد و نشانی از آن‌ها نیست.» این تاریکی مطلق، خانواده‌ها را در برزخ نگه‌داشته و نه خبر از مرگ عزیزشان را دارند و نه نسبت به زنده بودنش امیدوار هستند.
بیشتر قربانیان، شهروندان عادی غزه هستند که بدون اتهام رسمی و بدون برگزاری دادگاه، بازداشت شده‌اند. بر اساس تحقیقاتی که توسط گاردین، مجله «+۹۷۲» و «لوکال‌کال» انجام شده، داده‌های طبقه‌بندی‌شده اسرائیلی نشان می‌دهد که در ماه می امسال، از ۶۵ فلسطینی از غزه که در زندان جان باخته بودند، تنها ۲۱ نفر در فهرست مبارزان حماس یا جهاد اسلامی بودند. این یعنی اکثر بازداشت شدگان، شهروندان بی‌گناهی هستند که در چنگال رژیم غاصب صهیونیستی گرفتار شده‌اند.
خشونت دیگر فقط به زندانیان امنیتی محدود نمی‌شود؛ زندانیان عقیدتی کرانه باختری هم در امان نیستند. «ایتامار بن‌گویر»، وزیر امنیت ملی تندرو رژیم صهیونیستی، علناً از کم کردن جیره غذایی و انداختن زندانیان در سلول‌های زیرزمینی بدون نور روز دفاع می‌کند. زندانیان آزادشده و سربازان افشاگر از شکنجه سیستماتیک، ضرب و شتم روزانه و حتی آزار جنسی سخن می‌گویند؛ رفتارهایی که دیگر استثنا نیستند و قانون نانوشته شده‌اند.
این فاجعه تنها به زندانیان امنیتی محدود نمی‌شود و زندانیان عقیدتی از کرانه باختری اشغالی را نیز دربرمی‌گیرد. خشونت و شکنجه در زندان‌های «اسرائیل» عادی‌سازی شده است. «ایتامار بن‌گویر»، وزیر امنیت ملی راست افراطی با افتخار از جیره غذایی گرسنگی و زندان زیرزمینی سخن می‌گوید که زندانیان فلسطینی هرگز نور روز را نمی‌بینند.
شاهدان عینی که از زندانیان سابق و افشاگران ارتش «اسرائیل» هستند، از نقض سیستماتیک قوانین بین‌المللی خبر می‌دهند. این نهادینه‌سازی ظلم، منجر به افزایش کشتار در حداقل ۱۲ مرکز نظامی و غیرنظامی شده است. در دهه پیش از جنگ، سالانه تنها دو یا سه مرگ و میر در اثر شکنجه در زندان‌های «اسرائیل» رخ می‌داد، اما اکنون این عدد رشد وحشتناکی پیدا کرده است.
ناجی عباس، هشدار می‌دهد: «این نوع از کشتار سیستماتیک است و ادامه خواهد یافت. زیرا آزار و کشتار فلسطینیان کاملا مجاز بوده و به نوعی به فرهنگی وحشیانه تبدیل شده است.» تا کنون تنها یک مورد شکایت از ضرب و شتم زندانی فلسطینی به دادگاه رژیم صهیونیستی راه‌یافته و متهم به هفت ماه زندان محکوم شده است.
حتی در موارد خشونت شدید، از جمله خشونت جنسی، اعتراضات راست‌گرایان منجر به دستگیری وکیل ارشد ارتش شده و مظنونان اکنون خواستار لغو اتهامات هستند. در دو سال گذشته، هیچ‌کس برای هیچ کشتاری متهم نشده است. این مصونیت، هر فلسطینی را در معرض خطر قرار می‌دهد.
دکتر «عدنان البرش»، رئیس بخش ارتوپد بیمارستان شفا، پس از چهار ماه بازداشت در زندان عوفر به شهادت رسید. هم‌بندی وی می‌گوید که او را با بدن پر از زخم و نیمه‌برهنه به حیاط آوردند و آنجا رهایش کردند. با این حال هنوز پیکرش را به خانواده تحویل نداده‌اند. ده‌ها نفر دیگر هم همین‌گونه گمنام دفن شده‌اند یا اصلاً دفن نشده‌اند.
در ۲۱ مورد گزارش شده که عمده آن‌ها شهروند غزه بودند، سازمان پزشکان برای حقوق بشر - اسرائیل نتوانسته جزئیات را با گزارش‌های رسانه‌ای یا شهادت‌های آزادشدگان تطبیق دهد. خانواده‌ها ممکن است حتی از مرگ عزیزان‌شان بی‌خبر باشند، زیرا «اسرائیل» ردیابی بازداشت‌شدگان را دشوار کرده است. سازمان «هاموکد» می‌گوید در دو سال گذشته برای بیش از ۴۰۰ نفر با مدرک و عکس به ارتش مراجعه کرده و جواب گرفته: «چنین فردی در بازداشت ما نیست.»
حتی در موارد پرسر و صدا، مانند «حسام ابوصفیه»، مدیر بیمارستان «کمال عدوان» غزه که در دسامبر ۲۰۲۴ طی حمله رژیم صهیونیستی بازداشت شده بود، ارتش در ابتدا علی‌رغم ویدیوهای موجود، بازداشت وی را انکار می‌کرد. تنها فشار رسانه‌ای منجر به پذیرش بازداشت ابوصفیه توسط ارتش «اسرائیل» شد.
این تاریکی مطلق، این پنهان‌کاری سازمان‌یافته، این مصونیت کامل، یک پیام روشن دارد: هر فلسطینی که بازداشت شود، ممکن است دیگر برنگردد، و هیچ کس هم پاسخگو نباشد. حتی بعد از آتش‌بس موقت و آزادی حدود ۱۷۰۰ نفر از غزه، هنوز بیش از هزار نفر در همان شرایط مرگبار نگه‌داشته شده‌اند. اداره زندان‌ها و ارتش می‌گویند «همه چیز طبق قانون است»، اما اسناد، عکس‌ها، شهادت‌ها و اجساد چیز دیگری می‌گویند.
این فاجعه دیگر فقط نقض قانون نیست؛ کشتار سیستماتیک یک ملت است. مرگ در تاریکی، یکی یکی، بدون اسم، بدون قبر، بدون دادخواهی. خانواده‌ها هر شب با یک سؤال به خواب می‌روند و هر صبح با همان سؤال بیدار می‌شوند: آیا امروز خبری از او می‌رسد، یا دیگر هرگز؟ و جهان همچنان سکوت کرده است.
گویی بشریت تصمیم گرفته این بار چشم‌هایش را ببندد و گوش‌هایش را بگیرد، تا صدای شکستن استخوان‌ها و آه مظلومان دیگر به گوش کسی نرسد.
انتهای پیام/ ۱۳۴
