گروه استان‌های دفاع‌پرس_ «حدیثه صالحی»؛ اینجا مازندران است و تقویم تاریخ سوم آذر ۱۴۰۴ را نشان می‌دهد، روزی که با شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) همزمان شده است؛ و اینجا؛ مازندران باشکوه؛ صحنه‌ای از شکوه و معنویت شد؛ روزی که خیابان‌های ساری، به دریای جمعیت بدل شد؛ و زن و مرد، پیر و جوان، کودک و نوجوان، در کنار مسئولان، فرماندهان نیروهای مسلح و مدیران کل، همگی یک‌صدا آمده‌اند تا با آلاله‌های گمنام دفاع مقدس وداع کنند.
از همان ساعات آغازین انبوه جمعیت همچون دریایی بی‌کران، خیابان‌های شهر را در برگرفت و موجی از انسان‌های عاشق که از هر کوی و برزن، زن و مرد، پیر و جوان، کودک و نوجوان، به هم پیوستند و یکپارچه در بدرقه شهیدان گمنام حضور بهم رساندند. صفوف فشرده و پرشور، چنان درهم تنیده شد که گویی هیچ فاصله‌ای میان دل‌ها وجود ندارد؛ پرچم‌های سبز و سرخ و سیاه بر فراز جمعیت رقصید و نوای چاووشی و مداحی سوزناک، اشک‌ها را بر گونه‌ها جاری می‌سازد. در این دریای جمعیت، هر نگاه و هر گام، پیمانی دوباره با شهیدان است؛ پیمانی که از عمق ایمان شیعی مردم مازندران ریشه دارد و در شکوه این حضور، به تصویر جاودانه‌ای بدل می‌شود.
پیشاپیش جمعیت عکس‌های شهدا به عنوان نمادی از شکوه سال‌های حماسه و ایثار ایستاده در قاب فضا را روحانی کرد و جلوه بخشید. آن سوتر در حوالی پرچم‌های رقصان در باد، مادران شهدا با چهره‌هایی آمیخته به صبر و اندوه، قاب عکس فرزندان شهیدشان را در آغوش گرفتند؛ و قاب‌ها همچون چراغی روشن، مسیر تشییع را نورانی کرد. نگاه‌هایشان، روایتگر سال‌ها داغ و انتظار بود و اشک‌هایشان، گواهی بر وفاداری به عهدی که با خون شهید بسته‌اند. حضور این مادران، آئین تشییع را رنگی دیگر بخشید؛ گویی شهیدان گمنام در کنار شهیدان شناخته‌شده، بار دیگر در آغوش مادرانشان آرام گرفتند و این هم‌نوایی، حماسه‌ای از عشق و ایثار را در دل‌های مردم مازندران جاودانه ساخت؛ و ناگهان در میان حجم اشک‌ها و غم، نوای چاووشی‌خوانی، همچون آوای آسمانی در فضا پیچید؛ صدایی که از دل سنت‌های دیرینه بر‌خاست و با هر مصرع، اشک و شوق را در جان مردم جاری کرد. در میان جمعیت، بانوانی با پوشش‌هایی از وقار و متانت و مجمعه‌های آذین‌شده به گل و شمع، بر سر نهاده، آرام و باوقار در حرکت هستند؛ مجمعه‌هایی به رنگ‌های سبز، سفید و سرخ، همچون پرچم ایران، که نمادی از نذر و عهد دوباره با شهیدان‌اند و قاب زیبایی از استقبال را به تصویر کشید.
در میان سیل انبوه جمعیت، کودکان و نوجوانان با سربند‌هایی که نام‌های مقدس «یا زهرا» و «یا فاطمه» بر آن نقش بسته بود، حضوری چشم‌نواز داشتند؛ سربند‌هایی به رنگ‌های سبز، سرخ و سیاه که بر پیشانی‌های معصوم آنان بسته شده بود و همچون پرچمی کوچک، پیام وفاداری نسل‌های آینده را فریاد می‌زد. برق نگاهشان در زیر این سربندها، گویی ادامه راه مادر سادات و شهیدان را نوید می‌داد؛ نسلی که با همان اخلاص و ایمان، در کنار پدران و مادران خود، عهدی دوباره با فرهنگ ایثار و شهادت بست و حضورشان، آئین تشییع را به صحنه‌ای از امید و استمرار راه ولایت بدل کرد.
در این میان، مداحان محلی با نوای سوزناک خود، دل‌ها را به آتش کشیدند؛ صدای پرحرارت آنان، روایت مظلومیت مادر سادات و رشادت شهیدان را در هم آمیخت. هر بیت نوحه، همچون زخمی تازه بر دل‌ها نشست و اشک‌ها را روان کرد. مداحی‌ها، همراه با چاووشی‌خوانی و مجمعه‌گردانی، آئین تشییع را به حماسه‌ای شاعرانه بدل کرد؛ حماسه‌ای که زمین و آسمان را هم‌نوا ساخت.
این حضور پرشور، نشان داد که عشق به اهل بیت و فرهنگ شهادت، ریشه‌ای عمیق در جان و هویت شیعی مردم مازندران دارد؛ ریشه‌ای که از گذشته تا امروز، همچنان زنده و جاری است؛ و مازندران بار دیگر ثابت کرد که دیارعلویان، پایگاه عشق و ارادت به اهل بیت و شهیدان است؛ دیاری که با خون شهیدان آبیاری شده و با حضور نسل‌های جدید، این فرهنگ جاودانه خواهد ماند.
پس از بدرقه باشکوه استانی، پیکر‌های مطهر شهدای گمنام هر یک به شهر‌های میزبان خود منتقل شدند تا در آغوش خاک آرام گیرند. ساری، بهشهر، بابل، سوادکوه، سوادکوه شمالی و کلاردشت، هر کدام میزبان آلاله‌ای شدند که از دل عملیات‌های کربلای چهار و پنج، بدر، بیت‌المقدس هفت و والفجر هشت به معراج رسیده‌اند. دانشگاه‌ها، پادگان‌ها، گلزار‌های شهدا و مراکز فرهنگی، مأمن این شهیدان شدند تا نسل‌های امروز و فردا در کنار آنان درس ایثار و مقاومت بیاموزند. این خاکسپاری‌ها نه تنها پایان یک آئین باشکوه، بلکه آغاز پیوندی تازه میان مردم و شهیدان است؛ پیوندی که در هر شهر، با اشک و شوق و زمزمه «یا زهرا» و «یا فاطمه» جاودانه شد؛ و پایان این مراسم، مردم دیار علویان عهدی دوباره با شهیدان بستند؛ عهدی که هر سال در سالروز شهادت حضرت زهرا (س)، روزی که به نام «روز ملی بزرگداشت شهدای گمنام» نامگذاری شده است، تکرار می‌شود تا یاد و راه آنان در دل‌ها زنده بماند. این پیمان، نه تنها یادآور ایثار و فداکاری شهیدان، بلکه تجدید میثاقی است با آرمان‌های اهل بیت (ع) و فرهنگ مقاومت؛ تا نسل‌های امروز و فردا بدانند که خون شهیدان چراغ راه است و حضورشان، ضامن بیداری و عزت این سرزمین خواهد بود.
انتهای پیام/
