به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، حمیدرضا نظری به مناسبت اعیاد نیمه شعبانیه داستان کوتاهی را به همین مناسبت به خبرگزاری دفاع مقدس ارائه داد: ...کجایی تا بیایی؟!... عاشقان می میرند و عشق، همچنان می ماند... کجایی تا بیایی و شاید مرا و ما را در آغوش بگیری؟! کجایی تا سر بر شانه های مهربانت بگذاریم و به اندازه تمام دلتنگی های عمرمان، گریه کنیم...کجایی؟! بیا؛ بیا که عشق، ماجرایی است که پایان ندارد!...
(نویسنده این داستان کوتاه؛ حمیدرضا نظری)
****
اینجا شهر است و اینک صبح؛ صبحی زیبا که آواز پرنده ای خوشنوا از دوردست ها، نگاه همگان را به سوی خود فرا می خواند؛ صبح است و شهری با خورشید فروزان و مردمانی که درخیال آغازی شاد و شیرین، سر از بالین برداشته اند تا به زندگی لبخند بزنند... و صدای گریان جوانی تنها در همین نزدیکی ها؛ عکاس جوان و غمگینی که در اتاقی پوشیده از عکس های سیاه و سفید، در تاریکی فضایی سرد و یخ زده، در رویاهای خود غرق شده است...
اینک صبح است و شهری و خیابانی با همسایه هایی که درشروع یکی از روزهای خوب خدا، با شیدایی تمام، در اندیشه و انتظار ظهور و حضورِ مهربانِ مهدی موعود (عج) همه جا را نورانی و آذین بندی کرده و تمام وجودشان مالامال خنده و شادی است...
و اما در این میان، جوان عکاس، درجست و جوی خاطرات عزیزِ خفته در خاکی سرد، زمین و زمان را به دست فراموشی سپرده و نگاه افسرده به سقف بی روح اتاق و بُغض فرو مانده درگلو، روزگارش را تیره و تار ساخته است:
" آه، کجایی مادرجان؟... کجایی عزیزِ جان؟!... آیا هستی هنوز؟!"
... و نیست؛ دیگر اثری از او نیست؛ دیگر عزیزِ جان و مادری نیست تا فرزندی سر بر شانه های مهربانش بگذارد و به اندازه تمام دلتنگی های دوران کودکی هایش، بگرید. او یک سال قبل درست در چنین روزی و در همین اتاق، درحالی که برای آخرین بار، عاشقانه نام مهدی (عج) را برلب زمزمه می کرد، لبخندزنان پیشانی بر سجاده سبز خدا نهاد و برای همیشه چشم هایش را فرو بست و...
لحظاتی بعد، جوان از تخت پایین می آید و به عکس کوچک و قدیمی روی دیوار نگاه می کند؛ عکسی از دوران کودکی اش که مادری شاداب و خندان، او را در آغوش گرفته و دست های پر مهر خود را به دور بدنش حلقه زده است... نسیم صبحگاهی، عکاس را به گذشته های دور می برد و او در مقابل دیدگان خود، مادرجوانش را می بیند که دست مهربانی برسرش می کشد:
"منو دوست داری پسرم؟"
- آره مامانی!
- چندتا؟
- خیلی؛ هزارتا!
- آفرین پسر گلم!... حالا بشین همین جا تا برات یه بستنی خوشمزه بیارم!
- بستنی؟!... نه، نمی خوام مامان؛ بستنی سرده؛ پیشونیم یخ می کنه و دردم میاد!
... و جوان حاضر در اتاق، به یکباره احساس سرما می کند و پیشانی اش تیر می کشد... لحظاتی بعد، از جا بلند می شود و پس از کنار زدن پرده اتاق، از پنجره به خیابان زیبای مقابلش نگاه می کند؛ خیابانی که به مناسبت میلادی خجسته، کوچه ها و درختان و تیرهای چراغ برق و در و دیوار و حتی آسمانش، با لامپ های رنگارنگ ریسه کشی و تزیین شده و جلوه خاص و چشم نوازی به محله داده است؛ مکانی که طاق نصرت فلزی اش با کتیبه های دیدنی و پرفروغ و چراغ گردان های تماشایی، همه نگاه ها را به سوی خود می کشاند و به دل ها، آرامش می دهد و با خود شادی را به ارمغان می آورد...
با دیدن این همه زیبایی، اشک درچشم های جوان حلقه می زند؛ جوانی تنها که دلتنگ یک عزیزِ ناپیدا و پنهان است:"کجایی مادر؟! کجایی عزیز دلم، کجایی که لحظه ای دیدارت آرزوست..."
اشک های سوزان جوان، برگونه های یخ زده اش همچنان جاری است:"مادر! می دانم که از تنها فرزندت نامهربانی ها دیده ای، می دانم که قلب بزرگ تو، شکستنی است... افسوس و صد افسوس که نتوانستم آن گونه که شایسته تو بود... آه... مادر... مادرجان!...
****
اینجا آسایشگاه معلولان و سالمندان است و اینک غروب؛ غروبی زیبا که رنگ و بو و حال و هوای صبح را دارد؛ صبحی که با خود، مهدی"عج" و مهربانی و میلاد و شربت و شیرینی و شادی و خنده و خدا را دارد... و زنی دلشکسته که در غروب و غربت و غم، درگوشه ای از کارگاه قالیبافی، دور از دیگران و بی توجه به زمین و زمان، همه وجودش را به دار قالی خوش نمایی داده است که...
درفضای باز آسایشگاه، جشنی گرم و به یاد ماندنی برپا است و خنده و شادی در همه جا موج می زند. درگوشه وکنار مکان سرسبز آسایشگاه، تعداد زیادی معلول و سالمند به همراه خانواده به تماشای هنرنمایی گروه موسیقی نشسته وگل لبخند بر لب هایشان نقش بسته است. در قسمت ورودی آسایشگاه، ماکت مسجد مقدس جمکران با چراغ های نورانی و رنگارنگ، به زیبای هرچه بیشتر فضا افزوده است. سرتاسر مکان برگزاری جشن، چراغانی شده و تعدادی جوان در بین جمعیت حاضر،گل و شیرینی و شربت و چایی و آش نذری پخش می کنند و عده ای دیگر، مشغول چیدن گلدان ها وگل های خوشبو در کنارحوض بزرگ آسایشگاه هستند و...
... جوان عکاس، از میان مردمان خندان و خوشحال حاضردرفضای آسایشگاه می گذرد تا خود را به کارگاه قالیبافی برساند، اما به محضی که از اولین پله بالا می رود، ناخودآگاه دچار اضطراب عجیبمی شود... لحظاتی بعد، او به سختی از راهرو باریکی عبور می کند تا با دوربین خود، شاهد جدیدترین اثر یکی از دوستان و همدمان قدیمی مادرش باشد؛ هنرمندی که مادر به وقت دلتنگی روزگار، برای دیدارش به آسایشگاه می آمد و...
درمقابل عکاس، زنی معلول با دست های از فرم برگشته، مشغول کار است. او با دیدن عکاس، هیچ عکس العملی نشان نمی دهد؛ فقط لبخندی زیبا و کم رنگ برلب هایش نقش می بندد و بلافاصله نگاهش را به دار قالی و تارها و رشته های رنگارنگ مقابلش می دهد که طرحی از کودکی زیباست؛ کودکی که به مرور زمان شکل گرفته و تک تک اعضای صورتش نمایان شده است؛ تنها قسمت باقی مانده، دهان و چشم های کودک است که معلوم نیست بالاخره به خنده، باز می شوند و یا تا ابد خواهند گریست... عکاس با دیدن طرح ناقص مقابلش؛ احساس می کند که چهره کودک برایش آشنا است و قبلا او را درجایی دیده است. او درسکوتی لذتبخش به دست های زن می نگرد که شتابان گره ها را در می نوردد تا عشق و زیبایی- این حکایت تمام نشدنی بشریت- را خلق کند.
طرح درمقابل دیدگان جوان عکاس شکل می گیرد و تارهای رنگارنگ یکی پس ازدیگری درجای مناسب خود لانه می کنند تا با گذشت لحظه ها، تصویری کامل از کودک برسینه قالی نقش بندد.
عکاس به آرامی جلو می آید و با دوربین و در نمایی نزدیک، صورت شکسته ناشی از رنج سالیان زن را درکادر می گیرد تا لبخند او را شکار کند، اما به ناگهان برخود می لرزد و بغض سنگینی راه گلویش را می فشارد:" آه، خدایا چه می بینم؛ این زن دارد گریه می کند؟!"
اشک در چشم های معصوم زن، موج می زند و برای خود، راه گریزی می جوید... دیدن چنین صحنه ای برای جوان سخت و طاقت فرسا است. او فکر می کند که زن دراین حالت و با چنین روحیه ای، حتما در آخرین مرحله از طرح خود، دهان و چشم های کودک را به گریه و غمی آشکار، گره خواهد زد و...
جوان، دیگرتحمل و جرات ماندن و دیدن پایان اثر را ندارد و می خواهد هر چه زودتر و با عجله از درکارگاه بیرون برود:"نه، این کودک نباید گریه کند؛ او باید بخندد و عاشق شود!... عشق، ماجرایی است که پایان ندارد؛ او باید برای همیشه عشق بورزد و عاشق بماند..."
****
جوان عکاس در میان جمعیت نشسته و به آهنگ دلنشین موسیقی و صدای خوش خواننده ای گوش می کند که جمعیت حاضر در محوطه بزرگ آسایشگاه را شیفته خود ساخته است، اما او انگار چیزی نمی بیند و نمی شنود و همه حواس و خیالش در پی کارگاه قالیبافی و زن معلولی است که...
او به یکباره از جا بلند می شود و از جمع فاصله می گیرد: " نه، نه؛ اینجا هم نمی توانم بمانم!... باید بروم و نتیجه کار را ببینم!... باید بروم... باید بروم!..."
حس کنجکاوی دست از سر عکاس برنمی دارد... برای دومین بار و با اضطرابی بیش از گذشته، از پله ها بالا می رود و خود را به کارگاه قالیبافی می رساند، اما ناگهان قدم هایش ازحرکت می ایستند و همه وجودش سرشار از شادی می شود؛ بر دارقالی، طرحی ازکودکی خندان، چشم جوان عکاس را به سمت خود می کشاند.... جوان در میان گریه ناشی از شادی، به کودک و طرح کامل مقابلش خیره می شود که دیگرکاملا برایش آشنا است؛ تابلویی از دوران کودکی اش که مادری شاداب و خندان، او را در آغوش گرفته و دست های پر مهر خود را به دور بدنش حلقه زده است:"منو دوست داری پسرم؟ "
- آره مامانی!
- چندتا؟
- خیلی؛ هزارتا!
... عکاس با نگاه نگرانش، با زن معلول و با خالق اثر، حرف ها دارد:" پس کجاست مادرم؟!... مادرم را در این تابلو نمی بینم... کجاست آن عزیزِ جانم تا... "
و به یکباره و هراسان، از زن و تابلو فاصله می گیرد و سرگردان و دوان دوان از کارگاه قالیبافی بیرون می آید و در فاصله نزدیک به محوطه باز آسایشگاه و جمعیت، بغض کرده و با صدای بلند، رو به آسمان ناله می کند:
"من مادرم را می خواهم مهدی جان!... یا مهدی! مادرم کجاست؛ کجاست تابرای آخرین بار، سر برشانه های مهربانش بگذارم و به اندازه تمام دلتنگی های دوران کودکی هایم، بگریم....
****
اینک صبح است و شهری و خیابانی با همسایه هایی که درشروع یکی از روزهای خوب خدا، با شیدایی تمام، در اندیشه و انتظار ظهور و حضورِ مهربانِ مهدی موعود"عج" همه جا را نورانی و آذین بندی کرده و تمام وجودشان مالامال خنده و شادی است...
اینجا شهر است و اینک صبح؛ صبحی زیبا که آواز پرنده ای خوشنوا از دوردست ها، نگاه همگان را به سوی خود فرا می خواند؛ صبح است و شهری با خورشید فروزان و مردمانی که درخیال آغازی شاد و شیرین، سر از بالین برداشته اند تا به زندگی لبخند بزنند... و صدای خندان جوانی درهمین نزدیکی ها؛ عکاس جوانی که در روشنایی گرما بخش اتاق و در میان عکس های رنگی، به احترام دست بر سینه گذاشته و به تابلویی نورانی و قاب شده بردیوار و جمله ای با خطی زیبا، خیره شده که نگاه همگان را مجذوب خود می سازد؛ السلام علیک یا صاحب الزمان(عج)
"کجایی مهدی جان؟! عاشقان می میرند و عشق، همچنان می ماند... کجایی تا بیایی و شاید مرا و ما را در آغوش بگیری؛ کجایی تا ما منتظران، سر بر شانه های مهربانت بگذاریم و به اندازه تمام دلتنگی های عمرمان، گریه کنیم... عاشقان می میرند و عشق، همچنان می ماند...کجایی آقای من؟! بیا؛ بیا که عشق، ماجرایی است که پایان ندارد!..."
