جمیله قلعه نویی

«محمد صبوری» از نوجوانی خود را وقف نظام و اهداف آن کرد و با وجود مدیریت‌های بزرگی که داشت خود را کمترین خدمتگزار می‌دانست و خدمت خلق را بزرگترین عبادت. در آخر، «شهادت» مزد عبادتی بود که او خالصانه انجام می‌داد.