بسمه تعالي
مقدمه ناشر :
مسأله اين نيست كه ما مي خواهيم جنگ بكنيم . ما مي خواهيم دفاع بكنيم . يعني ما مي خواهيم از آبروي اسلام، از آبروي كشور اسلامي دفاع بكنيم . حضرت امام خميني (ره)
هشت سال حماسه دفاع مقدس نقطة عطف تاريخ انقلاب اسلامي است . آحاد مردم ايران اسلامي در طول اين دوران خاطره ساز با خلق حماسه هايي جاويدان از مرزهاي اعتقادي خود با تمام وجود دفاع نمودند و با نثار خون هزاران تن از بهترين عزيزان خود نگذاشتند ذرهّ اي از آبرو و اعتماد عقيده و مكتبشان به دست بيگانگان بيفتد .
نگهداشت خاطرات دفاع مقدس و انتقال مفاهيم ارزشمند آن به نسل حاضر و آينده مي تواند در استحكام مرزهاي معنوي و همچنين افتخار وسربلندي ايران اسلامي نقش مؤثري داشته باشد .
انتشارات عابد مفتخر است با نشر نمايشنامه هاي دفاع مقدس گامي هر چند كوچك در اين مسير بزرگ بردارد . تا شايد قطره اي از اقيانوس بيكران معارف اين جهاد كبير را به نسل آينده ساز منتقل كرده باشد .
تقديم به
گلهاي منتظر،
غنچه هاي شاهد
اشخاص نمايش :
نرگس
احمد / پدر نرگس
طاهره /مادر نرگس
دايي جواد
قاصد
مسافر
زنگ اول / پرنده
حياط خانه اي قديمي و نقلي . يك پنج دري كوچك در روبرو و ايواني كه با چند پله به حياط متصل مي شود. دختر بچه اي پنچ، شش ساله ـ نرگس ـ روي ايوان نشسته و نقاشي مي كشد . گاهگاهي هم به تصوير قاب شده پدرش ـ احمد ـ كه به ديوار ايوان آويزان است مي نگرد . به نظر مي رسد نرگس درحال كشيدن نقاشي پدر است .
تصوير پدر در قاب به نرگس لبخند مي زند .
احمد، در موقعيتي خيالي ظاهر مي شود و آرام و آهسته به سمت نرگس مي رود و به نقاشي او نگاه مي كند . نرگس انگار كه متوجه حضور كسي شده باشد، اطراف را مي نگرد . اما پدر را نمي بيند . بنابراين به كار نقاشي ادامه مي دهد .
احمد آرام به سمت ايوان رفته و جايي در نزديكي قاب مي ماند .
نرگس سر بلند مي كند تا نگاهي به قاب بياندازد . چشم او در نگاه پدر گره مي خورد . لحظاتي محو و مات به احمد خيره مي شود . پدر به او لبخند مي زند . لبهاي نرگس هم به خنده باز مي شود .
نرگس: سلام!
[احمد چشمهايش را روي هم مي گذارد و باز مي كند يعني سلام]
نرگس: مگه نمي گن جواب سلام واجبه؟
[احمد با چشمهايش حرف او را تأييد مي كند .]
نرگس: پس چرا شما جوابم رو نمي دين؟
[احمد، دلخور، سر به زير مي اندازد .]
نرگس: خيلي دوست دارم صدات رو بشنوم بابا . اما تو هر بار، فقط با نگاه ات باهام حرف مي زني!
[يكباره صداي شليك گلوله اي از دور دست شنيده مي شود . احمد، نگران به سمت صدا سر مي گرداند . نرگس هم جهت صدا را نگاه مي كند . صداي گلوله اي ديگر به گوش مي رسد .
احمد يكباره از درد به خود مي پيچد .]
نرگس: [نگران] چي شد بابا؟
[احمد در حالي كه درد مي كشد، به سختي به روي نرگس لبخند مي زند . صداي مادر ـ طاهره ـ از داخل اتاق شنيده مي شود .]
طاهره: نرگس! مادر، صداي چي بود؟
[نرگس، نگاهي به پدر انداخته و بعد به سمت صدا سر مي گرداند .]
نرگس: هيچي مامان . بچه ها بودن!
طاهره: كدوم بچه ها؟
نرگس: بچه هاي كوچه! انگار دارن تفنگ بازي مي كنن .
طاهره: تو داري چيكار مي كني مادر؟
نرگس: نقاشي مي كشم مامان .
طاهره: خيلي خب، زودتر بيا تو، كارت دارم .
نرگس: يه كم ديگه نقاشي بكشم، زود ميام .
[مشغول نقاشي مي شود . احمد، هنوز متأثر از صدايي كه شنيده به افق خيره است . نرگس نگاهش مي كند .]
نرگس: اگه بخواين اينطوري اخم كنين، نقاشي تون زشت مي شه ها!
[احمد، به نرگس لبخند مي زند .]
نرگس: يه كم بيشتر . [پدر بيشتر لبخند مي زند .] آهان . خوب شد . من اصلاً از باباي اخمو خوشم نمي ياد . مثل باباي سارا، همسايمون . هر وقت مي رم در خونه شون، مي گه : «چي مي خواي اينجا بچه؟» [ادا در مي آورد .] انگار كه من بچه ام . بهش مي گم : «من كه بچه نيستم، اسمم نرگسه .» مي گه : «نرگس يا هر چي، بچه اي ديگه .»
[صداي طاهره از داخل شنيده مي شود .]
طاهره: نرگس! با كي داري حرف مي زني مادر؟
نرگس: با ... با هيچكس!
[مخفيانه رو به پدر مي خندد . طاهره با كاسه اي آش به ايوان مي آيد .]
طاهره: باز تو تنها شدي، رفتي توي خيالات؟
نرگس: نه خير، داشتم با بابا حرف مي زدم!
[به احمد اشاره مي كند . احمد به سرعت از آنها روي مي گيرد . طاهره بدون آنكه احمد را ببيند متوجه قاب عكس مي شود .]
طاهره: عكس پدرت رو براي چي آوردي اينجا؟
نرگس: خب داشتم نقاشي اون رو مي كشيدم ديگه .
طاهره: نقاشي پدرت رو؟
نرگس: [نقاشي را نشان مي دهد.] ببين .
طاهره: [نگاه مي كند .] اين مثلاً پدرته؟
نرگس: شكل اش نيست؟
طاهره: چه مي دونم ولله! بيا، اين آش رو ببر براي سارا اينا .
نرگس: من ... من كار دارم .
طاهره: چيكار داري مادر؟
نرگس: هنوز نقاشيم تموم نشده . مي خوام وقتي بابا مياد نشونش بدم .
طاهره: خيلي خب، حالا تا بابا بياد!
نرگس: بابا خيلي زود مياد . خودت گفتي، مگه نه؟
طاهره: من گفتم همين روزها .
نرگس: همين روزها، مگه امروز نيست؟
طاهره: نه مادر. فردا يا چند روز ديگه . خدا مي دونه! حالا اين آش رو ببر، يخ مي كنه ها!
نرگس: [در گرفتن آش ترديد دارد .] آخه من از باباي سارا مي ترسم! يعني خجالت مي كشم .
طاهره: چرا مادر؟
نرگس: چون بهم اخم مي كنه .
طاهره: باهات شوخي مي كنه مادر جون . بيا، چادرت رو هم سر كن . مثل خانومها برو و زود برگرد .
[نرگس با اكراه چادر سفيد گلداري را روي سرش مي اندازد .]
طاهره: ماشاالله دختر گلم .
[نرگس با غرور به پدر نگاه مي كند .]
نرگس: خوشگل شدم؟
[پدر لبخند مي زند .]
طاهره: خانوم شدي.
نرگس: [به پدر] بخندين ديگه.
[طاهره مي خندد .
احمد هم .]
نرگس: [به پدر] بيشتر.
طاهره: دارم مي خندم ديگه.
نرگس: [به مادر] به شما نبودم كه.
طاهره: پس با كي بودي؟
نرگس: با عكس بابا.
طاهره: از دست تو دختر شيطون! [مي خندد.]
نرگس: آش رو بدين ديگه مامان . يخ مي كنه ها!
طاهره: [كاسه آش را به نرگس مي دهد.] بيا مادر، بگو نذريه.
نرگس: واسه اومدن بابا؟
طاهره: آره مادر!
[ناراحت به سمت قاب عكس مي رود . آن را بر مي دارد و به ديوار ايوان مي آويزد.]
نرگس: غصه نخور مامان. همين روزها مياد. امروز نه ها! فردا يا چند روز ديگه . [با نگاه به پدر] خداحافظ .
[قصد رفتن دارد كه زنگ خانه به صدا در مي آيد. نرگس و طاهره به جهت صدا نگاه مي كنند.]
نرگس: [به مادر] زنگ مي زنن؟
طاهره: ببين كيه .
نرگس: [رو به بيرون] كيه؟
[زنگ خانه بار ديگر شنيده مي شود . احمد ناپديد مي شود.]
نرگس: [به مادر] جواب نمي ده، يعني كي زنگ مي زنه؟
طاهره: خب در رو باز كن ببين كيه مادر.
نرگس: من ... من مي ترسم! يعني خجالت مي كشم!
طاهره: از كي؟
نرگس: همون كه پشت دره!
طاهره: مگه مي دوني كيه؟
نرگس: نه، ولي مي گم شايد بابا باشه.
[اطراف را به دنبال پدر جستجو مي كند . اما او را نمي يابد.]
طاهره: از دست تو دختر! [به سمت در حركت مي كند.] كيه؟
[صداي زنگ دوچرخه شنيده مي شود.]
نرگس: [خوشحال] دايي يه، دايي جواد! [رو به بيرون] سلام.
[صداي زنگ دوچرخه بار ديگر به گو ش مي رسد. يعني عليك سلام ]
طاهره: اومدم . [در را باز مي كند .] سلام .
دايي جواد: [از پشت در] سلام . اجازه هست؟
نرگس: بفرمايين، منزل خودتونه .
[دايي جواد داخل مي شود.]
دايي جواد: [به نرگس]كجا خانوم خانوما؟
نرگس: دارم مي رم خونه سارا اينا.
دايي جواد: تا ديدي دايي يت اومد، داري مي ري؟
نرگس: مي خوام براشون آش ببرم . زودي ميام، جايي نرين ها دايي جون!
[نرگس خارج مي شود . دايي جواد رفتنش را نگاه مي كند.]
دايي جواد: ببين چجوري قل مي خوره مي ره، بقچه خانوم !
طاهره:تنها اومدي داداش؟
دايي جواد: پس خيال كردي اين وقت روز، همگي راه افتاديم اومديم مهموني؟ اون هم با دوچرخه!
طاهره: نمي ياريش تو؟ دوچرخه رو؟
دايي جواد: نه، مي خوام برم.
طاهره: مونس چطوره؟ رضا جون؟
دايي جواد: خوبن، سلام رسوندن . رضا هم كه فقط شيطنت مي كنه، پدرسوخته!
طاهره: چه خبر؟
[دايي جواد مي خواهد حرفي بزند اما نگران است . براي فرار از سؤال طاهره، بيرون خانه را نگاه مي كند.]
طاهره: طوري شده؟
دايي جواد: راستش، تا نرگس نيومده بايد يه چيزي رو بگم!
طاهره: در مورد احمد؟
دايي جواد: آره.
طاهره: خبري شده؟
[دايي جواد، كاغذي را از جيبش بيرون مي آورد و به طاهره مي دهد.]
طاهره: [كاغذ را نگاه مي كند] اين اسمها چيه؟
دايي جواد: يه ليست جديد از اسراي ايراني .
طاهره: اسرا؟ [كاغذ را نگاه مي كند.] اسم احمد هم اينجاس، احمد ايراني!
دايي جواد: البته اونجا، خيلي از اسرا خودشون رو ايراني معرفي مي كنن .ولي با اين حال يه نقطه اميده!
طاهره: [با خود] اميد؟!
دايي جواد: بايد يه جوري به نرگس بگيم پدرش اسير شده!
طاهره: من بهش گفتم : «همين روزها پدرت مياد.»
دايي جواد: چاره چيه؟ اون بايد كم كم واقعيت رو بدونه.
طاهره: پس اونها كه مي گفتن مجروح شده! مي گفتن، ديدن كه تير خورده و افتاده!
دايي جواد: ممكنه بعد از زخمي شدن، اسير شده باشه. بهر حال بايد صبر كنيم تا نامه اي ازش بياد . انوقت، همه چيز روشن مي شه.
[صداي زنگ خانه به گوش مي رسد. دايي جواد و طاهره، سراسيمه به جهت صدا نگاه مي كنند.]
طاهره: كيه؟
[صداي زنگ، بار ديگر شنيده مي شود.]
دايي جواد: [به طاهره] در كه بازه، كيه زنگ مي زنه؟
طاهره: [نگران] نمي دونم.
[صداي زنگ دوچرخه شنيده مي شود.]
دايي جواد: كار نرگسه، اي ناقلا!
طاهره: [رو به بيرون] تويي نرگس؟
نرگس: [از بيرون] اجازه هست، بيام تو؟
دايي جواد: بفرمايين . منزل خودتونه.
طاهره: [به دايي جواد] فعلاً چيزي بهش نگو داداش، باشه؟ من خودم باهاش حرف مي زنم.
دايي جواد: خيلي خب، هر چي شما بفرمايين آبجي خانوم .
[كاغذ را از طاهره مي گيرد و در جيبش مي گذارد . نرگس، در حالي كه دوچرخه دايي جواد را ناشيانه حركت مي دهد داخل مي شود.]
نرگس: برين كنار! آمبولانس داره مياد. [صداي آمبولانس در مي آورد و به طرف دايي جواد مي رود . جواد از مقابل دوچرخه فرار مي كند.]
طاهره: ترسونديم بچه! اين كارها چيه مي كني؟
نرگس: مامانِ سارا گفتن : «سلام برسون. بگو نذرتون قبول باشه انشاالله .»
[كاسه خالي را به مادر مي دهد.]
طاهره: سلامت باشن. [كاسه را مي گيرد و سمت ايوان مي رود.] چيزي مي خوري داداش؟
دايي جواد: نه ديگه بايد برم .
طاهره: پس صبر كن يه ظرف آش بيارم، با خودت ببري.
[به اتاق مي رود.]
نرگس: كجا مي خواي بري دايي، به اين زودي؟
دايي جواد: مي خوام برم خونه، البته اگه خانوم كوچولو اجازه بدن.
نرگس: من اجازه نمي دم. بايد با من بازي كنين آقا.
دايي جواد: چي بازي؟
نرگس: آمبولانس ديگه.
دايي جواد: آمبولانس؟
[نرگس صداي آمبولانس در مي آورد و به سمت دايي مي رود . دايي بار ديگر از مقابل نرگس فرار مي كند.]
دايي جواد: [ادا در مي آورد] چه خبره خانم؟ مگه سر مي بري؟
نرگس: [ادا در مي آورد.] نه خير آقا، دارم مجروح مي برم؟
دايي جواد: [با خود] مجروح؟
نرگس: از جبهه اومده . زخمي شده!
[بار ديگر حركت مي كند.]
دايي جواد: [چيزي را به خاطر مي آورد.] صبر كن ببينم نرگس!
نرگس: نمي شه، بايد زودي ببرمش خونه شون!
دايي جواد: به تو مي گم وايسا ! [نرگس را دنبال مي كند.] مي خوام يه چيزي بهت بگم.
نرگس: نمي تونم وايسم. آخه بچه اش منتظره بيچاره. دلش براي باباش تنگ شده .
دايي جواد: وايسا بچه، سرم گيج رفت!
[چرخ را از پشت مي گيرد . نرگس تعادلش را از دست مي دهد و به زمين مي افتد.]
دايي جواد: چي شد؟
نرگس: [دلخور] هيچي!
دايي جواد: مگه بهت نگفتم وايسا، دايي جون؟
[چرخ را كناري گذاشته و براي دلجويي به سمت نرگس مي رود.]
دايي جواد: طوريت شد؟
نرگس: گفتم كه نه!
دايي جواد: پس چرا ناراحتي؟
نرگس: به خاطر اون كه نيست.
دايي جواد: پس چيه؟
نرگس: هيچي.
دايي جواد: خب هيچي كه گريه نداره دايي جون.
نرگس: براي بابام گريه مي كنم. دلم براش مي سوزه خب!
دايي جواد: مگه بابا چي شده؟
نرگس: مجروح شده، خودتون گفتين.
دايي جواد: خب اينكه گريه نداره.خوب مي شه.
نرگس: اون مي خواد بياد خونه، ولي نمي تونه . آخه ماشينها، جلوي آمبولانس رو گرفتن! نمي گذارن بياد!
دايي جواد: اين رو كي بهت گفته؟
نرگس: خودم فهميدم .
دايي جواد: خيلي خب. حالا گريه نكن . بيا مي خوام يه چيزي نشونت بدم .
[به طرف دوچرخه مي رود.]
نرگس: [دلخور] نمي خوام!
دايي جواد: اگه بدوني چي برات آوردم. [داخل خورجين را نگاه مي كند.] چه نفس، نفسي هم مي زنه حيوونكي!
نرگس: حيوونكي؟ حيوونكي ديگه كيه؟
دايي جواد: بيا نگاه كن.
[نرگس، به طرف دوچرخه مي رود و داخل خورجين را نگاه مي كند.]
نرگس: اون كيه؟
دايي جواد: يه مجروح!
نرگس: مجروح؟
دايي جواد: همون كه داشتي با آمبولانس مي بردي.
نرگس: راستي راستي؟
دايي جواد: آره خب، زخمي شده . بچه ها با تير زدنش!
نرگس: طفلي... نازي.
دايي جواد: داشتم مي بردمش براي رضا. اگه مي خواي تو نگه اش.
نرگس: نگه اش دارم؟ چطوري؟
دايي جواد: مواظبش باش تا خوب بشه.
[طاهره با ظرف آش به ايوان مي آيد.]
طاهره: ميومدي تو داداش يه بشقاب مي خوردي.
دايي جواد: نه ديگه، مي برم خونه با هم مي خوريم . منتظرن .
نرگس: مامان بيا نگاه كن.
طاهره: چي شده؟
نرگس: دايي برام يه پرنده آورده.
طاهره: پرنده؟
نرگس: نگه اش داريم مامان جون؟ آخه زخمي شده! بچه ها با تير زدنش . گناه داره .
دايي جواد: توي همين كوچه خودتون پيداش كردم . اگر نمي رسيدم نفله اش كرده بودن، حيووني رو!
طاهره: [پرنده را نگاه مي كند.] خدا خيرشون نده، هر روز صداي تق و تقشون مياد .
نرگس: نگه اش داريم مامان؟ تو رو خدا.
طاهره: سخته، مواظبت مي خواد.
نرگس: من مواظبشم تا خوب بشه. خواهش مي كنم.
دايي جواد: يكي دو روز باشه، اگه خوب نشد يه فكري براش مي كنيم .
طاهره: باشه.
[ظرف آش را به دايي جواد مي دهد . نرگس هم با خوشحالي خورجين را از روي دوچرخه بر مي دارد و دور حياط مي دود.]
نرگس: آخ جون. نگه اش مي داريم. آخ جون.
[صداي آمبولانس در مي آورد.]
طاهره: چيكار داري مي كني مادر؟ مواظب باش! اگه بخواي اين بلاها رو سرش بياري كه مي ميره!
[نرگس روي زمين مي نشيند و پرنده را از داخل خورجين بيرون مي آورد.]
نرگس: بميرم الهي. حتماً خيلي درد داري آره؟
دايي جواد: [به طاهره] من ديگه مي رم خواهر. [به نرگس] خانم پرستار! كاري با دايي ات نداري؟
نرگس: نه، دايي جون، به سلامت .
دايي جواد: نمي خواي اون برانكارد ما رو بدي؟
نرگس: برانكارد؟
دايي جواد: [به دوچرخه اش اشاره مي كند.] آمبولانس كه بدون خورجين نمي شه.
[طاهره خورجين را از نرگس مي گيرد.]
طاهره: خوني شده داداش، بذار بشورمش.
دايي جواد: زحمت مي شه، مي دم مونس بشوره.
طاهره: زحمتي نيست. سلامش رو برسون.
نرگس: دايي به رضا مي گين من پرنده دارم؟
دايي جواد: معلومه، تازه بايد با هم بيايم عيادتش. [حركت مي كند.] خداحافظ.
[دايي جواد خارج مي شود. طاهره لحظاتي رفتن او را نگاه مي كند. بعد به سمت ايوان مي رود.]
طاهره: بيا تو مادر، ناهار يخ كرد.
نرگس: پس اين حيوونكي چي بخوره؟
طاهره: بيارش تو. اول بايد زخمش رو ببنديم.
[نگاهش ناخواسته به سمت قاب عكس احمد مي چرخد. نرگس هم عكس پدر را نگاه مي كند. نور روي قاب عكس متمركز مي شود.]
زنگ دوم / قاصد
همان خانه نقلي.
روي ديوار ايوان، بجاي قاب عكس، قفس پرنده قرار گرفته است.
نرگس، در حالي كه چهار پايه اي را كشان كشان با خود مي آورد به ايوان مي آيد. چهارپايه را زير قفس مي گذارد. و از آن بالا مي رود. سعي مي كند به قفس دست پيدا كند اما قفس دور از دسترس اوست.
احمد، پشت پنجره ي مشبكِ يكي از اتاق ها، نگران نرگس را نگاه مي كند.
نرگس، جارويي را از گوشه حياط بر مي دارد و بار ديگر به سراغ قفس مي رود . روي چارپايه مي ايستد و با جارو به قفس مي زند.
احمد با نگراني بيشتر به ايوان مي آيد و مقابل نرگس مي ايستد . بعد دست دراز مي كند تا جارو را از نرگس بگيرد.
نرگس، كه انگار پدر را ديده است، از چارپايه پايين مي آيد. جارو را كنار مي اندازد و روي پله ايوان مي نشيند.
نرگس: خب چيكار كنم؟ دستم نمي رسه بيارمش پايين.
[احمد از او رو مي گيرد.]
نرگس: حالا شما ببخشين . ديگه اين كار رو نمي كنم . غلط كردم!
[احمد به او لبخند مي زند.]
نرگس: حيووني دلش گرفته. خب، خيلي وقته بچه اش رو نديده . گناه داره .
[بلند مي شود چارپايه را با فاصله از قفس مي گذارد. روي آن مي ايستد و سعي مي كند داخل قفس را نگاه كند.]
نرگس: غصه نخور پرنده. بال و پرت كه خوب شد، آزادت مي كنم بري. باشه؟
[احمد، لبخندي از رضايت مي زند.]
نرگس: [به پدر] گفت باشه. [به پرنده] حالا ديگه برو بخواب تا زود خوب بشي. بدو بدو باريك الله...
[صداي زنگ خانه به گوش مي رسد. احمد و نرگس، نگران يكديگر را نگاه مي كنند.]
نرگس: زنگ دره! يعني كيه؟
[از چارپايه و ايوان پايين مي آيد. به سمت در حياط مي دود و پشت در مي ايستد.]
نرگس: [با خود] اگه مامان باشه كه كليد داره براي خودش. اگه دايي باشه، با زنگ دوچرخه اش بهم علامت مي ده. [رو به بيرون] كيه؟
صدا: [از بيرون] منزل ايراني همينه؟ احمد ايراني؟
نرگس: بله، همينجاس، اينجاس!
صدا: كسي خونه هست؟
نرگس: مامانم نيستن. ببخشين، شما؟
صدا: نامه آوردم.
نرگس: [با خود] نامه؟ [رو به بيرون] يه دقيقه صبر كنين.
[به اتاق مي رود و چادرش را سر مي كند و بر مي گردد .]
نرگس: [رو به بيرون] شما پستچي هستين؟
صدا: نه باباجون، پستچي نيستم.
نرگس: پس كي هستين؟
صدا: چطور بگم؟ قاصدم!
نرگس: قاصد؟
صدا: قاصد هم يه جور پستچي يه ملطفتي؟ نامه مي بره.
نرگس: اگه نامه مي بره، پس چرا اسمش پستچي نيست؟
صدا: ببين پدرمن، پستچي يه جور نامه مي بره، قاصد يه جور ديگه.
نرگس: فهميدم، شما هم نامه آوردين، ولي يه جور ديگه.
صدا: ها باريك لله.
نرگس: خب نامتون چجوريه مگه؟
صدا: اي بابا، من كه نمي تونم از پشت در بهت بگم نامه ام چجوري هست و چجوري نيست.
نرگس: ببخشيد الآن در رو باز مي كنم. [در را باز مي كند.] سلام.
قاصد: عليك سلام. دختر گل و گلابچه. مامانت كجاست دختر خانم؟
نرگس: مامانمون رفتن مدرسه.
قاصد: مدرسه؟ مامانت رفته مدرسه كه چي بشه؟
نرگس: نه اينكه رفته باشن درس بخونن. رفتن كه درس بدن به بچه هاي مردم.
قاصد: پس معلمن.
نرگس: بله، مي رن مدرسه. توي همون كوچه هه كه خيلي درخت داره. مي خواين برم صداش كنم؟ مدرسه شون رو بلدم ها.
قاصد: نه نه دخترجون، من مي رم بعداً ميام.
نرگس: خب بمونين. زودي ميان به خدا. آخه بايد نهار درست كنن. من هم بلدم درست كنم ها. ولي مامان نمي گذاره. مي گه : «خودت رو مي سوزوني، ناكار مي كني!»
قاصد: خب حق داره مادرت. ببين، من به اين سن و سال، هنوز بلد نيستم غذا درست كنم. چه برسه به تو.
نرگس: خب شما خيلي پيرين.
قاصد: آره باباجون. پير شديم رفت پي كارش!
نرگس: يعني شما از باباي من بزرگترين؟
قاصد: خب من چه مي دونم بابات چندسالشه دختر جون!
نرگس: باباي من اسيره مي دونستين؟
قاصد: آره خب، اين رو كه مي دونم.
نرگس: شما ولي نمي دونين كي مياد مگه نه؟
قاصد: نه خب، اين رو نمي دونم.
نرگس: من مي دونم.
قاصد: راس مي گي؟
نرگس: همين روزا. مادرم مي گه. شما مي دونين همين روزا يعني كي؟
قاصد: والله چه عرض كنم!
نرگس: بگين ديگه. بگين زود يا دير؟
قاصد: انشاالله كه خدا همه اسيرها رو هر چه زودتر آزاد كنه.
نرگس: آزاد كنه يعني ديگه اسير نباشن.
قاصد: آباريك الله .
نرگس: اگه يه پرنده اي تو قفس باشه، يعني اسيره؟
قاصد: اسير اسير كه نه.
نرگس: خب اگه آزاد نباشه كه بپره، يعني اسيره ديگه.
قاصد: آره خب اون هم يه جور اسارته.
نرگس: اگه آدم يه پرنده رو بذاره توي قفس كه گربه ها نگيرنش چي؟
قاصد: والله چي بگم؟ اين رو ديگه نمي دونم اسمش چيه.
نرگس: دايي ام مي گه: «به اين نمي گن اسارت بچه، مي گن نگهداري!» اينا با هم فرق مي كنن. مي دونستين؟
قاصد: آره خب فرق مي كنن. اسارت يه چيزه، نگهداري يه چيزه ديگه.
نرگس: شما از دايي من بلند ترين؟
قاصد: دايي تو؟ خب چه مي دونم. شايد بلندتر باشم، شايد هم كوتاهتر! من چه مي دونم دايي ات چه قديه. نديدمش كه.
نرگس: دايي من خيلي قدش بلنده!
قاصد: خب ماشاالله، انشاالله خدا نگه اش داره.
نرگس: ولي شما از من بلندترين.
قاصد: خب اينكه معلومه. چه حرفهايي مي زني تو دختر.
نرگس: اسمم نرگسه . نرگس ايراني.
قاصد: ماشاالله تو چقدر حرف مي زني، نرگس خانم.
نرگس: شما دستتون مي رسه اون قفس رو بيارينش پايين؟
قاصد: كدوم قفس؟
نرگس: همون كه اون بالاي ايوان روي ديواره. توش هم يه پرنده است .
قاصد: واسه چي مي خواهيش، اون رو؟
نرگس: كارش دارم. بي زحمت بيارينش . قدتون هم كه مي رسه ماشاالله .
قاصد: يه وقت مادرت مياد ناراحت مي شه . بذار همون جا باشه. جاش خوبه.
نرگس: ناراحت نمي شه. خودش هميشه مياردش كه باهاش حرف بزنم .
قاصد: حالا بذار خودش بياد. مياردش برات .
نرگس: آخه از صبح تا حالا، نه آب خورده نه دونه.
قاصد: خب شايد ميل نداشته حيووني.
نرگس: شايد هم مامان، صبح يادش رفته براش دون و آب بذاره!
قاصد: لا اله الالله .
نرگس: از گشنگي نميره يه هو طفلي! بيارينش.
قاصد: آخه من كه نمي تونم راه بيافتم بيام تو خونه مردم، دست بذارم به زندگي شون!
نرگس: فقط اون قفس رو بيارين . همين .
قاصد: بالاخره بايد بيام توي خونه مردم يا نه؟ از اينجا كه نمي تونم دستم رو دراز كنم و قفس رو بيارم .
نرگس: خب بياين تو. من كه اجازه مي دم.
قاصد: اونوقت مادرت نمي گه چرا مرد غريبه رو توي خونه راه دادي؟
نرگس: مي گم پرنده هه آب و دون نداشت.
قاصد: از كجا معلوم كه نداشته باشه؟ آب و دون؟
نرگس: نداره ديگه. اگه داشت كه مي خورد. [به سمت قفس مي رود.] نمرده باشه حيووني!
قاصد: اين چه حرفيه مي زني دختر؟
نرگس: آخه اصلاً تكون نمي خوره. تو رو خدا بيارينش . تو رو خدا.
قاصد: عجب گرفتاري شديم امروز!
نرگس: تو رو جون بچه هاتون آقا!
قاصد: خيلي خب، خيلي خب آروم باش. چَشم. ميارمش پايين. منتهي آب و دونش رو نگاه مي كني دوباره مي گذارم سر جاش ها!
نرگس: باشه.
قاصد: كسي نيست توي خونه؟
نرگس: نه به خدا هيچكس نيست.
قاصد: يا الله، يا الله. شما بچه ها آدم رو به چه كارهايي وادار مي كنين.
[وارد خانه مي شود و يك راست به طرف ايوان مي رود . قفس را پايين مي آورد و داخل آن را نگاه مي كند.]
قاصد: زنده اس، چشمهاش تكون مي خوره، ببين.
نرگس: بدينش به من.
قاصد: آب و دون هم كه داره.
نرگس: پس چرا نمي خوره؟
قاصد: چه مي دونم. اِاِ، زخمي هم كه هست اين طفل معصوم!
نرگس: بچه ها زدنش. با تفنگ! بدينش.
