در تخريب که بيشتر با مين سر و کار داشتند، به نحوي بود و در زهي به نوع ديگر، و به همين ترتيب در ساير دسته ها. سلاحهايشان که به هم تکيه مي دادند از قبيل سمينوف و سام هفت (نوعي موشک)، و وسايلش نظير سمبه و سرنيزه و بقيه از آنچه از لوازم جنگي بود و حرف اول اسم آن ها سين (س) بود.
اگر نوروز و حلول سال نو بعد از عمليات بود، قضيه صورت ديگري داشت. عکس شهداي عمليات را سر سفره مي چيدند، بر سر لوله تفنگها پرچم سرخ مي زندند، وصيت نامه ها با نوار هاي پر شده دوستان در لحظات قبل از شهادت را سر سفره مي گذاشتند، جاي شهدا و مفقودالاثر ها را خالي مي کردند. لحظه داخل شدن سال نو، بعضي که در خط اول بودند با شليک گلوله اي به سمت دشمن ابراز احساسات مي کردند سکه هاي دو ريالي و بيشتر که به دست امام (ره) متبرک شده بود و معمولا "حاجي بخشي" توزيع مي کرد هم جاي خود را داشت، همچنين آن چه از تبليغات گردان مي رسيد، از قبيل پيام رئيس جمهور، نخست وزير، اسکناسهاي يکصد ريالي و مثل آن نوعي عيدي دادن هم بين خود بچه هامعمول بود، که بعضي خودشان طلب مي کردند و نوعش را معين مي کردند. چنانچه يکي از ديگري دست خطي به عيدي مي خواست و چيز ديگري قبول نمي کرد و او بعد از مدتي عبارت " کتب عليکم القتال " را مي نوشت و پاکتي تقديمش مي کرد، که تا سر حد شهادت نصب العين همرزمش قرار مي گرفت. ديد و بازديد از گردانهاي همجوار و رفتن به سراغ فرماندهان و روبوسي با آنها از جمله سنتهاي حسنه اي بود که در ايام سال نو به ندرت ترک مي شد .
برگرفته از سايت صبح
