خبرگزاری دفاع مقدس، بصیرت و دورنگری پیر جماران در همه عرصه های انقلاب اسلامی به وضوح دیدنی و قابل لمس است، صبح روز 31 تیر ماه سال 1367 یعنی فقط با گذشت تنها 3 روز از پذیرش قطعنامه 598 از طرف جمهوری اسلامی ایران؛ حضرت امام روح الله، تنها چند ساعت مانده به تجاوز حمله رژیم بعثی به خاک کشورمان طی یک پیام مراتب احساس خطر را به فرماندهی سپاه و رزمندگان اعلام می دارد.
یک روز پس از تجاوز رژیم بعثی به خرمشهر، روز سی ویکم تیرماه دشمن حملاتی را در محور قصر شیرین و مهران طرح ریزی کرد. یگانهای عراقی در منطقه میمک و مهران به قصد تصرف صالح آباد و قطع جاده مواصلاتی منطقه غرب، حمله خود را آغاز کردند. این حملات همه مردم ایران را به اوج خباثت رژیم بعثی آگاه کرد و موجبات حضور گسترده ملت در جبهه ها گردید، حضور مردم به گونه ای بود که فرماندهان جنگ برای سازماندهی نیروهای مردمی دچار مشکل شده بودند. در آن زمان فرماندهی منطقه بر عهده لشگر 16 زرهی نیروی زمینی ارتش بود، فرماندهان ارتش با به کارگیری گردان تکاور و نیروهای بومی و بسیجی، مناطق تصرف شده را از دست دشمن بازپس گرفتند و منطقه را آزاد کردند.
دفاع از سرزمین های مورد حمله قرار گرفته به قدری مهم بود که حضرت امام خمینی (ره) پیامی خطاب به فرماندهان و رزمندگان صادر می کند.
"این نقطه حیاتی کفر و اسلام است. یعنی نقطه شکست یا پیروزی اسلام یا کفر است و باید متر به متر جنگید و هیچی از هیچ کس پذیرفته نیست. اینجا نقطه ای ست که یا موجب می شود سپاه حیات پیدا کند دوباره در کشور و یا برای همیشه یک سپاه ذلیل و مرده ای بشود."
یگانهای ایرانی نه تنها مانع پیشروی دشمن شدند بلکه با جمع آوری عناصر داوطلب و حضور فرماندهان ردههای مختلف بهعنوان عناصر درگیر در خطوط مقدم نبرد و رویارویی انفرادی با تانکهای عراقی توانستند مقادیر قابل توجهی از ادوات دشمن را به غنیمت بگیرند. معاون یکی از گردانهای تانک عراق که با درجه سرگردی به اسارت رزمندگان ارتش اسلام درآمده بود درباره اهداف عراق از انجام این عملیات گفت: " به ما دستور داده بودند ضمن انهدام نیروهای اندک ایران، شهر ایلام را محاصره و به سمت اسلام آباد پیش روی کنیم ولی عملا ما در صالح آباد با نیروهای زیاد ایرانی و مقاومت سرسختانه آنها مواجه شدیم".
حملات ناجوانمردانه رژیم بعث عراق تنها چند روز پس از پذیرش قطعنامه به روشنی نشان داد که شعارهای صلحطلبی و تقاضای پایان جنگ و در مقابل متهم کردن ایران به ادامه جنگ و سرپیچی از پذیرش صلح، ادعاهایی واهی بیش نبوده و رژیم منحوس صدام و حامیان آن تنها بهدنبال راهکارهای مختلف و گوناگونی برای ضربه زدن به نظام اسلامی بودند.
