صدام چگونه زیر بار آزادسازی اسرای ایرانی رفت / جزئیاتی از سه نامه صدام به رئیس جمهور ایران

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، صدام در تاریخ 26 رمضان 1410 برابر با اول اردیبهشت ماه 1369 اولین نامه ی خود را به حضرت آیت الله علی اکبر هاشمی رفسنجانی و مقام معظم رهبری نوشت و درخواست ملاقات مستقیم سران دو کشور در مکه ی معظمه را نمود. این در حالی بود که او هنوز از زیر بار آغاز تهاجم به ایران و ادعای جنگ عرب و عجم دست بردار نبود.

 

اگرچه صدام به فتنه انگیزی سران استکبار جهانی در به راه انداختن این جنگ خونین اشاراتی کرده بود ولی به هیچ وجه از نقش خود به عنوان مجری طرحهای آنان ذکری به میان نیاورد. او باز هم مغرورانه می خواست درخواستهای خود را به بالاترین مقامات کشورمان تحمیل کند. آنچنانکه با تهاجم به ایران جنگ را به ملت مظلوم و سلحشورمان تحمیل کرد.

 

صدام فکر می کرد که جمهوری اسلامی ایران اقدامات آل سعود در به شهادت رساندن زائران ایرانی را فراموش کرده است. برای همین کشور محل ملاقات را عربستان سعودی پیشنهاد کرد تا جمهوری اسلامی ایران را در موضع ضعف قرار دهد.

 

هاشمی رفسنجانی رئیس جمهور وقت برای تمایش حسن نیت ایران پاسخ وی را داد، ولی به رفتارهای زور مدارانه و استکباری صدام هم اشاره نمود. صدام در نامه ی دوم مطالبی را به عنوان گلایه مطرح کرد که همه ی این مطالب جنبه ی مظلوم نمایی داشت. مثلاً او گفته بود که چرا طرف ایرانی از عبارات تند استفاده کرده است؟ صدام در حالی این موضوع را مطرح می ساخت که از تقصیر آغاز جنگ و ایجاد آن همه خسارت به ایران طفره می رفت.

 

نامه ی سوم صدام در شرایطی نوشته شد که او مقدمات حمله به کویت را آماده کرد. وی در این نامه نیز موزیانه می کوشید تا اعتبار همان قطعنامه ی 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد را که بخشهای فراوانی از آن حاشیه ی امنی برایش ایجاد کرده بود از بین ببرد و با مذاکرات مستقیم بتواند به آنچه که با تحمیل جنگ به ایران بدان دست نیافته بود برسد.

 

صدام در این نامه خواستار مشخص شدن چهارچوب مذاکرات بر اساس حاکمیت قطعی عراق بر اروند رود شده بود. او همچنین خواستار حذف بند شش قطعنامه که به قول خودش احتمال آغاز مجدد جنگ را به دنبال داشت شد. بند ششم قطعنامه ی 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد خواستار رسیدگی درباره مسئولیت منازعه و به عبارتی تعیین متجاوز شده بود که صدام می خواست از زیر بار مسئولیت آغازگر جنگ و تجاوز به ایران شانه خالی کند.

 

هنگامی که تجاوز عراق به کویت آغاز شد دول غربی برای حفظ منافع نفتیشان در منطقه و جلوگیری از بلعیدن کویت توسط صدام حدود پنج ماه به عراق مهلت دادند تا از کویت بیرون برود؛ اما صدام کسی نبود که وخامت شرایط را به خوبی درک کند. او تنها به بلندپروازی هایش می اندیشید و به خاطر تجهیزات فراوانی که در اثر جنگ با ایران در انبارهای مهماتش ذخیره کرده بود خیال می کرد که می تواند با آمریکا درگیر شود.

 

پانزده روز بعد وقتی احتمال درگیری با غربیها جدی شد و عراق در دوازدهمین روز اشغال کویت قرار گرفت، صدام طی نامه ای اعتراف می کند که جمهوری اسلامی ایران در نبرد با عراق به هر آنچه که می خواست رسیده است و عراق آمادگی دارد تا به طور یک جانبه اقدام به آزادسازی اسرا نماید و به تبع آن عقب نشینی به مرزهای بین المللی را نیز آغاز کند.

 

صدام می خواست یگانهای باقیمانده اش را از مرزهای ایران فرا بخواند تا در جنگ با غربیها بازسازی و استفاده شوند. او هرگز به دنبال اقدامات صلح طلبانه آن هم از نوع یک جانبه نبوده است. بلکه او نوعی معامله را که حداقل ضرر در عرصه ی سیاسی و نظامی را برایش داشته باشد تعقیب می نمود.

 

صدام حسین در آخرین نامه اش به هاشمی رفسنجانی اعلام کرد که اولین گروه از اسرا در تاریخ هفدهم آگوست 1990 برابر با بیست و ششم مرداد ماه 1369 از مرز خسروی آزاد خواهند شد.

 

بدین ترتیب پس از سالها کینه ورزی و خصومت میان دو ملت ایران و عراق که صدام باعث آن شده بود، اولین گروه از رزمندگان دلاور اسلام که مدتها در بند دژخیمان بعثی گرفتار شده بودند، با سرافرازی به میهن اسلامیمان بازگشتند.