گروه فرهنگ دفاعپرس- مرتضی نجفی قدسی؛ یکی از اصول اعتقادی شیعیان این است که معتقد به ۱۴ معصوم هستند، یعنی پیامبر اکرم (ص)، حضرت فاطمهی زهرا (س) و ۱۲ امام از امیرالمؤمنین علی (ع) تا حضرت مهدی (عج) را مصون از خطا و اشتباه میدانند، آنان به حکم آیهی تطهیر (إِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرا آیه۳۳ سوره احزاب) پاک و مبری از هرگونه خطا هستند و عمل آنان و فرمایش آنان ججّت است و رضای آنها رضایت پروردگار و غضب و نارضایتی آنها نیز غضب و نارضایتی پروردگار را در پی خواهد داشت.
در احادیث متقن و مکرر از پیامبر اکرم (ص) نیز بر این معنا تأکید شده و آن حضرت نام امامان معصوم را بارها متذکر شدهاند و بر پیروی از آنان پیوسته سفارش کردهاند.
در بحث علم امامان نیز، چون علم آنها لدّنی و از جانب پروردگار است، محدودیت ندارد و قابل احصاء نیست کما اینکه امیرالمؤمنین علی (ع) فرمودند: «لو کشف الغطاء ما ازددت یقیناً» یعنی اگر تمام پردهها کنار برود و تمام حقایق عالم هستی و دنیا و آخرت روشن شود چیزی به یقین امیرالمؤمنین اضافه نمیکند یعنی آنها عالِم به اولین و آخرین و هست و نیست جهان هستند، چون علم آنها در پهنای علم الهی قرار گرفته است.
بیشتر کسانی که حتی ممکن است در لباس روحانیت باشند و سخنانی منحرفانه مطرح میکنند، اگر تعمدی نباشد و وابستگی به دشمنان اسلام و تشیع هم نداشته باشند، از تزلزلشان در اعتقاد به عصمت ائمه اطهار (ع) حکایت دارد و الاّ نباید هیچ گزارههای را که مخلّ عصمت امام و یا علم امام هست را مطرح کنند.
چنین کسانی نمیتوانند ادعای تشیع داشته باشند، چون معتقدات شیعه معین است و مرزبندی اش با دیگر مذاهب هم روشن است و قابل تشکیک هم نیست، اینگونه افراد اگر اجیر شده نباشند و صرفاً خطای فکری داشته باشند، مانند عموم اهل تسنن از محبیّن اهل بیت (ع) هستند ولی مقام عصمت برای آنها قائل نیستند.
شرح کسانی که انحرافات فکری داشتهاند و حتی در لباس روحانیت به جنگ معتقدات شیعه رفتهاند، فرصتی طولانی میخواهد، امّا نقش استعمارگران و مخصوصاً انگلیس مکّار در ساختن مذاهب انحرافی و جدید قابل توجه است.
مستر هِمفر انگلیسی در خاطرات خود نقل میکند که چگونه مذهب بهائیت را در ایران و وهابیّت را در عربستان برای مسخ کردن اسلام و معتقدات مردم مسلمان پدید آوردند. آنها با نفوذ به یکی از روحانیون شیعه به نام سید علی محمد باب او را مهره تمام عیار خود کردند و او طبق نقشهی آنان در عصر قاجاریه ابتدا ادعای نایبی امام زمان (عج) میکند و بعد از آن هم ادعای امامت و پیغمبری هم میکند و آئینی را برای پیروانش عرضه کرد که عملاً تمام تعالیم اسلامی را منسوخ و فاتحه دین را خواند و قبرش نیز هم اکنون در حیفای اسرائیل است.
قبل از آن هم در عربستان شخصی به نام محمد بن عبدالوهاب را مطرح میکنند که پایه گذار وهابیت است و حتی پدر و مادرش هم دین او را قبول نداشتند. در وهابیت نیز یک دین ارتجاعی و بسیار متحجرانه عرضه میکند که مردم از آئین اسلام رویگردان میشوند و چیزی از معتقدات اسلام و دین پیامبر باقی نمیگذارند مگر روح آن را از بین میبرند که نمونه واضح آن گروههای داعش گونه است که شناخت راجع به این مذاهب انحرافی را به مطالعه کتب پیرامون آنها واگذار میکنیم.
امّا کار دشمنان هیچگاه تمام شدنی نیست، آنان پیوسته در پی متزلزل کردن اعتقادات دینی مردم هستند، طرح گزارههای غلط گاهی با چندین واسطه سر از آبشخور آنان دارد.
اخیراً یکی از افراد ملبس به لباس روحانیت با حضور در یک شبکه تلویزیونی وهابیت، مطالبی در قالب تفکر آزاد مطرح کرد که اصلاً با معتقدات شیعه همخوانی نداشت و بحمدالله برخی از روحانیون و حوزویان نیز پاسخهایی به او دادند. بنده قصد طرح گزارههای غلط او را مجدداً ندارم، امّا واقعاً از برخی سخنان او نسبت به معصومین علیهم السلام بسیار شرمسار شدم، نمیدانم چنین شخصی که نسبت به حضرت امام جواد (ع) چنین حرف سخیفی را بیان میکند چگونه رویش میشود که به مشهد مقدس مشرف شده و به حضرت امام رضا (ع) سلام بگوید!
مظالمی که به حضرت فاطمهی زهرا (س) رفته است در کتب کهن و معتبر متواتر نقل شده است، علامه مجلسی در ذیل حدیثی برای شهادت حضرت زهرا (س) در پاورقی تأکید میکنند که شهادت حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا (س) جزء متواترات است.
کسانى که مى خواهند به ماجراى سقیفه و حوادث دردناک بعد از رحلت رسول خدا پى ببرند کافى است به کتاب «یاس در آتش» تألیف حضرت آیت الله العظمى سبحانى مراجعه کنند. معظم له در این کتاب قضیه هجوم به خانه حضرت زهرا (س) و آتش زدن در خانه آن حضرت و لطماتى که به دختر پیامبر وارد شد را با دهها سند از مصادر تاریخى شیعه و سنى نقل کردهاند که جاى هیچ شک و شبهه اى باقى نمى گذارد و همانطور که علامه مجلسى فرمودند ماجراى شهادت حضرت زهرا (س) از بس نقل شده است جزء متواترات است و قابل تکذیب نیست.
حالا نمیدانم چه داعی دارد یک نفر در لباس روحانیت آن هم در یک شبکه وهابی بیاید و اصلاً منکر آتش زدن دَر و آن فجایع شود! و برای اثبات حرفش بگوید آن زمان خانهها اصلاً دَر نداشته است! چنین شخصی بعد از طرح این موضوع و این تشکیک میگوید البته من متخصص تاریخ نیستم و علاقهای هم به تاریخ ندارم!
او خود را اسلام شناس میداند و میگوید کاری به تاریخ ندارد! خیلی عجیب است آیا ممکن است کسی اسلام شناس شود و کاری به وقایع تاریخی ۲۳ سال رسالت پیامبر و حوادث دوران ائمه اطهار (ع) نداشته باشد! اصلاً مگر بدون مطالعه دقیق تاریخ اسلام میتوان به حقایق پی برد! خوب اگر تاریخ اسلام را نمیدانید و علاقهای هم به مطالعه آن ندارید پس چرا در خصوص یکی از مهمترین وقایع بعد از ارتحال پیامبر (ص) اظهار نظر میکنید و منکر آن مظالم و فجایع میشوید! پس شما در پی تخریب بنیانهای تشیع هستید و با سوء استفاده از لباس روحانیت این کار را انجام میدهید!
داستان شهید جاوید و پشت پردهی آن البته این شکل از پردازش تازگی ندارد، در قبل از انقلاب هم یک نفر در لباس روحانیت کتابی به نام «شهید جاوید» نوشت و در آن کتاب عملاً علم و عصمت امام حسین (ع) را زیر سؤال برده بود و در جامعهی مذهبی ایران حداقل برای یک دهه تنش ایجاد کرد و حال آنکه پشت صحنه آن کتاب، ساواک رژیم شاه و افکار پوسیده وهابیت بود!
استاد محمد علی مجاهدی از پیشگامان شعر آئینی کشور و فرزند مرحوم آیت الله العظمی مجاهدی برایم نقل کردند که در زمان رژیم شاه، بنده مسئول مجوز دادن به کتب در اداره فرهنگ قم بودم، روزی طلبهای به نام «صالحی نجف آبادی» به نزد من آمد و گفت یک کتاب برای امام حسین (ع) نوشتهام، من گفتم باشد در نوبت مطالعه و کتابهای زیادی هستم که باید بخوانم.
او گفت من میخواهم کتابم قبل از محرم منتشر شود و اصرار داشت زودتر بخوانم و من هم گفتم، چون کتاب مربوط به امام حسین (ع) است من آن را به خانه میبرم و از وقت خوابم میزنم و آن را میخوانم، شما فردا بیا تا جواب بدهم.
آقای مجاهدی گفت شب در خانه مشغول مطالعه کتاب شدم و هر چه میخواندم از این همه انحرافات که شخصی منکر عصمت و علم امام حسین (ع) شده بود در تعجب بودم و با خود میگفتم چطور ممکن است یک طلبه در لباس روحانیت چنین اعتقادات باطلی نسبت به امام معصوم (ع) داشته باشد! هر چه کتاب را بیشتر میخواندم بیشتر آشفته میشدم! تا اینکه ناخودآگاه در هنگام سحر خوابم برد، در خواب پدرم مرحوم آیت الله مجاهدی را دیدم که خطاب به من گفت: فرزندم! خون من در رگهای تو جاری است! مبادا بر این کتاب مجوز بدهی! اگر بر این کتاب مجوز بدهی در زمرهی قاتلین امام حسین (ع) هستی! پدرم در خواب حتی مواردی از نقضهای کتاب را برایم گفت! نویسندهی کتاب فردا که آمد من به او گفتم این کتاب قابل چاپ نیست، چون با معتقدات شیعه سازگاری ندارد و او هم خیلی ناراحت شد و باز من فرصتی به او دادم و گفتم این کتاب را بنده به علامه طباطبایی و یا آیت الله مطهری که اسلام شناس هستند میدهم و اگر آنان تأیید کردند اشکالی ندارد.
آقای مجاهدی گفت کتاب «شهید جاوید» منتشر نشده آن روز که مطالب انحرافی اش بسیار بیشتر از کتابی بود که بعدها منتشر شد را به علامه طباطبایی دادم تا اظهار نظر فرمایند ولی پس از چند روز علامه طباطبایی را در خیابان دیدم و گفتند آقای مجاهدی! آقای صالحی نجف آبادی صبر نکرد تا من با او صحبت کنم و اشکالات کتابش را بگویم! و با عصبانیت کتابش را گرفت و برد! و سپس علامه طباطبایی تصریح میکنند که ایشان مشکل علم امام دارد و من میخواستم او را متقاعد کنم که حاضر به شنیدن حرفهای من نشد!
پس از این ماجرا آقای مجاهدی برای اینکه بفهمد این افکار از کجا نشأت میگیرد و پشت پردهی آن چیست؟ به آقای صالحی نجف آبادی میگوید من کتاب شما را به یک نفر دیگر هم میدهم، ببینم او چه میگوید، صالحی نجف آبادی پرسید به چه کسی میخواهید بدهید؟ من هم گفتم به آقای «قلمداران» و صالحی با شنیدن این نام گفت: به به بسیار عالی است و ایشان استاد ما هستند! آقای مجاهدی اشاره کرد که قلمداران یک فرهنگی در قم بود که افکاری وهابی گونه داشت و از اینجا ارتباط آنها روشن شد، کتاب را به قلمداران دادم و گفتم نظر بدهید، فردایش قلمداران آمد و گفت در تاریخ تشیع کسی چنین کتابی برای امام حسین (ع) ننوشته است! و کاملاً کتاب را تأیید کرد، بلافاصله پس از رفتن او صالحی نجف آبادی آمد و کاملاً معلوم بود با هم هماهنگ هستند، پرسید چه شد؟! قلمداران جواب دادند؟ بنده در جواب گفتم ایشان نظر مثبت دارند ولی باز هم این کتاب قابل انتشار نیست! او خیلی ناراحت شد و با عصبانیت گفت بنویس به این کتاب مجوز نمیدهم و من هم فهمیدم نقشهای در سر دارد ولی محکم بر حرفم ایستادم و نوشتم با توجه به قانون اساسی که مذهب حقه و رسمی کشور را شیعه اثنی عشری میداند این کتاب قابل چاپ نیست، چون به ساحت ائمهی معصومین و امام حسین (ع) اهانت کرده است!
صالحی نجف آبادی نوشته مرا گرفت و رفت ولی پس از چندی کتاب منتشر شده شهید جاوید را در کتابفروشیهای قم دیدم که از کتابخانه ملی در تهران مجوز گرفته بود، قدری تورق کردم و دیدم بخشهایی از مطالب انحرافی آن حذف شده ولی همین کتاب هم اشکالات متعددی دارد کما اینکه حساسیت علماء و جامعهی مذهبی ایران را برانگیخت.
آقای مجاهدی گفت پس از این ماجرا روزی پهلبد وزیر فرهنگ رژیم شاه رئیس ادارهی فرهنگ قم را احضار کرد و من پس از بازگشت رئیس اداره به سراغش رفتم، ببینم قضیهی این دیدار چه بوده است؟ رئیس اداره آنقدر از این دیدار وحشت زده شده بود که حاضر به حرف زدن نبود تا بالاخره در خفای خانه اش به من گفت همین که وارد اتاق وزیر شدم شروع کرد به من فحاشی کردن! و گفت فلان فلان شدهها شما نان دولت را میخورید و خدمت به روحانیت میکنید! و کتاب شهید جاوید را نشان میدهد و میگوید چرا به این کتاب مجوز ندادید! و حتی میگوید اگر این کتاب را مجوز داده بودید بسا تا الآن سفرهی این روحانیت جمع شده بود! و باز هم با رکیکترین فحشها او را از اتاق بیرون میکند!
عملاً هم بازیگری ساواک و رژیم شاه در پشت پرده این کتاب مشخص بود و آنان میخواستند یک مسئلهای حساس که مورد احترام مردم هست را مخدوش کنند و تمام اقشار مذهبی را به هم بریزند که تا حدودی هم موفق بودند و چه فتنههایی این کتاب در آن زمان ایجاد کرد! حتی یکی از دلایل قتل مرحوم آیت الله شمس آبادی در اصفهان توسط گروهک منحرف مهدی هاشمی معدوم در سال ۱۳۵۴، مخالفتهای آشکار و روشنگرانه آن مرحوم با کتاب «شهید جاوید» بود که سخت از طرف باند منحرف مهدی هاشمی ترویج، تکثیر و حمایت میشد!
قصهی شهید جاوید سالها جریانات مذهبی را به خود مشغول کرد و بزرگان زیادی از جمله آیت الله العظمی صافی گلپایگانی نقدی بر آن تحت عنوان «شهید آگاه» نوشتند و یا علامه طباطبایی جزوهای در تبیین علم امام مرقوم فرمودند.
حال چه باید کرد؟! دشمن بیکار ننشسته و پیوسته در پی ضربه زدن به اعتقادات مردم است، چون آن چیزی که مردم را در صحنه نگاه میدارد و حاضر به مقاومت در برابر دشمنان میشوند همین معتقدات اصیل مذهبی است که خدای ناکرده اگر آسیب ببیند وعلی الاسلام والسلام!
ما مخالف بحث و نظر نیستیم و لیکن طرح گزارههای غلط و خلاف معتقدات شیعه توسط یک روحانی در یک شبکه وهابی مشکوک و سئوال برانگیز است، چقدر خوب بود ایشان ذهنیات خود را در یک جمع فرهیخته روحانی و علمی طرح میکرد تا آنان فی المجلس پاسخش را بدهند نه اینکه کاری کند دشمنان اهل بیت (ع) از آن بهره برداری کنند.
اینکه شخصی بگوید من الهیاتی فکر میکنم و کاری به تاریخ ندارم، در حقیقت دارد مغلطه میکند و خودش میداند که تمام الهیات که از جانب پیامبران الهی است در بستر تاریخی مطرح شده و قطعاً شناخت این قضایا و جریانات تاریخی در اصالت اندیشه توحیدی، نبوت و امامت اثر گذار است، کما اینکه در دعا میخوانیم «اللَّهُمَ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَکَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِیَّکَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی رَسُولَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَکَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَکَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی»
یعنی خدایا خودت را به من معرفی کن که اگر تو را نشناسم پیامبرت را هم نمیشناسم، خدایا پیامبرت را هم به من بشناسان که اگر او را به من نشناسانی، امام و حجتت را هم نمیشناسم، پروردگارا حجتت را به من بشناسان که اگر او را هم به من نشناسانی در دینم گمراه میشوم!
بنابراین هیچ کس نمیتواند بدون امامت و نبوت، ادعای شناخت پروردگار بکند، اگر کسی به عرفان و توحید پروردگار راه یافت قطعاً به نبوت هم راه پیدا میکند و در پی آن حتماً به امامت نیز راه پیدا میکند و اینها با هم رابطهای طولی دارند و شناختشان از یکدیگر تفکیک ناپذیر است و مابقی ظلالت و گمراهی است.
اجمالاً توجه به مباحث امامت شناسی و شناخت صحیح تاریخ اسلام و تشیع بر همگان لازم است مخصوصاً برای روحانیون، خطبا و ائمه جماعات بسیار ضروری است تا در وقت طرح شبهات بتوانند پاسخ منطقی و علمی را بدهند و جلوی گمراه کردن مردم را بگیرند.
قبل از ایام فاطمیه، جلسهای با حضور برخی علماء و اهل منبر در منزل جناب حجت الاسلام فرحزاد در قم برگزار شد که در آن جلسه بر تقویت مباحث امامت شناسی و شناخت شخصیت حضرت فاطمهی زهرا (س) در بین طلاب و حوزویان تأکید شد.
نکتهی آخر اینکه هر دستگاهی باید به وظیفه خودش عمل کند ولی هوشیاری حوزههای علمیه که حافظان حریم ولایت و مکتب اهل بیت (ع) هستند در مواجهه با افکار انحرافی بسیار حائز اهمیت است و نباید گذاشت، منحرفان با افکار غلط خود فضای مجازی و رسانهای را تصاحب کنند و البته هر گزارهی غلطی را به میزان گسترهی آن پاسخ دهند، نه بزرگش کنند و نه بی خیال از کنار آن رد شوند، امّا در مجموع، سطح سواد و آگاهی در مسائل کلامی و اعتقادی و دینی باید بالا رود و از فرصت آموزش و پرورش و کتابهای دینی و معارف برای تحکیم مبانی اعتقادی جوانان و دانش آموزان بهره گرفت.
انتهای پیام/281
